Ως αναρχισμό, εννοούμε την ιδεολογία όπως διαμορφώθηκε από τους Κάσπαρ Σμιντ, Μιχαήλ Μπακούνιν και Πιοτρ Κροπότκιν. Φυσικά υπήρξαν πολλοί εκφραστές και θεωρητικοί του αναρχισμού, όμως οι αναφερόμενοι είναι οι σημαντικότεροι διαμορφωτές του. Οι πιο διαδεδομένοι τύποι του αναρχισμού, είναι ο ατομιστικός αναρχισμός (Κάσπαρ Σμιντ), ο αναρχοκομμουνισμός (Κροπότκιν) και ο εξεγερσιακός αναρχισμός.
Κύριες θέσεις της εν λόγω ιδεολογίας, είναι η αντίθεση και η εναντίωση σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και ιδιαίτερα σε αυτές που θέτουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του συνόλου (κοινότητος, έθνους) πάνω από τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του ατόμου, με εξαίρεση τον αναρχοκομμουνισμό. Όμως αξίζει να σημειωθεί, ότι ο αναρχοκομμουνισμός αντιτίθεται σ’ αυτή την θέση, επειδή έχει διαφορετική αντίληψη για την διαφύλαξη των ατομικών κεκτημένων και συμφερόντων. Δηλαδή, ακόμη κι αυτός ο τύπος αναρχισμού, αναλώνεται στην επίτευξη της ευδαιμονίας και της προστασίας του ατόμου, μέσω της συνεργατικής διαχείρισης των μέσων παραγωγής.
Ο αναρχισμός απορρίπτει κάθε λατρεία που αποδίδεται σε υπερβατικές οντότητες και στην ιερή έννοια των πραγμάτων, δηλαδή τη θρησκεία, την ύπαρξη διαφορετικών φυλών και την ύπαρξη νόμων και αντιπροτείνουν μία αταξική, αθρησκευτική και άνομη κοινωνία, η οποία θα λειτουργεί ανεξάρτητα και ισότιμα προς όλα τα μέλη της και φρονεί πως κάθε εγκληματική δραστηριότητα θα κατασταλεί μέσω ηθικών και διαπαιδαγωγικών πρακτικών, γι’ αυτό τάσσεται κατά του σωφρονισμού.
Η ιστορία των αναρχικών συνδέεται άμεσα με την κομμουνιστική και ευρύτερη αριστερή ιστορία και μάλιστα διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση των μπολσεβίκων. Αυτό δεν απέτρεψε τον διαχωρισμό τους λόγω των έντονων διαφωνιών τους κυρίως σε οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, σχετικά με τη διαχείριση των πόρων και την λειτουργία της κοινωνίας/κράτους.
Έκτοτε, οι αναρχικοί προωθούν την αυτονομιστική αντίληψη, πως ο κάθε άνθρωπος είναι αυτόνομος και πράττει κατά το δοκούν, στηριζόμενος σε ηθικούς κανόνες που εδράζονται στην ατομιστική ανεξαρτησία, δικαιοσύνη και ευτυχία. Έφτασαν στο σημείο, στις μέρες μας, να χρησιμοποιούν υπερβολικούς όρους που δεν σημαίνουν τίποτα, όπως για παράδειγμα «αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο», πράγμα που δεν χρειάζεται να τονίζεται, καθώς όλα τα καφενεία είναι αυτοδιαχειριζόμενα από αυτούς που τα πρωτολειτούργησαν (δεν υπόκεινται στην εξουσία κανενός άλλου), μόνο και μόνο για να τονίσουν ότι είναι «αυτόνομοι».
Όσον αφορά την εναντίωση και την άρνησή τους σε κάθε μορφή εξουσίας, φυλής, θρησκείας και νόμων, η ιστορία του ανθρώπινου γένους έρχεται για να τους διαψεύσει και να τους καταρρίψει πανηγυρικά.
Η πρώτη θεωρία των αναρχικών, είναι ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων δομήθηκαν όπως τις ξέρουμε από κάποιες μειονότητες ευφυών αλλά κακόβουλων ανθρώπων που επιθυμούν τον έλεγχο των πολλών. Επινόησαν δηλαδή αυτοί οι κακόβουλοι, τα έθνη, τις θρησκείες, τους νόμους και τα σύνορα για τον διχασμό και τον έλεγχο των ανθρώπων.
