Την Δευτέρα 4/10/2010 δημοσιεύτηκε άρθρο στο The Christian Science Monitor με τίτλο:
Λίγοι άνθρωποι στη Γερμανία αντιλήφθηκαν την Κυριακή, την τελική καταβολή αποζημιώσεων της χώρας ύψους 94 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μερικοί ιστορικοί λένε ότι είναι για το καλύτερο.
Φρανκφούρτη
Για κάποιους ιστορικούς, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε την Κυριακή
Εν μέσω τίτλων των ειδήσεων που κυριαρχούσαν για την 20η επέτειο της επανένωσης της Γερμανίας, η χώρα κρυφά σχεδόν εξόφλησε την τελευταία δόση των αποζημιώσεων εκείνων που της επιβλήθηκαν με τη Συνθήκη της Ειρήνευσης των Βερσαλλιών, πάνω από 92 χρόνια πριν.
«Είναι ένα σύμβολο. Σηματοδοτεί το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», λέει η
Ursula Rombeck-Jaschinski, καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο
Heinrich-Heine στο Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ. “Αυτό δείχνει ότι η Γερμανία είναι διατεθειμένη να εξοφλήσει τα χρέη της μετά από 92 χρόνια. Το πιο σημαντικό, δείχνει επίσης ότι η Γερμανία είναι σήμερα μια εντελώς διαφορετική η Γερμανία από ότι ήταν τη δεκαετία του 1920 και του 1930.”
Σήμερα η Γερμανία έχει μια ισχυρή οικονομία και αποτελεί πρότυπο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, μακριά από την υπερχρεωμένη χώρα που κάποτε κάλπαζε ο πληθωρισμός και καταπιεζόταν από τους πιστωτές. Ενώ ταυτόχρονα ήταν η τελευταία πληρωμή που συνδέεται με τις αποζημιώσεις και που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη εδώ, αλλά για μερικούς Γερμανούς και πολλούς ιστορικούς χαρακτηρίστηκε το συμβολικό κλείσιμο μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης συνθήκης που έληξε έναν πόλεμο και έθεσε τα θεμέλια ενός άλλου.
Οι σπόροι της ανόδου του Χίτλερ
Στη λεγόμενη “ρήτρα ενοχής” της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 τοποθετείται η πλήρης ευθύνη για τον πόλεμο στη Γερμανία που τη καταδίκασε με αποζημιώσεις ύψους 132 000 000 000 γερμανικών μάρκων (περίπου 400 δισεκατομμύρια σε σημερινά δολάρια). Το χρέος τροφοδότησε έναν κύκλο του υπερπληθωρισμού που ώθησε τη Γερμανία στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης.
Μέχρι που το 1931, η διεθνής κοινότητα είχε ακυρώσει τα χρέη της Γερμανίας. Μέχρι τότε η χώρα είχε ήδη πληρώσει 23 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα, ή 17% των αιτημάτων των Βερσαλλιών, και ακόμα έπρεπε να επιστρέψει τα ομόλογα που είχε εκδώσει το 1920 για να αυξήσουν τα μετρητά των αποζημιώσεων. Το χρέος συνέχισε να τροφοδοτεί βαθιά αισθήματα εχθρότητας, τα οποία ο Αδόλφος Χίτλερ αξιοποίησε για τον εαυτό του καταλαμβάνοντας την εξουσία το 1934.
“Τίποτα δεν έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα από την άρνηση των Βερσαλλιών και την υπόσχεση να επιστρέψουν τα σχετικά με τη Συνθήκη”, λέει ο Gerd Krumeich του πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ, ιστορικός του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. “Αυτό έδωσε αφορμή για μια εκστρατεία προπαγάνδας και του μίσους.”
“Χωρίς τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η πορεία της γερμανικής ιστορίας θα ήταν εντελώς διαφορετική,” συμφωνεί ο
Carl-Ludwig Holtfrerich του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. “Αυτό ήταν ένα μάθημα που οι Αμερικανοί έλαβαν υπόψιν τους και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκαν προς μια νέα παγκόσμια τάξη όπου οι αποζημιώσεις ήταν εκτός συζήτησης.”
Η πληρωμή, ένα βήμα προς την ομαλοποίηση
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία άρχισε και πάλι να ψάχνει οικονομική ενίσχυση για την αποκατάσταση της από τον πόλεμο του έθνους. Ως ένας τρόπος για να καθησυχάσει τους επενδυτές, ο Καγκελάριος
Konrad Adenauer, με μια καινοτομία το 1953 στο Λονδίνο, δέσμευσε τη νεοσύστατη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να επαναδιαπραγματευτεί το προπολεμικό υπόλοιπο του χρέους από τις Βερσαλίες.
