Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Με αφορμή της καταλήψης του San Giacomo

Με αφορμή τις καταλήψης στο πρώτο σύγχρονο θέατρο που ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1720 , που σήμερα στεγάζεται το δημαρχείο του Δημου Κερκυρας , Θα θέλαμε να δώσουμε συγχαρητήρια στους αυτοαποκαλουμενους "αντιεξουσιαστές" οπαδους της εξωκοινοβουλευτικής λεγόμενης αριστεράς , στα Κουκουρούκου μελη φοιτητικων παραταξεων και σε διαφορες Αναρχικες ομαδες που αρέσκονται να κάνουν δημόσιες σχέσεις με Βοσκους του Συριζα . Ενας Συριζα που υποκρίνεται ότι είναι με το μέρος των αναρχικών στην προσπάθειά του αφενός να καπηλευτεί εκλογικά τον αγώνα τους . Αυτή είναι μια πάγια τακτική του εν λόγω κοινοβουλευτικού κόμματος, η οποία εφαρμόστηκε και κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 . Υπαρχει μια γενική τάση στο κοινωνικό άνοιγμα προς τον Συριζα που αποτελεί ένα αστικό κόμμα στελεχωμένο με εξουσιολάγνους , που ειναι δύναμη ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό κι όχι ανατροπής του . Στ. Κοντονής (ΣΥΡΙΖΑ): "Οι αναρχικοί είναι οι χρήσιμοι ηλήθιοι της ιστορίας " . Λογικα Οι αναρχικοί ούτε ψηφίζουν στις εκλογές, ούτε είναι υποψήφιοι ... Απλα να ξερουμε οτι Οι αναρχικές αντιλήψεις στην Κέρκυρα - και φυσικά σε όλα τα Επτάνησα – ήταν αποτέλεσμα κάποιων ιδεών του ριζοσπαστισμού αλλά και μιας πλούσιας παράδοσης σε αγροτικά και λαϊκά κινήματα, τα οποία μέχρι το 1864 είχαν ως επί το πλείστον Εθνικοπατριωτικές επιδιώξεις.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

H εισβολή των αλβανών στα ελληνικά χωριά και η ελληνική υπνηλία


a1e3dec9d5a3ddbb03219cadb44416fc XLΣτις 14 Οκτωβρίου του 1914 και μετά την εντολή των Δυνάμεων της Τριπλής Συνεννόησης (Αντάντ), ανακαταλαμβάνεται από τον ελληνικό στρατό η Βόρεια Ήπειρος, προκειμένου να τηρηθεί η τάξη στην περιοχή, εξαιτίας της χαώδους κατάστασης που επικρατούσε στην Αλβανία.
Σύμφωνα με τις προτάσεις των Δυνάμεων, η ενσωμάτωση της Βόρειας Ηπείρου στην Ελλάδα θα αναγνωριζόταν ως οριστική, σε περίπτωση που η Ελλάδα θα δεχόταν να συμμετάσχει στο πλευρό τους κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όχι μόνο τότε, αλλά ούτε και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κι ενώ είχε απελευθερωθεί ακόμη μια φορά από τον Ελληνικό Στρατό το 1940 - 41 δεν ενσωματώθηκε η Βόρειος Ήπειρος στον Εθνικό κορμό. Οι διάφορες παρεμβάσεις αλλά και ο υποκινούμενος από κέντρα του εξωτερικού διχασμός στην χώρα μας άφησαν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων εντός του πλαισίου του αλβανικού κράτους.
100 χρόνια μετά από την επέτειο αυτή, όπως αναφέρουν ιστοσελίδες της περιοχής και μετά τα όσα έγιναν στο Βελιγράδι μεταξύ Σέρβων και Αλβανών ποδοσφαιριστών σε ένα επεισόδιο που όπως φαίνεται προκλήθηκε από τον ίδιο τον αδελφό του Αλβανού πρωθυπουργού, θέλησαν να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής. Όπως αναφέρουν "θρασύδειλοι τραμπούκοι, πιθανότατα από την γενέτειρα των κακοποιών το Λαζαράτι, λίγη ώρα μετά τη διακοπή του αγώνα εισέβαλαν στη Δερβιτσάνη της Κάτω Δρόπολης με κονβόι αυτοκινήτων ανεμίζοντας αλβανικές σημαίες και βρίζοντας την Ελλάδα! Σαν να μην τους ικανοποιούσε μόνο αυτό, έριχναν πέτρες προς κάθε κατεύθυνση με αποτέλεσμα να σπάσουν τα τζάμια και να προκαλέσουν φθορές σε δύο αυτοκίνητα που ανήκουν σε κατοίκους του χωριού. Ορισμένοι Δερβιτσιώτες πήγαν στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου χτύπησαν τις καμπάνες για να συγκεντρωθούν οι χωριανοί και ενωμένοι να απαντήσουν όπως έπρεπε στην ιταμή πρόκληση. Κάποια στιγμή ακούστηκαν και πυροβολισμοί, που ρίχτηκαν πιθανότατα στον αέρα για εκφοβισμό των εισβολέων.
Λίγο αργότερα η αγέλη των αλβανών αποχώρησε από την Δερβιτσάνη, υπερήφανη προφανώς για το... κατόρθωμα της. Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες αλβανοί βγήκαν να πανηγυρίσουν με ερυθρόμαυρες σημαίες και στη Χιμάρα φωνάζοντας εθνικιστικά συνθήματα. Αυτά να τα ακούει η ελληνική κυβέρνηση που το πολύ πολύ να πει ότι "τέτοια μεμονωμένα περιστατικά δεν θα διαταράξουν τις άριστες ελληνοαλβανικές σχέσεις..."
Έσπασαν αυτοκίνητα και έδειραν Έλληνες ενώ έγραψαν και αντιχριστιανικά συνθήματα
Όπως σημειώνει η ιστοσελίδα "Λόγος του Αργυροκάστρου" οι εισβολείς Αλβανοί έσπασαν αυτοκίνητο κατοίκου της Δερβιτσάνης. Όπως καταγγέλουν μάλιστα οι Αλβανοί ήταν από το γνωστό για την καλλιέργεια χασίς χωριό Λαζαράτι και σχολιάζουν: "οι νεο-Ευρωπαίοι γείτονες Λαζαρατινοί χθες το βράδυ, πάνω στον ενθουσιασμό τους για όσα έγιναν στον ποδοσφαιρικό αγώνα Σερβία – Αλβανία... Την ίδια ώρα αλβανοί έβγαζαν από το αυτοκίνητο του κάτοικο της Δερβιτσάνης ο οποίος είχε μεταβεί στο χωριό Βάνιστα της Κάτω Δρόπολης, για να πάρει το γιο του που τελείωνε από τη δουλειά του και τον ξυλοκοπούσαν για πολύ ώρα, δείχνοντας ένα δείγμα ευρωπαϊκής συμπεριφοράς και αδελφικής αλληλεγγύης όπως χαρακτηρίζουν τις σχέσεις Ελλήνων και αλβανών. Κονβόι αυτοκινήτων αλβανών που εισέρχονταν στην Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου για να μοιραστούν με τους Βορειοηπειρώτες τη χαρά τους από την... τεράστια επιτυχία της εθνικής τους στο Βελιγράδι! Τα φώτα των αυτοκινήτων στην λήψη φαίνονται σαν αραβική γραφή, ενώ σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες ένα από τα συνθήματα των χαρούμενων γειτόνων ήταν το "θα σας κάψουμε Χριστιανοί!" Κανονική επέλαση τζιχαντιστών δηλαδή!
Το "αστυνομοκρατούμενο" Λαζαράτι! Ναρκέμποροι και ανθέλληνες!
Σύμφωνα πάντως με τα όσα μαθαίνουμε εδώ στην Ελλάδα, το Λαζαράτι αυτή την εποχή είναι... αστυνομοκρατούμενο, καθώς η αλβανική αστυνομία έχει συνεχώς μπλόκα στο χωριό, προκειμένου να εμποδίσει την ευρεία καλλιέργεια ναρκωτικών. Και μάλιστα πριν από λίγες μόνον ημέρες οι κατοικοί του έκαναν... πορεία όπου είχαμε και επεισόδια προκειμένου να ζητήσουν λιγότερη αστυνομική παρουσία στο χωριό τους. Αναρωτιέται κανείς λοιπόν πώς από ένα "αστυνομοκρατούμενο" χωριό, ξεκινά ένα κονβόι ανθρώπων που ως μοναδικό σκοπό έχουν να επιτεθούν σε ένα γειτονικό χωριό. Μόνον και μόνον με την ανοχή της αστυνομία είναι δυνατόν να έγινε κάτι τέτοιο. Μόνον και μόνον με την σιωπηρή ή μή συναίνεση των αρχών είναι δυνατόν να μην συνελλήφθη ούτε ένας από τους δράστες αυτής της επίθεσης. Κάτι που από ότι φαίνεται συμβαίνει στην περιοχή.
Το γεγονός ότι το ναρκω-χωριό αυτό αποτελεί και κέντρο του αλβανικού σωβινισμού κατά των Ελλήνων δεν πρέπει να μας προκαλεί κανενός είδους έκπληξη. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι Αλβανοί σωβινιστές τόσο στην Αλβανία όσο και στο Κόσσυφοπέδιο είναι βαθύτατα εμπλεκόμενοι με την μαφία και την διακίνηση ναρκωτικών. Πολλές φορές δε οι σχεδιασμοί των δύο αυτών διαστάσεων της δραστηριοτητάς τους συμπίπτουν.
Η ελληνική πολιτεία τι κάνει;
Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος του κόσμου, μία τέτοιου είδους εισβολή -απόπειρα εθνοκάθαρσης σε μικρογραφία – σε χωριά αυτόχθονων μειονοτικών πληθυσμών θα σήμαινε τουλάχιστον συναγερμό και ενεργοποίηση σε κόκκινο βαθμό των υπηρεσιών του υπ. Εξωτερικών. Στην Ελλάδα και μάλιστα σε μία κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν άνθρωποι που αυτοδιαφημίζονται όχι μόνον ως πατριώτες, αλλά και μερικές φορές ως "προστάτες" του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και που μέχρι να εκλεγούν είχαν πολλές φορές συμμετάσχει σε σχετικά φόρα, συνέδρια και συνδιασκέψεις, τηρείται άκρα του τάφου σιωπή.
Γιατί; Μήπως για να μην ενοχληθεί ο κ. Βενιζέλος, βασικός στόχος του οποίου όπως μας έχει επανειλημμένα δηλώσει είναι η προώθηση της ευρωπαϊκής ένταξης της Αλβανίας; Μήπως για να μην ενοχληθούν οι οικονομικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης από κάποια τυχόν ένταση; Ή μήπως για να μην ενοχληθούν κάποιοι δήθεν Έλληνες επενδυτές στην Αλβανία, οι οποίοι σίγουρα τοποθετούν τα κέρδη τους πάνω από την πολυχιλιετή ύπαρξη Ελλήνων στην περιοχή;
Ίσως είναι όλα τα παραπάνω μαζί, συνδυασμένα με την δειλία της ελληνικής στάσης που έχει εμποτίσει κάθε πλευρά της εξωτερικής μας πολιτικής.
Αλλά εν προκειμένω υπάρχουν κάποιες χιλιάδες ψυχές ανθρώπων οι οποίοι βιώνουν καθημερινά την εγκληματική συμπεριφορά κάποιων τραμπούκων αλλά και την εγκληματική – από ό,τι φαίνεται – συνενοχή του αλβανικού κράτους. Εφόσον σε αυτά προστίθεται και η εγκληματική αδιαφορία του ελληνικού κράτους, τι μπορούν να κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Είμαστε βέβαιοι ότι κάποιοι στο ΥΠΕΞ θα θέλανε να "εξαφανιστούν", να αποκτήσουν αλβανική συνείδηση για να μην έχουν αυτοί προβλήματα. Είναι όμως βέβαιο ότι η ψυχή των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου δεν παραδίδεται έτσι εύκολα. Άντεξε χιλιάδες χρόνια και θα αντέξει πολλά ακόμη. Το ζήτημα που προκύπτει είναι το ποιά θα είναι η στάση του ελληνικού κράτους. Μήπως η κυβερνητική εκπρόσωπος θα μας κάνει την χάρη να τοποθετηθεί επί του θέματος;