Φυσικά, από αρχαιοτάτων χρόνων, από τα παλαιότερα ευρήματα ανθρώπινης δραστηριότητας συναντάται η ύπαρξη μικρών κοινοτήτων, οι οποίες έχουν σχεδόν όλα όσα έχουν οι μεταγενέστερες κοινωνίες: ιεραρχία, σύνορα, θρησκεία και κανόνες. Παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος από τα αρχαία χρόνια χάρασσε σύνορα, οριοθετούσε την περιοχή του (όπως κάνουν όλα τα θηλαστικά) και θέσπιζε νόμους, αρχικά βασισμένους και προσαρμοσμένους στα έθιμα και τις προκαταλήψεις του. Η ανάγκη για δημιουργία οργανωμένων κοινωνιών, νόμων, θρησκειών και συνόρων, είναι έμφυτη και όχι επίκτητη όπως νομίζουν οι αναρχικοί. Ο φιλόσοφος Πλούταρχος, μετά το τέλος των ταξιδιών του σε διάφορες χώρες, έκανε την εξής παρατήρηση: «Πήγα σε διάφορους λαούς και είδα πολλές διαφορές ανάμεσά τους, όμως σε όλους είδα ένα κοινό. Δεν υπήρξε ούτε ένας λαός χωρίς Θεό». Όσον αφορά την ύπαρξη νόμων, αυτό πηγάζει από την εγκληματική δραστηριότητα στην οποία εκ φύσεως ή εκ πεποιθήσεως ρέπουν κάποιοι άνθρωποι, διότι ως γνωστόν δεν είμαστε τέλεια όντα. Έχουμε ελαττώματα, αδυναμίες και εύκολα μπορούμε να υποπέσουμε σε σφάλματα που μπορούν να βλάψουν. Η αντίληψη ότι μέσω σωστής διαπαιδαγώγησης θα αποφευχθούν οριστικώς τα εγκλήματα, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Επίσης, οι νόμοι δεν αποβλέπουν μόνο στην πρόληψη των εγκλημάτων, αλλά και στην απονομή της δικαιοσύνης μεταξύ αδικημένου και αδικητή, όταν αυτοί παραβαίνονται, καθώς και στη διατήρηση της εύρυθμης λειτουργίας της κοινότητος/έθνους.
Κοινωνία – Κοινότητα
Η κοινωνία όπως την οραματίζονται οι οπαδοί του αναρχισμού, εδράζεται στην αρχή της λεγόμενης αυτονομίας, όχι όμως υπό την έννοια της εθνικής, αλλά της ατομικής αυτονομίας, καθότι ο αναρχισμός δεν αναγνωρίζει έθνη. Όμως, και σ’ αυτή την περίπτωση έρχεται η ιστορία να τους διαψεύσει. Αν μελετήσει κάποιος την ανθρώπινη ιστορία, θα διαπιστώσει ότι βρίθει από κάθε μορφής εξουσιαστικές και ιεραρχικές κοινωνίες (αριστοκρατικές, μοναρχικές, φεουδαρχικές, δημοκρατικές, ολιγαρχικές), οι οποίες δομήθηκαν αυτοτελώς, δηλαδή χωρίς να έχουν καμία επαφή και επιρροή μεταξύ τους. Αυτό το κοινό είναι ένα ιστορικό παράδοξο ή ένα έμφυτο χαρακτηριστικό των ανθρώπων;
Οι κοινωνίες των ανθρώπων δομήθηκαν σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά που τους έδωσε η Φύση. Ο άνθρωπος είναι ένα πολιτικό ον και ενστικτωδώς δημιουργεί κοινότητες, μέσα στις οποίες δημιουργεί πολιτισμό, θρησκεία και νόμους. Η διαιώνιση και η ανάπτυξη αυτής της κοινότητος μέσω των γενεών, δημιούργησε την αδιάσπαστη σύνδεσή του με την γη των πατέρων του και τον λαό του, την λεγόμενη φιλοπατρία, που έχει τις ρίζες της χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να νιώθει έμφυτα την ανάγκη να τα προστατεύσει από εξωτερικές και εσωτερικές απειλές, δηλαδή από άλλες κοινότητες που τον απειλούν με αφανισμό, υποδούλωση ή αλλοίωση των φυλετικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών του ή από ομοφύλους του που θέτουν σε κίνδυνο την κοινότητα για ιδιοτελείς σκοπούς. Από αυτές τις μάχες για την υπεράσπιση και την ανεξαρτησία της κοινότητός του, γεννήθηκαν έννοιες και όροι, τους οποίους όταν τους αποδίδουμε σε κάποιον, είναι ύψιστη τιμή. Τέτοιοι όροι είναι ο «ηρωισμός» και η «αυτοθυσία» και τιμούσαν τους ανθρώπους που τους αποδίδονταν αυτοί οι όροι, με ποιήματα και αγάλματα αφιερωμένα σ’ αυτούς. Ο άνθρωπος μέσα σε αυτή την κοινότητα άρχισε να δημιουργεί τον πολιτισμό του, άμεσα συνδεδεμένο με την ιδιοσυγκρασία του λαού του, την ιστορία του στα πεδία των μαχών και τη θρησκεία του. Ως φύσει πολιτικό – κοινωνικό ον, έθεσε τα συμφέροντα της κοινότητος πάνω από τα δικά του και οποιουδήποτε άλλου ατόμου. Συνέδεσε την ευτυχία/δυστυχία του με την ευτυχία/δυστυχία της κοινότητος, την ανεξαρτησία του με την ανεξαρτησία της κοινότητος και την ύπαρξή του με την ύπαρξη της κοινότητος.