“Η Γερμανία ήθελε να αποδείξει στον κόσμο ότι επρόκειτο να είναι ένα απόλυτα αξιόπιστο δανειολήπτης. Είχε ανάγκη φρέσκου χρήματος, και θα μπορούσε να πάρει μόνο φρέσκο χρήμα, αν εξοφλούσε το παλαιό χρέος της”, λέει ο Rombeck-Jaschinksi. “Αυτή ήταν η βάση για το «Wirtschaftswunder» της Γερμανίας [το οικονομικό θαύμα]. Ήταν σημαντικό για την επανένταξη της Γερμανίας στο δυτικό κόσμο.”
Αλλά ο Καγκελάριος Αντενάουερ, επίσης, υποστήριξε ότι ο τόκος πάνω σε ομόλογα του εξωτερικού που εκτείνονταν μεταξύ των ετών 1949 και 1952 θα πρέπει να καταβληθούν από το σύνολο της χώρας (δηλαδή και των Ανατολικών) – και όχι μόνο Δυτική τη Γερμανία – πράγμα που σήμαινε ότι οι πληρωμές αυτές θα πρέπει να καταβληθούν μόνο αφού η Γερμανία επανενωθεί..
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το χρέος από τη σύμβαση του Λονδίνου είχε μειωθεί και η Γερμανία είχαν προβεί στην επιστροφή των ομολόγων της. Την Κυριακή, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε σε ξένους επενδυτές 94 εκατομμυρίων δολαρίων στην 20ή και τελευταία δόση των πληρωμών για τόκους επί αυτών των ομολόγων, αν και
μια ομάδα Αμερικανών επενδυτών έχουν ξεκινήσει αγωγές, υποστηρίζοντας ότι τους οφείλονται ακόμα χρήματα που σχετίζονται με τα ομόλογα.Μια νέα Η Γερμανία
Εάν και η είδηση παραπάνω τράβηξε το ενδιαφέρον στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και την Αγγλία, έκανε μόλις και μετά βίας τίτλους στη Γερμανία. Εκτός από την λάτρεις της ιστορίας, λίγοι εδώ ακόμα και σήμερα γνωρίζουν για τα Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Και ίσως αυτό είναι το καλύτερο, λέει ο καθηγητής Holtfrerich.
“Το ζήτημα των αποζημιώσεων ήταν τόσο καυτό πολιτικά την περίοδο μεταξύ των δυο πολέμων που πιστεύω ότι πρέπει κανείς να διατηρήσουμε αυτές τις παλιές πληγές κλειστές, ιδίως χάριν των γαλλο-γερμανικών σχέσεων”, λέει. “Το μάθημα που ήταν η δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο ότι θα πρέπει να αποτραπεί κάθε άλλος πόλεμος. Νομίζω ότι το μάθημα έχει γίνει μάθημα.”
Ο Rombeck-Jaschinks λέει ότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε υπογραφεί πολύ παλιά οι περισσότεροι ανθρώποι να τη θυμούνται. Ίσως, όμως, προσθέτει, η τελευταία «ρήτρα ενοχής” καταβολή μπορεί να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση για τους Γερμανούς το πόσο μακριά η χώρα τους έχει φτάσει τον τελευταίο αιώνα.
«Είναι σημαντικό για την εξομάλυνση μας», λέει. «Γνωρίζουμε ότι μετά την επανένωση, έχουμε την πλήρη κυριαρχία μας. Βήμα προς βήμα, γίναμε μια κατάσταση αποδεκτή από τους γείτονές μας, ένα δημοκρατικό κράτος.”
Από το παραπάνω άρθρο εξάγονται τα εξής προς χρήση στοιχεία!
1. Από τη στιγμή που μόλις τακτοποιήθηκαν υποθέσεις του Α’ ΠΠ, καταρρίπτεται (αν και ποτέ δεν ευσταθούσε) ο ισχυρισμός της Γερμανίας για την μετά από τόσα χρόνια απαίτηση της Ελλάδας των αποζημιώσεων κατοχής. (Δεν μιλάμε για το κατοχικό δάνειο, το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί!) Εάν δεν εμπλέκεται και η Ελληνική κυβέρνηση σε αυτή την δουλική και παθητική στάση, τότε οι διπλωμάτες της χώρας εμπλέκονται!