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Τηλεόραση: Ο βασιλιάς της μαζικής προπαγάνδας που κρατά την κοινωνία σε καταστολή

thleorashΗ τηλεόραση είναι ο βασιλιάς της μαζικής προπαγάνδας. Κατατάσσεται στα ψυχρά μέσα επικοινωνίας, που σημαίνει ότι δεν αφήνει στον θεατή περιθώριο να αναπτύξει τη φαντασία του. Ο θεατής προσλαμβάνει ψυχρά αυτό που βλέπει και το οποίο δεν μπορεί να το επεξεργαστεί με τη φαντασία του ή να το αμφισβητήσει.
Η τηλεόραση ως μονόδρομο μέσο μαζικής επικοινωνίας αναπτύχθηκε στην βιομηχανική εποχή όπου κυριάρχησαν οι κοινωνίες της μάζας. Χρησιμοποιήθηκε από τις εξουσιαστικές ελίτ προκειμένου να ελέγχουν και να κατευθύνουν τις μάζες. Ήδη όμως φεύγουμε από την βιομηχανική εποχή. Οι κοινωνίες απομαζικοποιούνται, η δε σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία και η τεχνολογία του διαδικτύου βοηθούν στην επιτάχυνση της απομαζικοποίησης των κοινωνιών.
Ενώ λοιπόν η τηλεόραση είναι μέσο μονόδρομης μαζικής επικοινωνίας, το διαδίκτυοείναι μέσο αμφίδρομης ατομικής επικοινωνίας. Όμως το διαδίκτυο δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξοστρακίσει την τηλεόραση. Η τηλεόραση εξακολουθεί να είναι το απόλυτο όργανο της προπαγάνδας του καθεστώτος. Με την τηλεόραση μπορεί κάποιο δημοσιογραφικό παπαγαλάκι να περνάει μια μόνο άποψη και να επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς αντίλογο, την ίδια στιγμή που μερικές χιλιάδες μόνο άνθρωποι αντιπαρατίθενται με τις χιλιάδες διαφορετικές ατομικές απόψεις τους μέσα στο διαδίκτυο, σε ένα ισοπεδωτικό αγώνα επιβολής της ατομικής άποψης του καθενός. Ποιος λοιπόν θα είναι ο νικητής; Φυσικά η τηλεόραση. Γι’ αυτό εξάλλου υπάρχει τεράστια διαπλοκή μεταξύ καναλαρχών, πολιτικών και τραπεζιτών σε όλο τον κόσμο.
Στην πτωχευμένη Ελλάδα των μνημονίων η τηλεόραση είναι ο απόλυτος εκείνος παράγοντας που κρατά την κοινωνία σε καταστολή μέχρι την πλήρη εξαθλίωσή της.
ΥΓ. Κάποια μέρα το διαδίκτυο θα νικήσει την τηλεόραση. Αυτό θα συμβεί όταν συνδυαστούν απόλυτα η τεχνολογία του διαδικτύου με την τηλεόραση. Ήδη αυτή η τεχνολογία έχει αρχίσει. Αλλά και τότε, την εξουσία θα την κατέχουν και πάλι εκείνοι που θα μπορούν οικονομικά να αξιοποιήσουν αυτή τη δυνατότητα.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Η πλύση εγκεφάλου της νέας γενιάς μέσω της παιδείας (Βίντεο)

Η πλύση εγκεφάλου της νέας γενιάς μέσω της παιδείας (Βίντεο)

νεοταξικα-βιβλια-δημοτικου-νατσιους-δημητρης-620x412Από που ξεκινάει η ηθική κρίση της εποχής μας; Δείτε τον εξαιρετικό αυτόν δάσκαλο και την μελέτη του γύρω από τα σχολικά βιβλία.Δεν μπορείς να μην δακρύσεις κατανοώντας ότι οι άνθρωποι που «οργανώνουν» την παιδεία μας είναι ξεπουλημένοι πράκτορες με σκοπό την διαγραφή κάθε μνήμης… δεν εξηγείται αλλιώς!!


http://www.hellasforce.com/blog/i-plisi-egkefalou-tis-neas-genias-meso-tis-pedias-anatrichiastiko/