Ακόμη και η λέξη «έθνος» πηγάζει από την λέξη «έθος», που σημαίνει έθιμο, συνήθειες. Η κάθε κοινότητα είναι ένα έθνος απαρτιζόμενο από τα μέλη του, που είναι φορείς των εθίμων και των παραδόσεων που δημιούργησαν οι πρόγονοί τους και έχουν καθήκον να τα προστατεύσουν και να τα αναπτύξουν.
Αυτή η επιτομή της ανθρώπινης ιστορίας η οποία συναντάται αδιαλείπτως σε όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους, από τους πανάρχαιους χρόνους έως και σήμερα, διαψεύδει πανηγυρικά την ουτοπική και λανθασμένη αντίληψη των οπαδών του αναρχισμού για την λειτουργία και τη δομή της κοινωνίας.
Η εξουσία αυτή καθαυτή δεν είναι επιζήμια, παρά μόνο στις περιπτώσεις όπου την αναλαμβάνουν άνθρωποι διεφθαρμένοι, ανίκανοι και κακόβουλοι. Άνθρωποι που δεν συνειδητοποιούν το ύψιστο καθήκον τους αναλαμβάνοντας την θέση του ηγέτη: Την προστασία της κοινότητος/έθνους από οποιαδήποτε απειλή, την διατήρηση της εύρυθμης λειτουργίας της σε κάθε επίπεδο και την ανάπτυξη του πολιτισμού της.
Ο αναρχισμός λοιπόν καταρρίπτεται επί της αρχής, καθότι δεν εδράζεται στα έμφυτα χαρακτηριστικά και ένστικτα του ανθρώπου.
Πηγή: Δίκτυο Ιδεών & Αναλύσεων
http://networkedblogs.com/yMz7i
Κύριες θέσεις της εν λόγω ιδεολογίας, είναι η αντίθεση και η εναντίωση σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και ιδιαίτερα σε αυτές που θέτουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του συνόλου (κοινότητος, έθνους) πάνω από τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του ατόμου, με εξαίρεση τον αναρχοκομμουνισμό. Όμως αξίζει να σημειωθεί, ότι ο αναρχοκομμουνισμός αντιτίθεται σ’ αυτή την θέση, επειδή έχει διαφορετική αντίληψη για την διαφύλαξη των ατομικών κεκτημένων και συμφερόντων. Δηλαδή, ακόμη κι αυτός ο τύπος αναρχισμού, αναλώνεται στην επίτευξη της ευδαιμονίας και της προστασίας του ατόμου, μέσω της συνεργατικής διαχείρισης των μέσων παραγωγής.
Ο αναρχισμός απορρίπτει κάθε λατρεία που αποδίδεται σε υπερβατικές οντότητες και στην ιερή έννοια των πραγμάτων, δηλαδή τη θρησκεία, την ύπαρξη διαφορετικών φυλών και την ύπαρξη νόμων και αντιπροτείνουν μία αταξική, αθρησκευτική και άνομη κοινωνία, η οποία θα λειτουργεί ανεξάρτητα και ισότιμα προς όλα τα μέλη της και φρονεί πως κάθε εγκληματική δραστηριότητα θα κατασταλεί μέσω ηθικών και διαπαιδαγωγικών πρακτικών, γι’ αυτό τάσσεται κατά του σωφρονισμού.
Η ιστορία των αναρχικών συνδέεται άμεσα με την κομμουνιστική και ευρύτερη αριστερή ιστορία και μάλιστα διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση των μπολσεβίκων. Αυτό δεν απέτρεψε τον διαχωρισμό τους λόγω των έντονων διαφωνιών τους κυρίως σε οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, σχετικά με τη διαχείριση των πόρων και την λειτουργία της κοινωνίας/κράτους.