2. Γιατί η Γερμανία το κράτησε κρυφό από το λαό της; Επειδή η Ναζιστική περίοδος αποτελεί ταμπού ακόμα στη Γερμανία ή μήπως μια πιθανή δημιουργία δικαστικού προηγούμενου μπορεί να την διαλύσει οικονομικά; Μήπως φοβάται η Μέρκελ ένα κύμα διεκδικούμενων αιτημάτων αποζημιώσεων με νομική ισχύ στο μέλλον; Η ακόμα μήπως για να πολώνει την κατάσταση;
3. Φανερώνεται ότι υπάρχουν και άλλοι διεκδικητές χρημάτων από την Γερμανία του 2ου ΠΠ, που αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να παραιτηθεί από καμία διεκδίκηση οποιουδήποτε τύπου, καθώς η εξέλιξη της εκδίκασης των άλλων αγωγών κατά της Γερμανίας μπορεί να ανατρέψουν το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο! Αρκετά κορόιδα δεν έχουμε πιαστεί;
4. Υπάρχει περίπτωση να μαγειρεύεται κάτι μεγαλύτερο από ότι γνωρίζουμε;
5. Τι σχέση μπορεί να έχει η έκδοση απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας του δανεισμού της Ελλάδας με τις μελλοντικές διακρατικές συνομιλίες -που θα οδηγηθούν Ελλάδα και Γερμανία- για τη αποπληρωμή του κατοχικού δανείου;
6. Τι σχέση μπορεί να έχει με το θέμα και η Τουρκοελληνική πόλωση; (αφού η Τουρκία λειτούργησε και στο παρελθόν εκ μέρους της Γερμανίας)
7. Τις συνθήκες και το περιβάλλον που ανέδειξαν το Χίτλερ στη Γερμανία προσπαθεί να τα καλλιεργήσει η Γερμανία τώρα στην Ελλάδα! Μήπως ψάχνουμε σε λάθος πρόσωπο τον αίτιο της εφαρμογής των αρχών της προπαγάνδας,
Εξαχρείωση, Αποσταθεροποίηση, Κρίση, Ομαλοποίηση; Μήπως η Γερμανία και το όλο σινάφι των αδερφών μας Ευρωπαίων, που δανείζονται με 2 για να μας δανείσουν με 5, έχουν αρχίσει να μας κόβουν κομμάτια ήδη και μεις δεν το έχουμε πάρει ακόμα χαμπάρι; Ή μήπως να είμαστε ήσυχοι γιατί η κυβέρνησή μας δεν θα μας πούλαγε ποτέ;
Ο λαός της Γερμανίας έχει μαύρα μεσάνυχτα και υπόκεινται στην καλλιέργεια ενός κλίματος πόλωσης. Ένας πολυπληθής λαός ενός ισχυρού έθνους πολώνεται έναντι ένα μικρό λαό.
Όσοι είναι σε θέση να τους ενημερώσουν, οφείλουν να το Την Δευτέρα 4/10/2010 δημοσιεύτηκε άρθρο στο The Christian Science Monitor με τίτλο: Λίγοι άνθρωποι στη Γερμανία αντιλήφθηκαν την Κυριακή, την τελική καταβολή αποζημιώσεων της χώρας ύψους 94 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μερικοί ιστορικοί λένε ότι είναι για το καλύτερο.
Φρανκφούρτη
Για κάποιους ιστορικούς, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε την Κυριακή
Εν μέσω τίτλων των ειδήσεων που κυριαρχούσαν για την 20η επέτειο της επανένωσης της Γερμανίας, η χώρα κρυφά σχεδόν εξόφλησε την τελευταία δόση των αποζημιώσεων εκείνων που της επιβλήθηκαν με τη Συνθήκη της Ειρήνευσης των Βερσαλλιών, πάνω από 92 χρόνια πριν.
«Είναι ένα σύμβολο. Σηματοδοτεί το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», λέει η
Ursula Rombeck-Jaschinski, καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο
Heinrich-Heine στο Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ. “Αυτό δείχνει ότι η Γερμανία είναι διατεθειμένη να εξοφλήσει τα χρέη της μετά από 92 χρόνια. Το πιο σημαντικό, δείχνει επίσης ότι η Γερμανία είναι σήμερα μια εντελώς διαφορετική η Γερμανία από ότι ήταν τη δεκαετία του 1920 και του 1930.”