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Οι απροσκύνητοι Έλληνες…

Οι απροσκύνητοι Έλληνες…

aproskinitoi“ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΙΑΣ ΣΤΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ”- Αριστοτέλης
ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ | “Δεν υπάρχει στα ήθη των Ελλήνων το προσκύνημα”
Σαφείς καταδικαστικές αναφορές γύρω απο την καθαρώς βαρβαρική “συνήθεια” του προσκυνήματος και της γονυκλισίας, υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στα κείμενα όχι μόνον της Αρχαίας αλλά και της Νεωτέρας Γραμματείας μας, καθώς και στις στήλες των διαφόρων Λεξικών της Ελληνικής Γλώσσης. Ο ποιητής Θέογνις ο Μεγαρεύς {ΣΤ’ αι. π.χ.} καταδικάζει ακόμη και την απλή κλίσι της κεφαλής χαρακτηρίζοντας την ώς δουλική συμπεριφορά:
Ού ποτε δουλική κεφαλή ιθεία πέφυκεν, άλλ’ αιει σκολιή, καυχένα λοξόν έχει”.Ουδέποτε δουλική κεφαλή γεννήθηκε όρθια, αλλά πάντοτε κυρτή και τον αυχένα λοξόν τον έχει”. { Ελεγ. 535 }
Ο ίδιος δέ, ώς Έλλην, δηλώνει κατηγορηματικά:
“Ούποτε… υπό ζυγόν δύσλοφον αυχνένα θήσω, ούδ’εί μοι Τμώλος έπεστι κάρη”.  “Δεν θα θέσω υπό δύσλοφον ζυγόν τον αυχένα, ακόμα και άν το όρος Τμώλος πέσει επί της κεφαλής μου” { Ελεγ. 985 }
Ο Ηρόδοτος, στο Β-80 της ” Ιστορίης του ” μας περιγράφει τα ιδιαιτέρως παράξενα ήθη των Αιγυπτίων, αφηγείται έκπληκτος και καταγράφει ώς αξιοθέατον:
“Τόδε μέντοι άλλο {οι Αιγυπτίοι} Ελλήνων ουδαμοίσι συμφέρονται, αντί του προσαγορεύειν αλλήλους έν τήσι οδοίσι, προσκυνέουσι κατιέντες μέχρι τού γούνατος την χείρα!”.  “Και σ’αυτό το άλλο οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες, αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν είς τας οδούς, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι!”.
Και ο λεξικογράφος Ησύχιος, είς το λήμμα “αντίχειρες”, παρατηρεί:
“Έννια των βαρβάρων εθνών, τους αντίχειρας υποτιθέντα τοίς γενείοις, και τους δακτύλους εκτείνοντα, προσκυνεί τούς ηγουμένους αυτών”.
“Προσκυνείν ώσπερ έν τοίς βαρβάροις”. “Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους” { Δημοσθ. 549.16 }
Η παγκόσμιος Ιστορία της “Ακαδημίας Επιστημών ΕΣΣΔ” {Εκδ. 1957, σελ. 647 – 652} σχολιάζει διεξοδικώς τις απίστευτες αυτές εκφράσεις και συνήθειες: “Οι βασιλίσκοι της Συρίας συνήθιζαν όταν απευθύνοντο στον Φαραώ, να εκδηλώνουν με δουλικές εκφράσεις την εξάρτηση τους απο αυτόν, “στα πόδια του κυρίου μου επτά κι άλλες επτά φορές πέφτω να προσκυνήσω και με την κοιλιά μου και με την ράχη μου”… Ο εξαρτημένος άρχιζε με την προσφώνηση “στον Κύριο μου, στον Ήλιο μου πέφτω”, έφθανε μάλιστα στο σημείο να αυτοονομάζεται και “σκύλος του κυρίου του”.
Ο Στοβαίος είς το Περί Νόμων και Εθών {41}, διασώζει την πληροφορία ότι:“Πέρσαις… εάν τινα προστάξη ο βασιλεύς μαστιγώσαι, ευχαριστεί ώς αγαθού τυχών ότι αυτού εμνήσθη ο βασιλεύς”“Στην Περσία, εάν κάποιος μαστιγωθεί κατόπιν εντολής του βασιλέως, τον ευχαριστεί”.
Και επί σουλτανικής ακόμη Τουρκίας γινόταν στα ανάκτορα της Κωνσταντινούπολης η επίσημη τελετή του προσκυνήματος, κατά την οποία οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι, αλλά και οι δυτικοί πρεσβευτές, υπέβαλλαν τα συγχαρητήρια τους στον σουλτάνο προσκυνώντας κροσωτή ταινία στα πόδια του θρόνου του. Μόνον οι “υπόδουλοι” Έλληνες ήταν “Απροσκύνητοι”.
Γράφει ο σουλτάνος Σελίμ Β’ πρός τον υιό του, το 1572: “Παιδί μου, ο θεός εβοήθησε και ενίκησα και πήρα την Κύπρο, τους άπιστους ανθρώπους όπου δεν με επροσκενούσαν…”
Ο Ι. Κακρίδης αναφέρει χαρακτηριστικά: “Στα Λαηνά του Σουφλιού, είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες. Σε μία απο αυτές παρίστανε τον Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα. Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι. Κι όταν ρωτήσαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε – Γιατί είναι Έλληνας -” { Οι Αρχαίοι Έλληνες στην Νεοελληνική Παράδοση, εκδ. ΜΙΕΤ, σελ. 32, 52 }
Πράγματι οι Έλληνες, άν και λίαν ευσεβείς, δεν “έκυπτον”, ούτε και όταν προσευχόταν. Είναι γνωστό ότι επικαλούντε τους επουράνιους θεούς δι’ απλής ανατάσεως των χεριών, “άρσεως”, εξ ου αρα = προσευχή, αράομαι = προσεύχομαι.
“Λαοί δ’ ηρήσαντο { δηλ. προσευχήθηκαν }, θεοίσι δε χείρας ανέσχον” {Ιλιάς Η 177}”
“… στάντες ευξόμεθα αυτοίς, ανατείνοντες των χείρε αγαθόν δίδοναι…” { Αριστοφ. Όρνιθες 621 }
“… θεοκλυτούντος και πρός τον ουρανόν ανατείνοντας τάς χείρας…”{Πλουτάρχου. Βίος Αλεξάνδρου 19}
“…ανίσχοντες χέρας, αθανάτοις εύχοντο” {Βακχ. Διθύρ. 25}
Τα κείμενα μας είναι γεμάτα απο παρόμοιες περιγραφές και εικόνες. Όταν εδέοντο πρός τους θαλάσσιους θεούς, τότε άπλωναν τα χέρια τους πρός την θάλασσα, ενώ όταν απευθυνόταν πρός τους θεούς του Κάτω Κόσμου χτυπούσαν το έδαφος με τα πόδια τους – προκειμένου να εισακουσθούν – και όχι δια της παλάμης, αποφεύγοντας έτσι την οσφυοκαμψία, το κύπτειν, αφού όπως επεξηγεί ο Λουκιανός {Νιγρίνος 21}: “Ο υποκύψας, την ψυχήν ταπεινώνει, τη του σώματος ομοιότητι”.
Γι’αυτό και ο Διογένης ο Κυνικός, όταν κάποτε είδε μιά γυναίκα να γονατίζει για να προσκυνήση, με την κεφαλή επί του εδάφους, την επετίμησε με την γνωστή του“αθυροστομία”:
“Ούκ ευλαβή, ώ γύναι, μή ποτε θεού όπισθεν εστώτος ασχημονήσης;” {Διογένης Λαέρτιος – Βίος Διογένους 37}
Ο Πυθαγόρας φαίνεται ότι ήτο ιδιαιτέρως αυστηρός, διότι απαγόρευε ακόμη και την παραμικρή δέησι. Γράφει ο Ιάμβλιχος στον “Πυθαγορικόν Βίον” { 236 }:
“Οι Πυθαγόρειοι απείχοντο δεήσεων και ικετειών και πάσης τής τοιαύτης ανελευθέρου θωπείας {κολακείας} ώς ανάνδρου και ταπεινής ούσης”.
Γι’αυτό ο Μίνως, ώς δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχοντο να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν.
“Μίνως, επιμελώς εξετάζων, απέπεμπεν έκαστον ές τον των ασεβών χώρον… μάλιστα εκείνων ήπτετο, των προσκυνείσθαι περιμενόντων”. {Λουκιανού – Νεκρομαντεία 473}
Η προσκύνησις ανθρώπου απο άνθρωπο αντιμετωπίζετο και ώς μεγάλη βλακεία και αφέλεια. Γράφει ο Φιλόστρατος, στον βίο Απολλωνίου του Τυανέως {Κέφ. XXVII}:“Αφικομένω Απολλωνίω ές Βαβυλώνα, ο σατράπης ο επί των μεγάλων πυλών ορέγει {απλώνει} χρυσήν εικόνα του βασιλέως ήν, εί μή προσκυνήσειέ τις, ού θεμιτόν ήν εσφοιτάν έσω {να εισέλθει στην πόλη} σατραπεύεται παρά τοίς βαρβάροις τα ούτω ευήθη… ” {ευήθης = ανόητος, μωρός, ηλίθιος}.
Γι’αυτό οι ξένοι Ελληνιστές συγκρίνοντας τις δύο νοοτροπίες – βαρβάρων και Ελλήνων – σχολιάζουν εντυπωσιασμένοι: “Στην Ελλάδα κανείς ελεύθερος πολίτης δεν υποκλίνεται ούτε προσκυνάει μιά ζωντανή θεότητα πεσμένος κατά γής”{Hanson Heath – Ποιός σκότωσε τον Όμηρο;}
“Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητα τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε άνθρωπο, να μη δέχονται την απόλυτη εξουσία… Άν υπερασπίζουμε την παιδεία της Αρχαίας Ελλάδος στην σημερινή εκπαίδευση, δεν το κάνουμε επειδή ανήκει στο παρελθόν όλων μας, αλλά επειδή είναι το καλλίτερο εχέγγυο μέλλον. “ {Ζακλίν ντέ Ρομιγύ – Ομιλίας της στην Πνύκα, 11-7-1995}.
Όταν ο Δαρείος, ώς ένδειξη υποταγής, είχε ζητήσει απο τους Σπαρτιάτες “Γη και Ύδωρ”, οι Σπαρτιάτες “τους πρέσβεις τους αιτέοντας, ές φρέαρ εμβαλόντες, εκέλευον γήν τε και ύδωρ έκ τούτων φέρειν παρά βασιλέα”“Τους έριξαν σ’ ένα πηγάδι λέγοντας να πάρουν απο εκεί ” Γή και ύδωρ ” για να το φέρουν στον βασιλέα τους”.
Ο Απόλλων όμως οργίσθη επειδή οι πρέσβεις εθεωρούντο πρόσωπα απαραβίαστα, και“Λακεδαιμονίοισι μήνις κατέσκηψε”. Συσκεφθέντες τότε απεφάσισαν να αποδώσουν ικανοποίηση, ” … ποινήν τείσειν Ξέρξη, των Δαρείου κηρυκών των έν Σπάρτη απολομένων “. Κήρυγμα λοιπόν εποιούντο πρός τους πολίτες “εί τις βούλοιτο, πρό { υπέρ } Σπάρτης αποθνήσκειν “. Πράγματι, ο Σπερθιής ο Ανηρίστου και ο Βούλις ο Νικολάου προσεφέρθησαν να ταξιδεύσουν είς τα Σούσα για να τιμωρηθούν απο τον Ξέρξη με την ποινή του θανάτου. Όταν παρουσιάσθηκαν στον Πέρση βασιλέα εδήλωσαν τον λόγο της αποστολής τους, πλήν όμως αρνήθηκαν κατηγορηματικά, παρά τις πιέσεις, να τον προσκυνήσουν. – Ήρθαμε για να μας φονεύσετε, όχι για να προσκυνήσουμε! -
Ο πρεσβευτής Τιμαγόρας που εδέχθη να προσκυνήση, εφονεύθη υπό των Αθηναίων:“Τιμαγόρας, ούτος πρεσβευτής πεμφθείς πρός βασιλέα Αρταξέρξην υπο Αθηναίων, χρυσίον έλαβε παρ’αυτού και αργύριον/// ούτος ούν ο Τιμαγόρας, προσκυνήσας τον Περσών βασιλέα, παρά τα Ελλήνων ήθη, και δωροδοκηθείς, υπο Αθηναίων ανηρέθη – εφονεύθη – “{ Λεξικό Σουίδα }
Το ” απροσκύνητον “, ώς Ελληνική συνήθεια, ώς βίωμα και αρετή, ώς τρόπος ζωής, επέρασε και στα δημοτικά, αλλά και στα σύγχρονα τραγούδια. Ο σκλαβωμένος Έλληνας παραμένει στο φρόνημα αδούλωτος, απροσκύνητος, σαν αετός που κυτάεει τον ήλιο {τον δυνάστη } κατάματα. Μα εγώ δεν ζώ γονατιστός είμαι της γερακίνας γιός – Βασίλης Τσιτσάνης. Το Γεράκι, ο Ιέραξ, το έμβλημα του Διός. Και δεν είναι τυχαίο που το“αέτωμα” – αετός με ανοιχτά φτερά – είναι το πατρογονικό μας σχήμα. Οι αρματωλοί και οι κλέφτες που τόσο έχει υμνήσει η λαϊκή μούσα, παραμένουν απροσκύνητοι και άκαμπτοι σαν αρχαίοι κούροι.
“Όσο είν’ ό κλέφτης ζωντανός, πασά δέν προσκυνάει
κι άν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει στο ταγάρι.
Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους
να κάνουν πήχυ το φτερό και πιθαμή το νύχι.”
“Εγώ ραγιάς δεν γίνομαι, Τούρκο δεν προσκυνάω.”
“Τρείς Τούρκοι τρείς γενίτσαροι και οι τρείς τον Γιάννο θέλουν
για να τον παραδώσουνε στις πύλες του σουλτάνου.
Σαν τι κακό του έκαμα μπρέ Τούρκοι του Σουλτάνου;
Μα πώς δεν τώκανες κακό που δεν τον προσκυνάεις.
Ούτε τον επροσκύνησα ούτε τον προσκυνάω.”
“Προσκύνα Διάκο τον Πασά, προσκύνα τον Βεζύρη…
Όσο είν’ ο Διάκος ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει.”
“Μάρκο μου πάρε τα κλειδιά κι έλα να προσκυνήσει.
Μένα με λένε Μπότσαρη, μένα με λένε Μάρκο
ποτέ μου δεν προσκύνησα κι ούτε θα προσκυνήσω.”
“Έβγα Γιώργη, προσκύνησε, τζουράκι να σε κάμω.
Δεν είμαι νύφη πατρινιά να βγώ να προσκυνήσω.”
” Χρήστο, σε θέλει ο πασάς, σε θέλουν οι αγάδες.
Όσο είν’ ο Χρήστος ζωντανός, Τούρκο δεν προσκυνάει.”
“Τ’ αντρειωμένα κόκκαλα ξεθάψτε των γονιών σας.
Τούρκους δεν έπροσκύνησαν. Τούρκοι μην τα πατήσουν.”
Στα “Απομνημονεύματα” του Κολοκοτρώνη, διαβάζουμε ότι ο Κολοκοτρώνης εννόησε ότι η ύπουλη αμνηστεία του Ιμπραήμ υπέσκαπτε το φρόνημα των αγωνιστών. Οι προσκυνημένοι φέρνανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον αγώνα παρά οι ίδιοι οί αλλόφυλοι. Και έριξε το σύνθημα: “Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους… η πατρίς κινδυνεύει απο το προσκύνημα”. Στον ίδιο τον Ιμπραήμ απάντησε: “Όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν”.
Παρόμοια απάντηση έδωσε και ο Καραϊσκάκης στον Κιουταχή κατά την συνάντηση τους στην ναυαρχίδα του Γάλλου ναυάρχου Δεριγνύ. Όταν εισήλθε στο σαλόνι ο Καραϊσκάκης, του είπε ο Κιουταχής: “Έλεγα πως θάρθεις να με προσκυνήσεις”. Κι εκείνος απάντησε: “Εγώ να σε προσκυνήσω; βαλεσής εσύ, Ρούμελης βαλεσής κι εγώ”. {Φωτιάδη – Καραϊσκάκης }
Ανάλογες απαντήσεις βγαλμένες μέσα απο την διαχρονική αυτή πεποίθηση του Ελληνισμού, έχει να επιδείξει η Ιστορία και απο τον νεώτερο Κυπριακό αγώνα.
Η μητέρα του Α. Αυξεντίου {ο οποίος κάηκε ζωντανός απο τους Άγγλους μέσα στο κρησφύγετο του αρνούμενος να παραδωθεί}, λίγο μετά τον θάνατο γιού της δήλωσε:“Κάλλιο μιά φούχτα χώμα ο λεβέντης μου, παρά γονατισμένος”.
“Δεν προσκυνώ Αγαρηνό, κρατάω απ’τον Όμηρο εγώ
είμαι του Τεύκρου αγγόνι και του Κολοκοτρώνη.
Παιδί του Μακρυγιάννη δέ με νικούν βαρβάροι…” {Α. Ανδρέου}
Ο Κωστής Παλαμάς μέσα απο τους στίχους του ποιήματος του “Ο γιός της Χήρας”προβάλλει με τρόπο εντυπωσιακό και μεγαλειώδη, “την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων να μην υποκλίνωνται μπροστά σε άνθρωπο”.
Άς σταθούμε σε λίγους αλλά χαρακτηριστικούς στίχους του εκτενούς αυτού ποιήματος:
“Έβγαλε διάτα ο Κρούταγος, της Βουργαριάς ο τσάρος. Προσκύνημα…
Κοπαδιαστά περνάν, κι όλο περνάν οι σκλαβωμένοι εμπρός του.
Προσκύνημα. Μπρός του περνάν και γονατάν και σκύβουν.
Μόν’ένας μπρός του σαν περνά, δεν γονατά, δεν σκύβει…
Μόνος αυτός δε γονατά, μόνος αυτός δε σκύβει.
Κι ο βασιλιάς ξαφνίζεται, ρωτά: Ποιός είν’ εκείνος που δέ με προσκυνά;
Για φέρτε τον μπροστά μου. Κι άν τον κρατήση ο Κρούταγος, και τι κακό θα κάμη; Φέρθηκε ο νιός απόκοτα και θάνατος του πρέπει…
Κι ήρθε και η μάννα κι έσκυψε πρός το παιδί της και είπε:
…εσένα είναι η πατρίδα σου τ’Αλεξάνδρου ή πατρίδα.”