Έκτοτε, οι αναρχικοί προωθούν την αυτονομιστική αντίληψη, πως ο κάθε άνθρωπος είναι αυτόνομος και πράττει κατά το δοκούν, στηριζόμενος σε ηθικούς κανόνες που εδράζονται στην ατομιστική ανεξαρτησία, δικαιοσύνη και ευτυχία. Έφτασαν στο σημείο, στις μέρες μας, να χρησιμοποιούν υπερβολικούς όρους που δεν σημαίνουν τίποτα, όπως για παράδειγμα «αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο», πράγμα που δεν χρειάζεται να τονίζεται, καθώς όλα τα καφενεία είναι αυτοδιαχειριζόμενα από αυτούς που τα πρωτολειτούργησαν (δεν υπόκεινται στην εξουσία κανενός άλλου), μόνο και μόνο για να τονίσουν ότι είναι «αυτόνομοι».
Όσον αφορά την εναντίωση και την άρνησή τους σε κάθε μορφή εξουσίας, φυλής, θρησκείας και νόμων, η ιστορία του ανθρώπινου γένους έρχεται για να τους διαψεύσει και να τους καταρρίψει πανηγυρικά.
Η πρώτη θεωρία των αναρχικών, είναι ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων δομήθηκαν όπως τις ξέρουμε από κάποιες μειονότητες ευφυών αλλά κακόβουλων ανθρώπων που επιθυμούν τον έλεγχο των πολλών. Επινόησαν δηλαδή αυτοί οι κακόβουλοι, τα έθνη, τις θρησκείες, τους νόμους και τα σύνορα για τον διχασμό και τον έλεγχο των ανθρώπων.
Φυσικά, από αρχαιοτάτων χρόνων, από τα παλαιότερα ευρήματα ανθρώπινης δραστηριότητας συναντάται η ύπαρξη μικρών κοινοτήτων, οι οποίες έχουν σχεδόν όλα όσα έχουν οι μεταγενέστερες κοινωνίες: ιεραρχία, σύνορα, θρησκεία και κανόνες. Παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος από τα αρχαία χρόνια χάρασσε σύνορα, οριοθετούσε την περιοχή του (όπως κάνουν όλα τα θηλαστικά) και θέσπιζε νόμους, αρχικά βασισμένους και προσαρμοσμένους στα έθιμα και τις προκαταλήψεις του. Η ανάγκη για δημιουργία οργανωμένων κοινωνιών, νόμων, θρησκειών και συνόρων, είναι έμφυτη και όχι επίκτητη όπως νομίζουν οι αναρχικοί. Ο φιλόσοφος Πλούταρχος, μετά το τέλος των ταξιδιών του σε διάφορες χώρες, έκανε την εξής παρατήρηση: «Πήγα σε διάφορους λαούς και είδα πολλές διαφορές ανάμεσά τους, όμως σε όλους είδα ένα κοινό. Δεν υπήρξε ούτε ένας λαός χωρίς Θεό». Όσον αφορά την ύπαρξη νόμων, αυτό πηγάζει από την εγκληματική δραστηριότητα στην οποία εκ φύσεως ή εκ πεποιθήσεως ρέπουν κάποιοι άνθρωποι, διότι ως γνωστόν δεν είμαστε τέλεια όντα. Έχουμε ελαττώματα, αδυναμίες και εύκολα μπορούμε να υποπέσουμε σε σφάλματα που μπορούν να βλάψουν. Η αντίληψη ότι μέσω σωστής διαπαιδαγώγησης θα αποφευχθούν οριστικώς τα εγκλήματα, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Επίσης, οι νόμοι δεν αποβλέπουν μόνο στην πρόληψη των εγκλημάτων, αλλά και στην απονομή της δικαιοσύνης μεταξύ αδικημένου και αδικητή, όταν αυτοί παραβαίνονται, καθώς και στη διατήρηση της εύρυθμης λειτουργίας της κοινότητος/έθνους.