Σήμερα η Γερμανία έχει μια ισχυρή οικονομία και αποτελεί πρότυπο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, μακριά από την υπερχρεωμένη χώρα που κάποτε κάλπαζε ο πληθωρισμός και καταπιεζόταν από τους πιστωτές. Ενώ ταυτόχρονα ήταν η τελευταία πληρωμή που συνδέεται με τις αποζημιώσεις και που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη εδώ, αλλά για μερικούς Γερμανούς και πολλούς ιστορικούς χαρακτηρίστηκε το συμβολικό κλείσιμο μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης συνθήκης που έληξε έναν πόλεμο και έθεσε τα θεμέλια ενός άλλου.
Οι σπόροι της ανόδου του Χίτλερ
Στη λεγόμενη “ρήτρα ενοχής” της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 τοποθετείται η πλήρης ευθύνη για τον πόλεμο στη Γερμανία που τη καταδίκασε με αποζημιώσεις ύψους 132 000 000 000 γερμανικών μάρκων (περίπου 400 δισεκατομμύρια σε σημερινά δολάρια). Το χρέος τροφοδότησε έναν κύκλο του υπερπληθωρισμού που ώθησε τη Γερμανία στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης.
Μέχρι που το 1931, η διεθνής κοινότητα είχε ακυρώσει τα χρέη της Γερμανίας. Μέχρι τότε η χώρα είχε ήδη πληρώσει 23 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα, ή 17% των αιτημάτων των Βερσαλλιών, και ακόμα έπρεπε να επιστρέψει τα ομόλογα που είχε εκδώσει το 1920 για να αυξήσουν τα μετρητά των αποζημιώσεων. Το χρέος συνέχισε να τροφοδοτεί βαθιά αισθήματα εχθρότητας, τα οποία ο Αδόλφος Χίτλερ αξιοποίησε για τον εαυτό του καταλαμβάνοντας την εξουσία το 1934.
“Τίποτα δεν έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα από την άρνηση των Βερσαλλιών και την υπόσχεση να επιστρέψουν τα σχετικά με τη Συνθήκη”, λέει ο Gerd Krumeich του πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ, ιστορικός του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. “Αυτό έδωσε αφορμή για μια εκστρατεία προπαγάνδας και του μίσους.”
“Χωρίς τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η πορεία της γερμανικής ιστορίας θα ήταν εντελώς διαφορετική,” συμφωνεί ο
Carl-Ludwig Holtfrerich του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. “Αυτό ήταν ένα μάθημα που οι Αμερικανοί έλαβαν υπόψιν τους και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκαν προς μια νέα παγκόσμια τάξη όπου οι αποζημιώσεις ήταν εκτός συζήτησης.”
Η πληρωμή, ένα βήμα προς την ομαλοποίηση
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία άρχισε και πάλι να ψάχνει οικονομική ενίσχυση για την αποκατάσταση της από τον πόλεμο του έθνους. Ως ένας τρόπος για να καθησυχάσει τους επενδυτές, ο Καγκελάριος
Konrad Adenauer, με μια καινοτομία το 1953 στο Λονδίνο, δέσμευσε τη νεοσύστατη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να επαναδιαπραγματευτεί το προπολεμικό υπόλοιπο του χρέους από τις Βερσαλίες.
“Η Γερμανία ήθελε να αποδείξει στον κόσμο ότι επρόκειτο να είναι ένα απόλυτα αξιόπιστο δανειολήπτης. Είχε ανάγκη φρέσκου χρήματος, και θα μπορούσε να πάρει μόνο φρέσκο χρήμα, αν εξοφλούσε το παλαιό χρέος της”, λέει ο Rombeck-Jaschinksi. “Αυτή ήταν η βάση για το «Wirtschaftswunder» της Γερμανίας [το οικονομικό θαύμα]. Ήταν σημαντικό για την επανένταξη της Γερμανίας στο δυτικό κόσμο.”
Αλλά ο Καγκελάριος Αντενάουερ, επίσης, υποστήριξε ότι ο τόκος πάνω σε ομόλογα του εξωτερικού που εκτείνονταν μεταξύ των ετών 1949 και 1952 θα πρέπει να καταβληθούν από το σύνολο της χώρας (δηλαδή και των Ανατολικών) – και όχι μόνο Δυτική τη Γερμανία – πράγμα που σήμαινε ότι οι πληρωμές αυτές θα πρέπει να καταβληθούν μόνο αφού η Γερμανία επανενωθεί..
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το χρέος από τη σύμβαση του Λονδίνου είχε μειωθεί και η Γερμανία είχαν προβεί στην επιστροφή των ομολόγων της. Την Κυριακή, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε σε ξένους επενδυτές 94 εκατομμυρίων δολαρίων στην 20ή και τελευταία δόση των πληρωμών για τόκους επί αυτών των ομολόγων, αν και
μια ομάδα Αμερικανών επενδυτών έχουν ξεκινήσει αγωγές, υποστηρίζοντας ότι τους οφείλονται ακόμα χρήματα που σχετίζονται με τα ομόλογα.Μια νέα Η Γερμανία
Εάν και η είδηση παραπάνω τράβηξε το ενδιαφέρον στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και την Αγγλία, έκανε μόλις και μετά βίας τίτλους στη Γερμανία. Εκτός από την λάτρεις της ιστορίας, λίγοι εδώ ακόμα και σήμερα γνωρίζουν για τα Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Και ίσως αυτό είναι το καλύτερο, λέει ο καθηγητής Holtfrerich.
“Το ζήτημα των αποζημιώσεων ήταν τόσο καυτό πολιτικά την περίοδο μεταξύ των δυο πολέμων που πιστεύω ότι πρέπει κανείς να διατηρήσουμε αυτές τις παλιές πληγές κλειστές, ιδίως χάριν των γαλλο-γερμανικών σχέσεων”, λέει. “Το μάθημα που ήταν η δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο ότι θα πρέπει να αποτραπεί κάθε άλλος πόλεμος. Νομίζω ότι το μάθημα έχει γίνει μάθημα.”
Ο Rombeck-Jaschinks λέει ότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε υπογραφεί πολύ παλιά οι περισσότεροι ανθρώποι να τη θυμούνται. Ίσως, όμως, προσθέτει, η τελευταία «ρήτρα ενοχής” καταβολή μπορεί να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση για τους Γερμανούς το πόσο μακριά η χώρα τους έχει φτάσει τον τελευταίο αιώνα.
«Είναι σημαντικό για την εξομάλυνση μας», λέει. «Γνωρίζουμε ότι μετά την επανένωση, έχουμε την πλήρη κυριαρχία μας. Βήμα προς βήμα, γίναμε μια κατάσταση αποδεκτή από τους γείτονές μας, ένα δημοκρατικό κράτος.”
Από το παραπάνω άρθρο εξάγονται τα εξής προς χρήση στοιχεία!
1. Από τη στιγμή που μόλις τακτοποιήθηκαν υποθέσεις του Α’ ΠΠ, καταρρίπτεται (αν και ποτέ δεν ευσταθούσε) ο ισχυρισμός της Γερμανίας για την μετά από τόσα χρόνια απαίτηση της Ελλάδας των αποζημιώσεων κατοχής. (Δεν μιλάμε για το κατοχικό δάνειο, το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί!) Εάν δεν εμπλέκεται και η Ελληνική κυβέρνηση σε αυτή την δουλική και παθητική στάση, τότε οι διπλωμάτες της χώρας εμπλέκονται!
2. Γιατί η Γερμανία το κράτησε κρυφό από το λαό της; Επειδή η Ναζιστική περίοδος αποτελεί ταμπού ακόμα στη Γερμανία ή μήπως μια πιθανή δημιουργία δικαστικού προηγούμενου μπορεί να την διαλύσει οικονομικά; Μήπως φοβάται η Μέρκελ ένα κύμα διεκδικούμενων αιτημάτων αποζημιώσεων με νομική ισχύ στο μέλλον; Η ακόμα μήπως για να πολώνει την κατάσταση;
3. Φανερώνεται ότι υπάρχουν και άλλοι διεκδικητές χρημάτων από την Γερμανία του 2ου ΠΠ, που αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να παραιτηθεί από καμία διεκδίκηση οποιουδήποτε τύπου, καθώς η εξέλιξη της εκδίκασης των άλλων αγωγών κατά της Γερμανίας μπορεί να ανατρέψουν το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο! Αρκετά κορόιδα δεν έχουμε πιαστεί;
4. Υπάρχει περίπτωση να μαγειρεύεται κάτι μεγαλύτερο από ότι γνωρίζουμε;
5. Τι σχέση μπορεί να έχει η έκδοση απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας του δανεισμού της Ελλάδας με τις μελλοντικές διακρατικές συνομιλίες -που θα οδηγηθούν Ελλάδα και Γερμανία- για τη αποπληρωμή του κατοχικού δανείου;
6. Τι σχέση μπορεί να έχει με το θέμα και η Τουρκοελληνική πόλωση; (αφού η Τουρκία λειτούργησε και στο παρελθόν εκ μέρους της Γερμανίας)
7. Τις συνθήκες και το περιβάλλον που ανέδειξαν το Χίτλερ στη Γερμανία προσπαθεί να τα καλλιεργήσει η Γερμανία τώρα στην Ελλάδα! Μήπως ψάχνουμε σε λάθος πρόσωπο τον αίτιο της εφαρμογής των αρχών της προπαγάνδας,
Εξαχρείωση, Αποσταθεροποίηση, Κρίση, Ομαλοποίηση; Μήπως η Γερμανία και το όλο σινάφι των αδερφών μας Ευρωπαίων, που δανείζονται με 2 για να μας δανείσουν με 5, έχουν αρχίσει να μας κόβουν κομμάτια ήδη και μεις δεν το έχουμε πάρει ακόμα χαμπάρι; Ή μήπως να είμαστε ήσυχοι γιατί η κυβέρνησή μας δεν θα μας πούλαγε ποτέ;
Ο λαός της Γερμανίας έχει μαύρα μεσάνυχτα και υπόκεινται στην καλλιέργεια ενός κλίματος πόλωσης. Ένας πολυπληθής λαός ενός ισχυρού έθνους πολώνεται έναντι ένα μικρό λαό.
Όσοι είναι σε θέση να τους ενημερώσουν, οφείλουν να το Την Δευτέρα 4/10/2010 δημοσιεύτηκε άρθρο στο The Christian Science Monitor με τίτλο: Λίγοι άνθρωποι στη Γερμανία αντιλήφθηκαν την Κυριακή, την τελική καταβολή αποζημιώσεων της χώρας ύψους 94 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μερικοί ιστορικοί λένε ότι είναι για το καλύτερο.
Φρανκφούρτη
Για κάποιους ιστορικούς, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε την Κυριακή
Εν μέσω τίτλων των ειδήσεων που κυριαρχούσαν για την 20η επέτειο της επανένωσης της Γερμανίας, η χώρα κρυφά σχεδόν εξόφλησε την τελευταία δόση των αποζημιώσεων εκείνων που της επιβλήθηκαν με τη Συνθήκη της Ειρήνευσης των Βερσαλλιών, πάνω από 92 χρόνια πριν.
«Είναι ένα σύμβολο. Σηματοδοτεί το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», λέει η
Ursula Rombeck-Jaschinski, καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο
Heinrich-Heine στο Πανεπιστήμιο του Ντίσελντορφ. “Αυτό δείχνει ότι η Γερμανία είναι διατεθειμένη να εξοφλήσει τα χρέη της μετά από 92 χρόνια. Το πιο σημαντικό, δείχνει επίσης ότι η Γερμανία είναι σήμερα μια εντελώς διαφορετική η Γερμανία από ότι ήταν τη δεκαετία του 1920 και του 1930.”
Σήμερα η Γερμανία έχει μια ισχυρή οικονομία και αποτελεί πρότυπο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, μακριά από την υπερχρεωμένη χώρα που κάποτε κάλπαζε ο πληθωρισμός και καταπιεζόταν από τους πιστωτές. Ενώ ταυτόχρονα ήταν η τελευταία πληρωμή που συνδέεται με τις αποζημιώσεις και που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη εδώ, αλλά για μερικούς Γερμανούς και πολλούς ιστορικούς χαρακτηρίστηκε το συμβολικό κλείσιμο μιας εξαιρετικά αμφιλεγόμενης συνθήκης που έληξε έναν πόλεμο και έθεσε τα θεμέλια ενός άλλου.
Οι σπόροι της ανόδου του Χίτλερ
Στη λεγόμενη “ρήτρα ενοχής” της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 τοποθετείται η πλήρης ευθύνη για τον πόλεμο στη Γερμανία που τη καταδίκασε με αποζημιώσεις ύψους 132 000 000 000 γερμανικών μάρκων (περίπου 400 δισεκατομμύρια σε σημερινά δολάρια). Το χρέος τροφοδότησε έναν κύκλο του υπερπληθωρισμού που ώθησε τη Γερμανία στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης.
Μέχρι που το 1931, η διεθνής κοινότητα είχε ακυρώσει τα χρέη της Γερμανίας. Μέχρι τότε η χώρα είχε ήδη πληρώσει 23 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα, ή 17% των αιτημάτων των Βερσαλλιών, και ακόμα έπρεπε να επιστρέψει τα ομόλογα που είχε εκδώσει το 1920 για να αυξήσουν τα μετρητά των αποζημιώσεων. Το χρέος συνέχισε να τροφοδοτεί βαθιά αισθήματα εχθρότητας, τα οποία ο Αδόλφος Χίτλερ αξιοποίησε για τον εαυτό του καταλαμβάνοντας την εξουσία το 1934.
“Τίποτα δεν έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα από την άρνηση των Βερσαλλιών και την υπόσχεση να επιστρέψουν τα σχετικά με τη Συνθήκη”, λέει ο Gerd Krumeich του πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ, ιστορικός του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. “Αυτό έδωσε αφορμή για μια εκστρατεία προπαγάνδας και του μίσους.”
“Χωρίς τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η πορεία της γερμανικής ιστορίας θα ήταν εντελώς διαφορετική,” συμφωνεί ο
Carl-Ludwig Holtfrerich του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου. “Αυτό ήταν ένα μάθημα που οι Αμερικανοί έλαβαν υπόψιν τους και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκαν προς μια νέα παγκόσμια τάξη όπου οι αποζημιώσεις ήταν εκτός συζήτησης.”
Η πληρωμή, ένα βήμα προς την ομαλοποίηση
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία άρχισε και πάλι να ψάχνει οικονομική ενίσχυση για την αποκατάσταση της από τον πόλεμο του έθνους. Ως ένας τρόπος για να καθησυχάσει τους επενδυτές, ο Καγκελάριος
Konrad Adenauer, με μια καινοτομία το 1953 στο Λονδίνο, δέσμευσε τη νεοσύστατη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να επαναδιαπραγματευτεί το προπολεμικό υπόλοιπο του χρέους από τις Βερσαλίες.
“Η Γερμανία ήθελε να αποδείξει στον κόσμο ότι επρόκειτο να είναι ένα απόλυτα αξιόπιστο δανειολήπτης. Είχε ανάγκη φρέσκου χρήματος, και θα μπορούσε να πάρει μόνο φρέσκο χρήμα, αν εξοφλούσε το παλαιό χρέος της”, λέει ο Rombeck-Jaschinksi. “Αυτή ήταν η βάση για το «Wirtschaftswunder» της Γερμανίας [το οικονομικό θαύμα]. Ήταν σημαντικό για την επανένταξη της Γερμανίας στο δυτικό κόσμο.”
Αλλά ο Καγκελάριος Αντενάουερ, επίσης, υποστήριξε ότι ο τόκος πάνω σε ομόλογα του εξωτερικού που εκτείνονταν μεταξύ των ετών 1949 και 1952 θα πρέπει να καταβληθούν από το σύνολο της χώρας (δηλαδή και των Ανατολικών) – και όχι μόνο Δυτική τη Γερμανία – πράγμα που σήμαινε ότι οι πληρωμές αυτές θα πρέπει να καταβληθούν μόνο αφού η Γερμανία επανενωθεί..
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το χρέος από τη σύμβαση του Λονδίνου είχε μειωθεί και η Γερμανία είχαν προβεί στην επιστροφή των ομολόγων της. Την Κυριακή, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε σε ξένους επενδυτές 94 εκατομμυρίων δολαρίων στην 20ή και τελευταία δόση των πληρωμών για τόκους επί αυτών των ομολόγων, αν και
μια ομάδα Αμερικανών επενδυτών έχουν ξεκινήσει αγωγές, υποστηρίζοντας ότι τους οφείλονται ακόμα χρήματα που σχετίζονται με τα ομόλογα.Μια νέα Η Γερμανία
Εάν και η είδηση παραπάνω τράβηξε το ενδιαφέρον στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και την Αγγλία, έκανε μόλις και μετά βίας τίτλους στη Γερμανία. Εκτός από την λάτρεις της ιστορίας, λίγοι εδώ ακόμα και σήμερα γνωρίζουν για τα Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Και ίσως αυτό είναι το καλύτερο, λέει ο καθηγητής Holtfrerich.
“Το ζήτημα των αποζημιώσεων ήταν τόσο καυτό πολιτικά την περίοδο μεταξύ των δυο πολέμων που πιστεύω ότι πρέπει κανείς να διατηρήσουμε αυτές τις παλιές πληγές κλειστές, ιδίως χάριν των γαλλο-γερμανικών σχέσεων”, λέει. “Το μάθημα που ήταν η δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο ότι θα πρέπει να αποτραπεί κάθε άλλος πόλεμος. Νομίζω ότι το μάθημα έχει γίνει μάθημα.”
Ο Rombeck-Jaschinks λέει ότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε υπογραφεί πολύ παλιά οι περισσότεροι ανθρώποι να τη θυμούνται. Ίσως, όμως, προσθέτει, η τελευταία «ρήτρα ενοχής” καταβολή μπορεί να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση για τους Γερμανούς το πόσο μακριά η χώρα τους έχει φτάσει τον τελευταίο αιώνα.
«Είναι σημαντικό για την εξομάλυνση μας», λέει. «Γνωρίζουμε ότι μετά την επανένωση, έχουμε την πλήρη κυριαρχία μας. Βήμα προς βήμα, γίναμε μια κατάσταση αποδεκτή από τους γείτονές μας, ένα δημοκρατικό κράτος.”
Από το παραπάνω άρθρο εξάγονται τα εξής προς χρήση στοιχεία!
1. Από τη στιγμή που μόλις τακτοποιήθηκαν υποθέσεις του Α’ ΠΠ, καταρρίπτεται (αν και ποτέ δεν ευσταθούσε) ο ισχυρισμός της Γερμανίας για την μετά από τόσα χρόνια απαίτηση της Ελλάδας των αποζημιώσεων κατοχής. (Δεν μιλάμε για το κατοχικό δάνειο, το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί!) Εάν δεν εμπλέκεται και η Ελληνική κυβέρνηση σε αυτή την δουλική και παθητική στάση, τότε οι διπλωμάτες της χώρας εμπλέκονται!
2. Γιατί η Γερμανία το κράτησε κρυφό από το λαό της; Επειδή η Ναζιστική περίοδος αποτελεί ταμπού ακόμα στη Γερμανία ή μήπως μια πιθανή δημιουργία δικαστικού προηγούμενου μπορεί να την διαλύσει οικονομικά; Μήπως φοβάται η Μέρκελ ένα κύμα διεκδικούμενων αιτημάτων αποζημιώσεων με νομική ισχύ στο μέλλον; Η ακόμα μήπως για να πολώνει την κατάσταση;
3. Φανερώνεται ότι υπάρχουν και άλλοι διεκδικητές χρημάτων από την Γερμανία του 2ου ΠΠ, που αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να παραιτηθεί από καμία διεκδίκηση οποιουδήποτε τύπου, καθώς η εξέλιξη της εκδίκασης των άλλων αγωγών κατά της Γερμανίας μπορεί να ανατρέψουν το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο! Αρκετά κορόιδα δεν έχουμε πιαστεί;
4. Υπάρχει περίπτωση να μαγειρεύεται κάτι μεγαλύτερο από ότι γνωρίζουμε;
5. Τι σχέση μπορεί να έχει η έκδοση απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας του δανεισμού της Ελλάδας με τις μελλοντικές διακρατικές συνομιλίες -που θα οδηγηθούν Ελλάδα και Γερμανία- για τη αποπληρωμή του κατοχικού δανείου;
6. Τι σχέση μπορεί να έχει με το θέμα και η Τουρκοελληνική πόλωση; (αφού η Τουρκία λειτούργησε και στο παρελθόν εκ μέρους της Γερμανίας)
7. Τις συνθήκες και το περιβάλλον που ανέδειξαν το Χίτλερ στη Γερμανία προσπαθεί να τα καλλιεργήσει η Γερμανία τώρα στην Ελλάδα! Μήπως ψάχνουμε σε λάθος πρόσωπο τον αίτιο της εφαρμογής των αρχών της προπαγάνδας,
Εξαχρείωση, Αποσταθεροποίηση, Κρίση, Ομαλοποίηση; Μήπως η Γερμανία και το όλο σινάφι των αδερφών μας Ευρωπαίων, που δανείζονται με 2 για να μας δανείσουν με 5, έχουν αρχίσει να μας κόβουν κομμάτια ήδη και μεις δεν το έχουμε πάρει ακόμα χαμπάρι; Ή μήπως να είμαστε ήσυχοι γιατί η κυβέρνησή μας δεν θα μας πούλαγε ποτέ;
Ο λαός της Γερμανίας έχει μαύρα μεσάνυχτα και υπόκεινται στην καλλιέργεια ενός κλίματος πόλωσης. Ένας πολυπληθής λαός ενός ισχυρού έθνους πολώνεται έναντι ένα μικρό λαό.
Όσοι είναι σε θέση να τους ενημερώσουν, οφείλουν να το κάνουν.