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ


Του Αρχιτέκτονα Ε.Μ.Π. Αντώνη Τσιλιγιάννη
Για την Ιδιωτική Οδό
Η ελληνικότητα στη νεοελληνική αρχιτεκτονική (1830 – σήμερα), όπως και σε κάθε άλλη έκφανση τέχνης, απασχόλησε πολλούς επαγγελματίες και θεωρητικούς της αρχιτεκτονικής, αλλάζοντας ως έννοια ανάλογα με την εποχή, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, αλλά και τα αρχιτεκτονικά ρεύματα που επικρατούσαν την εκάστοτε περίοδο στο εξωτερικό. Οι ερμηνείες και οι εκφάνσεις της ελληνικότητας στην αρχιτεκτονική καταλήγουν να είναι τόσο πολλές, όσες και οι εκφραστές τους, οπότε το τελικό συμπέρασμα που θα μπορούσε κανείς να βγάλει είναι μια σύνθεση όλων όσων έχουν ειπωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Εντέλει, δε μπορούμε να μιλήσουμε για μία «αντικειμενικά» ελληνική αρχιτεκτονική. Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την ελληνικότητα στην αρχιτεκτονική, είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση.


Από την ανεξαρτητοποίηση του Ελληνικού Κράτους μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, το στυλ το οποίο επικρατεί στην επίσημη αρχιτεκτονική του Ελληνικού Κράτους, και το οποίο βλέπουμε τόσο σε δημόσια κτήρια όσο και σε ναούς, είναι το Νεοκλασικό. Το Νεοκλασικό στυλ θεωρείται για μια μεγάλη περίοδο ως «ελληνικό», αφού η λογική του είναι μια ρομαντική μεταφορά αναλογιών και διακοσμητικών στοιχείων της Αρχαίας Ελλάδας στη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το στυλ εισάγεται απευθείας από τη Γερμανία, και συγκεκριμένα από τη Βαυαρία, μαζί με τον βασιλιά Όθωνα, αλλά και μαζί με Βαυαρούς αρχιτέκτονες ώστε να το υλοποιήσουν [εικόνες 1-2-3-4]. 


Οι πρώτοι Έλληνες αρχιτέκτονες κάνουν την εμφάνισή τους μερικές δεκαετίες αργότερα, και στην πλειονότητά τους είναι γερμανοσπουδαγμένοι, οπότε η πρωτοκαθεδρία του Νεοκλασικισμού δεν αμφισβητείται, και ασφαλώς ούτε και ο «ελληνικός» του χαρακτήρας. Αντιθέτως, το Νεοκλασικό στυλ αποτελεί προέκταση της Μεγάλης Ιδέας και χρησιμοποιείται για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Αποτελεί επίσης πηγή έμπνευσης για τους λαϊκούς τεχνίτες, οι οποίοι αν και ανεκπαίδευτοι, αντιγράφουν με μεγάλη μαεστρία τα Νεοκλασικά μοτίβα σε απλά καθημερινά σπίτια, τα οποία σήμερα καταχρηστικά αποκαλούμε στο σύνολό τους «Νεοκλασικά» [εικόνα 5].


Οι πρώτες ενστάσεις και τάσεις αποστασιοποίησης, έρχονται από τους γαλλοσπουδαγμένους αρχιτέκτονες στις αρχές του 20ου αιώνα, οι οποίοι αποτελούν το αντίβαρο στους γερμανοσπουδαγμένους. Αυτοί έρχονται να αμφισβητήσουν τη «γνησιότητα» του Νεοκλασικισμού και να τον κατηγορήσουν για τον καθαρά διακοσμητικό του χαρακτήρα ως ξενόφερτο και «κάλπικο», δηλαδή ασύμβατο με την ειλικρίνεια της Αρχαιοελληνικής αρχιτεκτονικής. Αντιθέτως, αντιπαραβάλουν το Αρτ Ντεκό, το οποίο διακρίνεται από μια πιο πλαστική διάθεση, με προεξοχές και εσοχές γεωμετρικών όγκων, και το οποίο είναι το επικρατούν στυλ στη Γαλλία, ως ένα διεθνιστικό στυλ το οποίο μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες του εκάστοτε κτηρίου [εικόνες 6-7].


Για πρώτη φορά επίσης, γίνεται νύξη και στην ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική ως alter ego. Η μελέτη της γοτθικής αρχιτεκτονικής από τους Γάλλους αρχιτέκτονες, κεντρίζει τους Έλληνες αρχιτέκτονες να εξερευνήσουν την αρχιτεκτονική της Μακεδονίας, των Κυκλάδων, καθώς και των παραδοσιακών λαϊκών Αθηναϊκών σπιτιών. Παραμένει ωστόσο ασαφές το τι θα μπορούσε να αποτελέσει την «ελληνική» αρχιτεκτονική της εποχής. Ο Νεοκλασικισμός, παρά ταύτα, εξακολουθεί να εφαρμόζεται ευρέως, αφού οι εκφραστές του αλλά και η Μεγάλη Ιδέα εκφράζουν τόσο την κρατική προπαγάνδα όσο και το λαϊκό αίσθημα. 
Η επαναστατική τομή γίνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1920, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι αυξημένες στεγαστικές ανάγκες του Ελληνικού Κράτους, οι ανάγκες αναβάθμισης του Κράτους Πρόνοιας, η κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας, αλλά και η εμφάνιση του νέου υλικού, του μπετόν αρμέ, αλλάζουν μια για πάντα το πεδίο στη νεοελληνική αρχιτεκτονική. Ο Νεοκλασικισμός και το Αρτ Ντεκό απορρίπτονται ως διακοσμητικά, ανεπαρκή, αναχρονιστικά και ξενόφερτα στυλ, και αγκαλιάζεται ο Μοντερνισμός του γερμανικού Μπαουχάους [εικόνα 8] και ο Μπρουταλισμός του γαλλοελβετού Λε Κορμπυζιέ [εικόνα 9]. Τα δύο αυτά στυλ θα χρησιμοποιηθούν με διάφορες παραλλαγές τους από σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής, σημαδεύοντάς την μια για πάντα. Η τυποποίηση, η απλότητα και η ευαναγνωσιμότητα των κτηρίων σαγηνεύει τους (νέους κυρίως) αρχιτέκτονες, οι οποίοι πλέον σπουδάζουν και δρουν επαγγελματικά αποκλειστικά στην Ελλάδα, και εξυπηρετεί το Κράτος. Μια σειρά από κτήρια όπως σχολεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, δικαστικά μέγαρα, δημαρχεία, τράπεζες, προσφυγικές κατοικίες, χτίζονται σε μερικά χρόνια σε όλη την Ελλάδα, διαδίδοντας τόσο το μοντέρνο στυλ όσο και το υλικό κατασκευής, το μπετόν αρμέ [εικόνα 10].


Ο Μοντερνισμός γίνεται το κατεξοχήν «ελληνικό» στυλ, παρότι ξενόφερτος, και πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διακρίνουμε δύο τάσεις, με εκφραστές τους δύο μεγαλύτερους Έλληνες αρχιτέκτονες του αιώνα. Το πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ ο Μοντερνισμός διαδίδεται παγκοσμίως ως διεθνιστικό και μαζικό στυλ αρχιτεκτονικής, στην Ελλάδα αποτελεί αιτία να αναθερμανθεί η συζήτηση σχετικά με την ελληνικότητα στην αρχιτεκτονική και με το πώς προσαρμόζεται στη μεσοπολεμική εποχή. Ο Δημήτρης Πικιώνης υιοθετεί αρχικά το μοντερνιστικό στυλ Μπαουχάους [εικόνα 11] για να το απορρίψει όμως πολύ γρήγορα ως ξενόφερτη μόδα. Στρεφόμενος στις αρετές της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, είτε αυτή είναι η Αρχαιοελληνική, είτε η Μακεδονική, είτε η Βυζαντινή, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον κράμα μοντερνιστικού λειτουργικού προγράμματος αλλά με «ελληνοπρεπή» μορφή. Κι ενώ οι δυτικές επιρροές είναι εμφανείς όταν κανείς κοιτάζει τις κατόψεις των κτηρίων του, αφού εύκολα βλέπει εφαρμοσμένους τους μοντερνιστικούς κανόνες, οι μορφές των κτηρίων του είναι επηρεασμένες από μια ρομαντική ανασκόπηση της ελληνικής αρχιτεκτονικής αλλά και του ιαπωνικού μινιμαλισμού [εικόνα 12-13]! 


Ο Άρης Κωνσταντινίδης από την άλλη, απορρίπτει το διακοσμητικό και καθαρά μορφολογικό χαρακτήρα της «ελληνικότητας» του Πικιώνη και προσπαθεί (αρκετά επιτυχημένα) να συνδέσει την απλότητα και τη δωρικότητα του Μοντερνισμού με την Αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική, την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων, καθώς και τη λαϊκή αρχιτεκτονική των Αθηναϊκών σπιτιών. Ο ίδιος πολεμάει σφόδρα το Νεοκλασικισμό και το Αρτ Ντεκό, υποστηρίζοντας ότι ο λιτός Μοντερνισμός είναι κατεξοχήν «ελληνικός» όπως και τα λαϊκά Αθηναϊκά σπίτια, γιατί πολύ απλά προσαρμόζονται στο κλίμα, στο φως, στο τόπο, και εντέλει στους ανθρώπους, χωρίς να τους αναγκάζουν να είναι κλεισμένοι μέσα σε κουτιά με ξενόφερτο «περιτύλιγμα» [εικόνα 14].


Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διακόπτει αυτές τις αναζητήσεις και η εσωτερική μετανάστευση προς την Αθήνα που τον ακολουθεί, καθώς και η ραγδαία ανασυγκρότηση και ανάπτυξη μετά τον Εμφύλιο,επιτάσσουν μαζική κτηριακή παραγωγή. Ο Μοντερνισμός και το μπετόν αρμέ εξαπλώνονται σε όλη την Επικράτεια [εικόνα 15] και πλημμυρίζουν το Λεκανοπέδιο, με τους ακολούθους του Κωνσταντινίδη να είναι το επικρατές ρεύμα. Οι «ανώνυμοι αρχιτέκτονες» καθώς και το πλήθος των εργολάβων απλά αντιγράφουν κάποια βασικά στοιχεία, δημιουργώντας τη γνωστή «αθηναϊκή πολυκατοικία» η οποία είναι διαδεδομένη σε όλη τη χώρα και αποτελεί σχεδόν παγκόσμια πρωτοτυπία. Κι ενώ τα διεθνή ρεύματα αλλάζουν και μεταλλάσσονται, μέχρι τη Δικτατορία, αλλά και αργότερα, το επικρατές στυλ είναι αυτό. Μόνο κατά την Επταετία κάνουν την εμφάνισή τους σημειακά κάποια τεραστίου μεγέθους κτήρια σε Μινιμαλιστικό, Μεταμοντέρνο και Διεθνιστικό στυλ, και πρόκειται για κτήρια γραφείων (Πύργος Αθηνών, Υπουργείο Εξωτερικών, Άρειος Πάγος, Πύργος ΟΤΕ) ή ξενοδοχεία (Χίλτον). Στα κτήρια αυτά, αν και είναι εμφανείς οι επιρροές από την αμερικανική αρχιτεκτονική μεγάλων γραφειακών συγκροτημάτων (η οποία αποτελεί διάδοχο σχήμα του Μπάουχαους), για λόγους ιδεολογικής προπαγάνδας των χουντικών, έχουν προστεθεί νύξεις «ελληνοπρέπειας» στα κτήρια, όπως μπλε άσπρο χρωματικό δίπολο, αναλογίες αρχαίου ναού, λευκές κολώνες, και ούτω καθεξής [εικόνα 16]. Από την άλλη μεριά, αυτή η εποχή είναι και η πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά που καταρτίζεται πίνακας με διατηρητέα και προστατευόμενα κτήρια, γεγονός που δείχνει μια προσπάθεια ορισμού και διαφύλαξης αυτού που είναι ή που θεωρείται ως «ελληνική» αρχιτεκτονική.


Στα χρόνια μετά τη Δικτατορία έως σήμερα, διακρίνει κανείς όλων των ειδών τα αρχιτεκτονικά ρεύματα, τα οποία συνήθως καταφθάνουν με καθυστέρηση μερικών ετών από το εξωτερικό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις έχουμε ακριβείς αντιγραφές. Οι Έλληνες αρχιτέκτονες προσαρμόζουν τα διεθνή στυλ σε ένα Ελληνικό μοτίβο, είτε εξαιτίας του κλίματος, είτε εξαιτίας των μικρότερων οικοπέδων και των λιγότερο φιλόδοξων προϋπολογισμών, είτε τέλος, εξαιτίας των αυστηρών οικοδομικών και αντισεισμικών κανονισμών. Στην Ελλάδα διακρίνουμε ακόμα και σήμερα, τόσο τα κατάλοιπα ενός ιδιότυπου «ελληνικού» Μοντερνισμού, που εκπροσωπείται στα κτήρια του Τάσου Μπίρη, του Δημήτρη Ησαϊα και του Τάσση Παπαϊωάννου, με σαφείς αναφορές στην κληρονομιά του Άρη Κωνσταντινίδη [εικόνα 17], όσο και κτήρια με σαφείς διεθνιστικές και μεταμοντέρνες νύξεις, όπως τα κτήρια του Αλέξανδρου Τομπάζη [εικόνα 18] και του Νίκου Βαλσαμάκη, τα οποία όμως και πάλι έχουν στραμμένο το βλέμμα στην ελληνική κληρονομιά. Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι η αναζήτηση της ελληνικότητας στη νεοελληνική αρχιτεκτονική είναι διαρκής και αδιάκοπη. Συνεχίζεται ως τις μέρες μας, τροφοδοτούμενη από τις ξένες τάσεις, επηρεασμένη από τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, πάντα με το βλέμμα πότε στο παρελθόν και πότε στη Δύση, προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις στον Έλληνα χρήστη του κτηρίου και εναρμονιζόμενη με το χαρακτήρα και την ιστορία του ελληνικού τοπίου.


[εικόνα 1]: Εθνική Πινακοθήκη – 1867, Βερολίνο, Φρήντριχ Στήλερ (αριστερά) Αυστριακό Κοινοβούλιο – 1874, Βιέννη, Θεόφιλος Χάνσεν (δεξιά) 
[εικόνα 2]: Ακαδημία Αθηνών – 1859, Θεόφιλος Χάνσεν 
[εικόνα 3]: Βιβλιοθήκη Αθηνών – 1887, Θεόφιλος Χάνσεν 
[εικόνα 4]: Πανεπιστήμιο Αθηνών – 1839, Χριστιανός Χάνσεν 
[εικόνα 5]: Λαϊκά «νεοκλασικά» σπίτια – Ύστερος 19ος αιώνας, Ελλάδα 
[εικόνα 6]: Σπίτι της Αμοιβαιότητας – 1930, Παρίσι, Αουγκούστ Περρέ (αριστερά) Θέατρο Ηλυσίων Πεδίων – 1913, Παρίσι, Αουγκούστ Περρέ (δεξιά) 
[εικόνα 7]: Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού – 1927, Αθήνα, Βασίλειος Κασσάνδρας – Λεωνίδας Μπόνης 
[εικόνα 8]: Σχολή Μπαουχάους – 1919, Ντεσσάου, Βάλτερ Γκρόπιους 
[εικόνα 9]: Βίλλα Σαβουά – 1928, Πουασύ, Λε Κορμπυζιέ 
[εικόνα 10]: Δημοτικά Σχολεία – 1932, Πλατεία Βάθη, Κυριακούλης Παναγιωτάκος (αριστερά) Προσφυγικά Αλεξάνδρας – 1933, Αμπελόκηποι, Κίμων Λάσκαρις – Δημήτριος Κυριακός (δεξιά) [εικόνα 11]: Δημοτικό Σχολείο – 1931, Λυκαβηττός, Δημήτρης Πικιώνης 
[εικόνα 12]: Υπαίθριες Διαμορφώσεις – 1951, Ακρόπολη και Φιλοπάππου, Δημήτρης Πικιώνης (πάνω) Παιδική Χαρά – 1961, Φιλοθέη, Δημήτρης Πικιώνης (κάτω) 
[εικόνα 13]: Ιερά Μονή Γρηγορίου – 14ος αιώνας, Άγιον Όρος (αριστερά) Οικία Ποταμιανού – 1953, Φιλοθέη, Δημήτρης Πικιώνης (δεξιά) 
[εικόνα 14]: Οικία διακοπών – 1961, Ανάβυσσος, Άρης Κωνσταντινίδης (πάνω) Κατοικία Λαναρά – 1961, Ανάβυσσος, Νίκος Βαλσαμάκης (κάτω) 
[εικόνα 15]: Αμερικανική Πρεσβεία – 1959, Αθήνα, Βάλτερ Γκρόπιους 
[εικόνα 16]: Άρειος Πάγος - 1980, Γκύζη, Ιάσων Ρίζος – Δημήτρης Καταρόπουλος (αριστερά) Πύργος των Αθηνών – 1971, Αμπελόκηποι, Ιωάννης Βικέλας (δεξιά) 
[εικόνα 17]: Κέντρο Διαχείρισης ΔΕΗ – 1971, Πλατεία Βικτωρίας, Κλέων Κραντονέλλης (αριστερά) Πολυκατοικία στο Πολύδροσο – 1977, Χαλάνδρι, Τάσος & Δημήτρης Μπίρης (δεξιά) 
[εικόνα 18]: Συγκρότημα Δίφρος – 1971, Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου, Αλέξανδρος Τομπάζης

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Δώσε ένα τέλος στην απαξίωση της Κέρκυρας

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΓΓΕΛΗΣ

Φίλε συμπολίτη , φίλη συμπολίτισσα

Απευθύνομαι σε όλους τους συμπολίτες μου στο νησί χωρίς καμιά εξαίρεση. Γνωρίζεις φυσικά ότι σε λίγες ημέρες, στα μέσα Μαΐου περίπου, θα κληθείς στις κάλπες για να επιλέξεις δια της ψήφου σου εκείνους που για τα επόμενα πέντε χρόνια θα διαχειριστούν τις τύχες του τόπου σου.

Μέχρι την Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών θα βρεθείς μπροστά σε άφθονο προεκλογικό υλικό των συνδυασμών, θα δεις ατελείωτες ώρες προεκλογικών συζητήσεων σε τοπικά κανάλια, θα δεις εκατοντάδες προεκλογικά διαφημιστικά μηνύματα συνδυασμών και υποψηφίων σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

Μέσα λοιπόν σε αυτή την δίνη της προεκλογικής εκστρατείας θα ήθελα να σου ζητήσω να σκεφτείς πολύ σοβαρά κάποια θέματα πριν βγεις από το παραβάν του εκλογικού σου τμήματος. Με ηρεμία, σύνεση και νηφαλιότητα όπως αρμόζει σε κάθε ενεργό πολίτη.

Να σκεφτείς όλη αυτή την τραγική κατάσταση που καθημερινά αντικρίζεις στην Κέρκυρα. Την εγκατάλειψη των δημοσίων υποδομών, την ανυπαρξία των βασικών υπηρεσιών Υγείας, την τραγική απαξίωση του τουριστικού προϊόντος του νησιού μας, την καθημερινή κοροϊδία για να μετακινηθούμε στην ηπειρωτική Ελλάδα είτε με πλοίο είτε με αεροπλάνο,  τον εφιάλτη της  ανεργίας που αντιμετωπίζεις εσύ, τα παιδιά σου, ο φίλος σου, ο γείτονας σου, την πλήρη εγκατάλειψη της πλούσιας υπαίθρου μας, την ανυπαρξία των βασικών και σημαντικών ελέγχων  της αγοράς, το άθλιο οδικό δίκτυο, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού με τις συνεχείς καταπατήσεις, την πλήρη εγκατάλειψη των αθλητικών εγκαταστάσεων, την έλλειψη στοιχειώδους δημόσιου φωτισμού, την εγκατάλειψη  των αρχαιολογικών χώρων, την ελλιπέστατη αστυνόμευση της πόλης και της υπαίθρου και τόσα άλλα.

Όλα αυτά σου ζήτω να τα σκεφτείς πολύ σοβαρά. Πρόκειται για το μέλλον όλων μας, για το μέλλον της Ελλάδας, το μέλλον το δικό σου, το δικό μου, το μέλλον των παιδιών μας. Μόνο έτσι θα κατανοήσεις ποιοι , με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, οδήγησαν την Κέρκυρα στην πλήρη απαξίωση. Τα ονόματα τους τα γνωρίζεις καλά. Έχεις συζητήσει πολλές φορές για τους πολιτικούς παράγοντες που φέρουν την ευθύνη για την κατάντια του νησιού.

Είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις γιατί έτσι προστάζει η συνείδηση σου. Και εκείνη την Κυριακή, βγαίνοντας από το παραβάν θα δείξεις την πραγματική σου δύναμη στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα προς την σαπίλα και την διαφθορά που κλέβει το μέλλον σου, που ρημάζει αυτό το πανέμορφο νησί.

Τώρα όμως έχει έρθει η στιγμή να μιλήσεις ΕΣΥ ……

Είμαι σίγουρος πως θα επιλέξεις την Ελληνική Αυγή για το Ιόνιο, την αυτοδιοικητική έκφραση του Κινήματος της Χρυσής Αυγής, την μοναδική πραγματική δύναμη ανατροπής, την μοναδική φωνή αντίστασης, την μοναδική δύναμη που ενώνει όλους τους Επτανήσιους ενάντια στο σύγχρονο πολιτικό κατεστημένο της ρεμούλας, της μίζας και της διαφθοράς.

Εμείς στην Ελληνική Αυγή για το Ιόνιο δεν θα σου υποσχεθούμε τίποτε.

Θα δουλέψουμε μαζί με σένα, με δύναμη, εντιμότητα, αξιοκρατία, θέληση, πίστη και αλληλεγγύη έτσι ώστε να είμαστε πια υπερήφανοι που ζούμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Που θα ζούμε στην Κέρκυρα και την Ελλάδα των ονείρων μας.

Με την Ελληνική Αυγή για το Ιόνιο μπορείς να δώσεις ένα τέλος στην απαξίωση της Κέρκυρας.

Τσιγγέλης Κωνσταντίνος
Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Κέρκυρας με την Ελληνική Αυγή για το Ιόνιο

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Η διδασκαλία με χάρτες, ήρωες του 21 και ξύλινα θρανία.

Τα σχολεία της νοσταλγίας και της γνώσης απέναντι στα φροντιστήρια και την βαρεμάρα.
Σχολειο_Ζαγορι-_1962Τότε στα δημοτικά σχολεία οι τάξεις είχαν ξύλινα θρανία, πολλούς χάρτες στους τοίχους και όλους τους ήρωες του ΄21.
Τότε οι μαθητές δεν μπέρδευαν το 1821 με το έπος του ΄40 και όλοι μάθαιναν τι είχε συμβεί στις 29 Μαϊου του 1453.
Εκείνοι οι μαθητές θυμούνται ακόμα τα ονόματα των δασκάλων τους, μαζί με τις υπερβολές, τις τιμωρίες και τον τσουχτερό χάρακα.
Οι εποχές αλλάζουν και μέσα στο χρόνο κερδίσαμε πολλά. Χάσαμε όμως, ακόμα περισσότερα.
Πόσοι δάσκαλοι σήμερα θα άντεχαν να διδάξουν κάτω από αυτές τις «πρωτόγονες»συνθήκες και πόσα παιδιά θα άκουγαν τον κύριο να τους δείχνει που βρίσκεται η Αθήνα, χωρίς να γελάσουν;
Πάντως εκείνα τα φτωχόπαιδα με τα τρυπημένα πανωφόρια, έβλεπαν τον δάσκαλο με σεβασμό και σταύρωναν τα χέρια τους με δέος μπρροστά στην νέα γνώση και είχαν την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Σήμερα όλοι κάνουν φροντιστήριο και οι μαθητές δεν αντλούν χαρά, ούτε δείχνουν σεβασμό στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κυρίως βαριούνται και κυνηγούν ψεύτικα μόρια, που πληρώνουν με απίστευτο κόπο οι πτωχευμένοι γονείς τους.
Η φωτογραφία απεικονίζει δημοτικό σχολείο στο Ζαγόρι το 1962 και προέρχεται από την ομάδα «Σπάνιες Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την Ελλάδα»

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Η Ιστορία και ο παραδοσιακός Πολιτισμός κατά τον Ι. Έβολα

Η Ιστορία και ο παραδοσιακός Πολιτισμός κατά τον Ι. Έβολα

Η "ιστορική μεταφυσική" του Έβολα
Για τον Έβολα, όλοι οι παραδοσιακοί πολιτισμοί βασίζονται σε πνευματικές ενατενίσεις που δημιουργούν και μορφοποιούν υλικές και έμπρακτες φιλοδοξίες, βλέψεις και προσδοκίες. Ένα τέτοιο ιστορικό χαρακτηριστικό στο οποίο αναγνωρίζουμε ένα σαφές ίχνος, ένα υπόλειμμα αυτής της κοσμοαντίληψης, αφορά στο «ελέω Θεού δικαίωμα των βασιλέων», που δέχεται ως κυρίαρχη την πνευματική διάσταση της ζωής. Ως εκ τούτου οι κάστες μιας παραδοσιακής κοινωνίας είναι βασισμένες σε μια κοσμική θεία τάξη. Κάθε υπονόμευση αυτής της κοσμικής πνευματικής τάξης εισάγει μια νέα εποχή χάους, την Κάλι Γιούγκα (Kali Yuga) της ινδικής μυθολογίας, την σκοτεινή - δαιμονική περίοδο του γίγνεσθαι, την οποία γνώριζαν και κατέγραψαν όλοι οι παραδοσιακοί πολιτισμοί.
Στην ένθεη κοσμική τάξη, ο βασιλιάς ή ο αυτοκράτορας «ως εκδήλωση του Θεού», είναι όχι μόνον ο πολιτικός κυβερνήτης, αλλά ακόμη πιο σημαντικά, είναι ο ιερατικός κυβερνήτης, ο οποίος έχει το ύψιστο ιερό καθήκον να ανταποκριθεί στις πνευματικές ανησυχίες των υπηκόων του, ώστε να μην επιστρέφουν «οι δυνάμεις του χάους». Επιπλέον, για την κάστα των πολεμιστών, το
κύριο καθήκον ήταν όχι μόνο αυτό του στρατιώτη υπό την παρούσα έννοια, αλλά ενός πολεμιστή με κοσμική διάσταση, που είναι σε θέση να αποκαθιστά την κεντρική εστίαση στον κορμό ενός πολιτισμού και να τον περισώζει από της δυνάμεις της διάλυσης. Οι Ινδοί αναφέρονται χαρακτηριστικά στο στοιχείο αυτό ως κοσμικό καθήκον, ως «ντάρμα», καθήκον του κοσμικού νόμου για την κάστα των πολεμιστών (Ksatriyas), στο μνημειώδες «Τραγούδι του Ευλογημένου Κυρίου» (Bhagavad Gita), που αποτελεί μέρος του αθάνατου σανσκριτικού έπους Μαχαμπαράτα. Ανάλογο ιαπωνικό ιστορικό τους ισοδύναμο υπήρξαν οι σαμουράι', ακριβώς όπως αντίστοιχα ο ιαπωνικός πολιτισμός είχε ως άξονά του τον «θεϊκό αυτοκράτορα». Όλοι εκείνοι «οι πολιτισμοί που υπέκυψαν στις αντιπαραδοσιακές ή χαοτικές δυνάμεις αργά ή γρήγορα θα παρακμάσουν», όπως ο ιαπωνικός πολιτισμός, του οποίου ο αυτοκράτορας αποκήρυξε την θεία φύση του, την «θειότητά» του, κατ' εντολήν των Αμερικανών μετά την ήττα της Ιαπωνίας στον Β΄ Μεγάλο Πόλεμο.
Η κυκλική άποψη του Έβολα για το ιστορικό γίγνεσθαι, την οποία αποκαλεί «μεταφυσική της ιστορίας», απορρίπτει την ιστορική προοπτική «κατ’ ευθείαν» γραμμή, αυτή την «προοδευτική» σύλληψη της Ιστορίας που εννοεί την ιστορία ως συνεχή ανερχόμενη γραμμή, από το πρωτόγονο στο «σύγχρονο». Όπως ο Σπέγκλερ, έτσι και ο Έβολα διαπιστώνει πως οι πολιτισμοί διέρχονται από τους ίδιους κύκλους της γέννησης, της άνθησης και της αποσύνθεσης. Δεδομένου ότι θεωρεί τον πολιτισμό ως μια εκδήλωση του υπερφυσικού, εκφράζει ως θεμελιακή παραδοχή ότι κάθε πολιτισμός ιδρύθηκε στηριγμένος σε έναν γεννήτορα κεντρικό μύθο. Όσο περισσότερο ένας πολιτισμός απομακρύνεται από τον ιδρυτικό - θεμελιώδη μύθο του, άσχετα με το πόσο πολύ έχει προοδεύσει υλικά, διολισθαίνει περαιτέρω στο χάος, όπως ο τρέχων κύκλος του Ευρωπαϊκού - «Δυτικού» πολιτισμού μας.
Εντρυφώντας στην κυκλική αντίληψη της ιστορίας του Έβολα, είναι πολύ πιθανό ο μελετητής να θυμηθεί το ποίημα του μεγάλου Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέϊτς «Ο δεύτερος ερχομός». Μπορεί αβίαστα να ειπωθεί πως το ποίημα αυτό του αγγλόφωνου Ιρλανδού, εμπεριέχει την προσέγγιση του Έβολα για τους κύκλους της Ιστορίας: «Ματαγυρνώντας στη δίνη που διευρύνεται. Το γεράκι ν’ ακούσει δεν μπορεί τον γερακάρη, τα πράγματα διαλύονται, το κέντρο να βαστάξει δεν μπορεί. Σκέτη αναρχία είναι ξαμολυμένη πάνω στον κόσμο...»

Οι άξονες των πολιτισμών
Στην ιστορική μεταφυσική του Έβολα κάθε πολιτισμός έχει έναν άξονα, στον οποίο όλα εστιάζονται και γύρω από τον οποίο όλα περιστρέφονται, αυτός δε ο άξονας στους παραδοσιακούς πολιτισμούς είναι ο ιερέας-βασιλιάς, που ενσαρκώνει την θεϊκή τάξη, αποτελώντας την κορυφή στην πυραμιδωτή ιεραρχία της κάστας. Μπορούμε απλά να θεωρήσουμε τις παρούσες κοινωνικές «τάξεις» αυτού του ετοιμοθάνατου «Δυτικού» σύγχρονου πολιτισμικού κύκλου, ως τις πλέον εκφυλισμένες αντανακλάσεις των παλαιών καστών, βασισμένες εξ ολοκλήρου στα οικονομικά και στερημένες ολότελα από κάθε πνευματικό περιεχόμενο. Στην πυραμιδωτή ιεραρχία των παραδοσιακών πολιτισμών ο βασιλιάς χρησιμεύει ως μια «γέφυρα» ή όπως τον αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι ως «Μέγας Γεφυροποιός» (Pontifex Maximus), μεταξύ των ανθρώπων και της αιώνιας θείας τάξης. Όλα τα άλλα συστατικά και δρώμενα στον παραδοσιακό πολιτισμό προέρχονται από αυτήν την κοσμική αρχή: η κάστα, ο νόμος, ο πόλεμος, η θρησκεία και η πολιτειακή έκφανσή του, η αυτοκρατορία.
«...Η αυτοκρατορία, που σ’ αυτό το πλαίσιο κατανοείται ως μία απεικόνιση του ουράνιου βασιλείου, παραχωρείται και προκαθορίζεται από τον θεό. Στην αυτοκρατορία ο γήινος ηγεμόνας (ο βασιλεύς- αυτοκράτωρ) (ελληνικά στο κείμενο) είναι ο ίδιος μία απεικόνιση του άρχοντα του σύμπαντος. Ως άρχοντας, ο ίδιος ο ηγεμόνας είναι μόνος και χωρίς δεύτερο. Εξασκεί τον έλεγχο και στην εγκόσμια και στην πνευματική επικράτεια και το επίσημο δικαίωμα του είναι παγκόσμιο. Αυτό το δικαίωμα επεκτείνεται ακόμα και σε λαούς που έχουν μιάν αυτόνομη κυβέρνηση και οι οποίοι δεν υπάγονται άμεσα στην πραγματική αυτοκρατορική εξουσία (κάθε τέτοια εξουσία θεωρείται «βαρβαρική» και «όχι σύμφωνη με το δίκαιο» εφόσον έχει απλά ένα φυσιοκρατικό υπόβαθρο). Οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας είναι οι Ρωμαίοι (ελληνικά στο κείμενο), όχι πλέον με μιαν ηθική και νομική έννοια, αλλά με την έννοια ενός ανώτερου τίτλου και χρίσματος, εφόσον ζουν στην ειρήνη την οποία εγγυάται ένας νόμος που αποτελεί απεικόνιση του θεϊκού νόμου.»
Γράφοντας την «Εξέγερση ενάντια στο σύγχρονο κόσμο», ο Έβολα εξηγεί: «Προκειμένου να γίνουν κατανοητά και το πνεύμα της παράδοσης, αλλά και η αντίθεσή του που είναι ο σύγχρονος πολιτισμός; είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε με το θεμελιώδες δόγμα των δύο φύσεων. Σύμφωνα μ’ αυτό το δόγμα υπάρχει μια φυσική τάξη των πραγμάτων και μια μεταφυσική: υπάρχει μια θνητή και μιά αθάνατη φύση, υπάρχει η ανώτερη σφαίρα του “είναι” και η κατώτερη σφαίρα του “γίγνεσθαι”». Κατά γενική ομολογία, υπάρχει μια ορατή και απτή διάσταση, αλλά πριν και πέρα απ’ αυτήν, υπάρχει επιπλέον μια αόρατη και άυλη διάσταση, η οποία είναι το στήριγμα, η πηγή και η αληθινή ζωή της προηγούμενης. «Οπουδήποτε στον κόσμο της παράδοσης, και στην «Ανατολή» και στην «Δύση», με τη μια ή με την άλλη μορφή, αυτή η γνώση (όχι μόνο μια απλή «θεωρία») είναι πάντα παρούσες, ως ένας ακλόνητος άξονας γύρω από τον οποίο περιστράφηκαν όλα».
Αυτός ο άξονας, η κεντρική εστία γύρω από την οποία περιστρέφεται ένας παραδοσιακός πολιτισμός συμβολίζεται στον «τροχό». Ο «παγκόσμιος βασιλιάς» της ινδικής κοσμολογίας αποκαλείται «κύριος» ή «στροφέας» του «τροχού». Οι Έλληνες αποκαλούσαν αυτό το κεντρικό σύμβολο «τροχό της γένεσης» ή «τροχό της μοίρας», με το ακίνητο κέντρο του να συμβολίζει την πνευματική σταθερότητα. Ο Ινδός παγκόσμιος κύριος αποκαλείται επίσης «Κύριος του Νόμου» ή «Ο Κύριος του Τροχού του Νόμου». Στην ανατολή, το αξονικό σύμβολο αντιπροσωπεύεται από το εσωτεριστικό σύμβολο της «μάνταλα» (mandala) (σανσκριτικά: «περιουσία» ή «κτησι-ουσία» κι επίσης «αποπεράτωση»), ενός κλιμακωτά μορφοποιούμενου συγκεντρικού διαγράμματος, με πνευματική και τελετουργική σημασία στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό. Μπορούμε επίσης να το παρατηρήσουμε συχνά μεταξύ των δυτικών πολιτισμών, στις ποικίλης μορφολογίας σβάστικες (γαμμάδια - τετρασκέλια - αγκυλωτούς σταυρούς) και στους ηλιακούς τροχούς.

Το Όρος και το «Άγιο Δισκοπότηρο»
Άλλα σύμβολα της πνευματικότητας του παραδοσιακού πολιτισμού περιλαμβάνουν το μύθο του «Άγιου Δισκοπότηρου» (Grail ή Graal) και το Όρος.

Ο Έβολα υπήρξε ένας έμπειρος και καταξιωμένος ορειβάτης.Το βιβλίο του «Διαλογισμοί πάνω στις κορυφές - Η ορειβασία ως μεταφορά για την Πνευματική Αναζήτηση», είναι μια σειρά άρθρων που συγχωνεύθηκαν με την άδεια του το 1973, από ποικίλα σχετικά έργα του που γράφτηκαν μεταξύ 1930 και 1942. Η στάση του απέναντι στα βουνά μπορεί να συνοψιστεί στο απόσπασμα που χρησιμοποιεί από τον Νίτσε: «Πολλά μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας - αλλά πόσο περισσότερο επάνω από τους συνηθισμένους ανθρώπους». Ο Έβολα απέρριπτε την ρομαντική και λυρική τοποθέτηση της αστικής τάξης προς τα βουνά, τοποθετήσεις που υπερίσχυσαν στο 19ο αιώνα, καθώς επίσης και την μονοδιάστατη αντίληψη της ορειβασίας ως απλής αθλητικής δραστηριότητας, παράγμα το οποίο χαρακτήριζε «χαρακτηριστικά αμερικανικό». Θεωρούσε την ορειβασία ως μιάν αριστοκρατική αναζήτηση, κατάλληλη να οδηγήσει τον ορειβάτη - αναρριχητή πέρα από τις μάζες και την υλιστική κοινωνία, με μιά νιτσεϊκού τύπου αυτο - υπέρβαση.
Μία αναζήτηση που απαιτεί αυτοπειθαρχία και θέληση, οι οποίες προσεγγίζουν μια ψυχοσωματική και πνευματική κατάσταση ανάλογη με την επιδιωκόμενη από τους ανατολικούς και δυτικούς μυστικιστές. Το ίδιο το όρος είναι φυσικό σύμβολο του άξονα μεταξύ γήινου και θείου. Ο ‘Εβολα αναφέρει αυτήν την πνευματική άποψη περί του όρους, ως ενυπάρχουσα σε τόσο διαφορετικούς και απόμακρους πολιτισμούς όπως ο προκολομβιανός νοτιοαμερικανικός, ο γερμανικός, ο ρωμαϊκός, ο ινδικός, ο θιβετιανός, και αυτός της γοτθικής περιόδου με την παράδοση του Καρλομάγνου και του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσσα, που κοιμούνται μέσα στο όρος, έτοιμοι να εγερθούν και να αποκαταστήσουν την τάξη στα βασίλειά τους. Τα επιβλητικά βουνά υπήρξαν στους παραδοσιακούς πολιτισμούς το ενδιαίτημα των Θεών. Ο καθένας μας σκέφτεται αυτόματα τον Όλυμπο κι αμέσως αναδύεται ο όρος Ολύμπιος, που αποδίδεται στους Θεούς και στις ενέργειες των ηρώων που αγωνίζονται να ανέλθουν πάνω από τα γήινα όρια.
Το μυστήριο του Άγιου Δισκοπότηρου υπήρξε αρχικά αντικείμενο ενός αυτοτελούς παραρτήματος της «Εξέγερσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», στην έκδοση του 1934. Ο Έβολα αναζήτησε επίμονα τις προχριστιανικές - παγανιστικές καταβολές του θρύλου του Δισκοπότηρου, του οποίου την ταυτότητα αναγνώρισε και προσδιόρισε τελικά ως «βασιλικό αίμα» («Sang real»). Αυτός ο μύθος της Αναζήτησης του Δισκοπότηρου είναι επίσης αντιπροσωπευτικός του ηρωικού ανθρώπου, που με άκαμπτη κι ακάματη ορμή, αλλά και ακλόνητο θάρρος υπερβαίνει τα άχαρα, κοινότοπα και ανιαρά όρια, τις αντιξοότητες, τους περιορισμούς, τις δυσχέρειες και τα εμπόδια, γιατί μόνον ο άξιος ιππότης είναι σε θέσει να φθάσει στο Άγιο Δισκοπότηρο. Ο θρύλος αυτός επικεντρώνεται επίσης στο σύμβολο του νεκρού, τραυματία ή κοιμώμενου βασιλιά, του οποίου το βασίλειο κείτεται σε ερείπια εξ αιτίας της απώλειας της πίστης ή της απομάκρυνσης από την ιερή παράδοση. Ο ιππότης που επιτυγχάνει στην Αναζήτηση, υφιστάμενος προηγουμένως πολυάριθμες δοκιμασίες, αποκαθιστά την υγεία του βασιλιά (ή λαμβάνει ο ίδιος τον βασιλικό χιτώνα) και επανιδρύει το βασίλειο. Ο βρεττανικός θρύλος του βασιλιά Αρθούρου αποτελεί διεθνώς την πιό γνωστή παραλλαγή αυτού του μύθου. Ο άρχοντας κοιμάται μα θα επιστρέψει σωτήρας όταν η Αλβιών βρεθεί μπροστά στον χαμό. Παρόμοια ο Γιβελλίνος αυτοκράτορας Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσσα σύμφωνα με τον θρύλο κοιμάται στα βάθη της οροσειράς Χαρτς και θα ξυπνήσει γιά να ηγηθεί της Γερμανίας στην πιό σκοτεινή ώρα της, όπως ο στερνός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» της λαϊκής παράδοσης θα ξαναζωντανέψει για να διώξει τους αλλόφυλους τυράννους.
Ο Έβολα θεωρεί την μεσαιωνική γιβελλινική πνευματική καλλιέργεια και τα πολιτιστικά της θέσμια, ως την κορυφαία απόληξη, ως το «απόγειο», του «Δυτικού» πολιτισμού. Στην μεσαιωνική περίοδο η γερμανική αυτοκρατορική γενεά των Χοενστάουφεν αντιπροσώπευε τους Γιβελλίνους σε αντίθεση με τον παπισμό. Το αποτέλεσμα στην Ιταλία, όπου η παπική μερίδα αντιπροσωπεύθηκε από πλούσιους γαιοκτήμονες κι εμπόρους, ήταν ένας σφοδρός κι ανηλεής αγώνας μεταξύ των δύο διεκδικητών της εξουσίας. Μετά την εξαφάνιση της γιβελλινικής γραμμής διαδοχής το 1268, ο «γιβελλινισμός» ως πολιτική θεώρηση κατέληξε να συμβολίζει την νοσταλγία γιά την επάνοδο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που είχε σχεδόν επιτύχει την ευρωπαϊκή ενότητα.
Ο μύθος του «Άγιου Δισκοπότηρου» κατά τον Έβολα έχει απόλυτα ενσωματωθεί στον πυρήνα της γιβελλινικής παράδοσης. Συνεχίζεται ως μιά προσπάθεια αποκατάστασης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι ιππότες του Γκράαλ σύμφωνα με τον Έβολα, συνέχισαν να υπάρχουν στο Τάγμα των Ναϊτών, το οποίο για τον λόγο αυτόν κατεστάλη με άφατη σκληρότητα από το Βατικανό. Επίσης και οι Ροδόσταυροι σκόπευαν στην αποκατάσταση της Παράδοσης στην Ευρώπη κι από αυτήν τους την κινητήρια ιδέα απορρέουν οι αναφορές στις διακηρύξεις τους, τόσο στους «Ιππότες του Χρυσού Λίθου», όσο και στον αναστημένο βασιλιά που φορά το ναϊτικό σταυρό. Γιά τον Έβολα ο θρύλος του Άγιου Δισκοπότηρου παραμένει ένας κεντρικός μύθος γιά την ευρωπαϊκή αναγέννηση κι ενότητα, ένα σύμβολο του πολεμιστή-ιερέα τον οποίον ο στοχαστής προτρέπει να διατηρήσει την πνευματική του αγνότητα μέσα στην σύγχρονη Σκοτεινή Εποχή.

"Η ζωή και το έργο του Ιουλίου Έβολα"
Κ.Θ. Ιωάννου
Εκδόσεις "Διοτίμα" - 2013