Κοινωνία – Κοινότητα
Η κοινωνία όπως την οραματίζονται οι οπαδοί του αναρχισμού, εδράζεται στην αρχή της λεγόμενης αυτονομίας, όχι όμως υπό την έννοια της εθνικής, αλλά της ατομικής αυτονομίας, καθότι ο αναρχισμός δεν αναγνωρίζει έθνη. Όμως, και σ’ αυτή την περίπτωση έρχεται η ιστορία να τους διαψεύσει. Αν μελετήσει κάποιος την ανθρώπινη ιστορία, θα διαπιστώσει ότι βρίθει από κάθε μορφής εξουσιαστικές και ιεραρχικές κοινωνίες (αριστοκρατικές, μοναρχικές, φεουδαρχικές, δημοκρατικές, ολιγαρχικές), οι οποίες δομήθηκαν αυτοτελώς, δηλαδή χωρίς να έχουν καμία επαφή και επιρροή μεταξύ τους. Αυτό το κοινό είναι ένα ιστορικό παράδοξο ή ένα έμφυτο χαρακτηριστικό των ανθρώπων;
Οι κοινωνίες των ανθρώπων δομήθηκαν σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά που τους έδωσε η Φύση. Ο άνθρωπος είναι ένα πολιτικό ον και ενστικτωδώς δημιουργεί κοινότητες, μέσα στις οποίες δημιουργεί πολιτισμό, θρησκεία και νόμους. Η διαιώνιση και η ανάπτυξη αυτής της κοινότητος μέσω των γενεών, δημιούργησε την αδιάσπαστη σύνδεσή του με την γη των πατέρων του και τον λαό του, την λεγόμενη φιλοπατρία, που έχει τις ρίζες της χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να νιώθει έμφυτα την ανάγκη να τα προστατεύσει από εξωτερικές και εσωτερικές απειλές, δηλαδή από άλλες κοινότητες που τον απειλούν με αφανισμό, υποδούλωση ή αλλοίωση των φυλετικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών του ή από ομοφύλους του που θέτουν σε κίνδυνο την κοινότητα για ιδιοτελείς σκοπούς. Από αυτές τις μάχες για την υπεράσπιση και την ανεξαρτησία της κοινότητός του, γεννήθηκαν έννοιες και όροι, τους οποίους όταν τους αποδίδουμε σε κάποιον, είναι ύψιστη τιμή. Τέτοιοι όροι είναι ο «ηρωισμός» και η «αυτοθυσία» και τιμούσαν τους ανθρώπους που τους αποδίδονταν αυτοί οι όροι, με ποιήματα και αγάλματα αφιερωμένα σ’ αυτούς. Ο άνθρωπος μέσα σε αυτή την κοινότητα άρχισε να δημιουργεί τον πολιτισμό του, άμεσα συνδεδεμένο με την ιδιοσυγκρασία του λαού του, την ιστορία του στα πεδία των μαχών και τη θρησκεία του. Ως φύσει πολιτικό – κοινωνικό ον, έθεσε τα συμφέροντα της κοινότητος πάνω από τα δικά του και οποιουδήποτε άλλου ατόμου. Συνέδεσε την ευτυχία/δυστυχία του με την ευτυχία/δυστυχία της κοινότητος, την ανεξαρτησία του με την ανεξαρτησία της κοινότητος και την ύπαρξή του με την ύπαρξη της κοινότητος.
Ακόμη και η λέξη «έθνος» πηγάζει από την λέξη «έθος», που σημαίνει έθιμο, συνήθειες. Η κάθε κοινότητα είναι ένα έθνος απαρτιζόμενο από τα μέλη του, που είναι φορείς των εθίμων και των παραδόσεων που δημιούργησαν οι πρόγονοί τους και έχουν καθήκον να τα προστατεύσουν και να τα αναπτύξουν.
Αυτή η επιτομή της ανθρώπινης ιστορίας η οποία συναντάται αδιαλείπτως σε όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους, από τους πανάρχαιους χρόνους έως και σήμερα, διαψεύδει πανηγυρικά την ουτοπική και λανθασμένη αντίληψη των οπαδών του αναρχισμού για την λειτουργία και τη δομή της κοινωνίας.
Η εξουσία αυτή καθαυτή δεν είναι επιζήμια, παρά μόνο στις περιπτώσεις όπου την αναλαμβάνουν άνθρωποι διεφθαρμένοι, ανίκανοι και κακόβουλοι. Άνθρωποι που δεν συνειδητοποιούν το ύψιστο καθήκον τους αναλαμβάνοντας την θέση του ηγέτη: Την προστασία της κοινότητος/έθνους από οποιαδήποτε απειλή, την διατήρηση της εύρυθμης λειτουργίας της σε κάθε επίπεδο και την ανάπτυξη του πολιτισμού της.
Ο αναρχισμός λοιπόν καταρρίπτεται επί της αρχής, καθότι δεν εδράζεται στα έμφυτα χαρακτηριστικά και ένστικτα του ανθρώπου.
Νεογέννητος
Πηγή: Δίκτυο Ιδεών & Αναλύσεων
http://networkedblogs.com/yMz7i
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου