Το κείμενο αυτό γράφεται λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις εκλογές της 6ης Μαϊου και ξεκινά γυρνώντας τον χρόνο δυόμιση χρόνια πριν, στην τελευταία βουλευτική εκλογική αναμέτρηση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση είχε ήδη αρχίσει να χτυπά την πόρτα, μετά την κατάρρευση των τραπεζικών κολοσσών και τα “τοξικά ομόλογα” στις ΗΠΑ. Μία εκλογική αναμέτρηση η οποία, παρά τα έντονα σημάδια της κρίσης, χαρακτηρίστηκε από την ατάκα “λεφτά υπάρχουν”, ενώ ο δικομματισμός, έστω και σε αισθητή πτώση, κατέγραψε ένα 77% περίπου, με την αποχή στο 30%. Μία εκλογική αναμέτρηση κατά την οποία οι υποψήφιοι βο(υ)λευτές, οι ίδιοι “αλήτες, προδότες” του σήμερα, συνέχιζαν να απολαμβάνουν τις εκδηλώσεις εκτίμησης, έστω και υποκριτικής, της μεγάλης πλειοψηφίας των ψηφοφόρων – πελατών, οι οποίοι προσδοκούσαν προσωπικά οφέλη. Τελικά τα οφέλη δεν συνέχισαν να έρχονται, αντιθέτως ήρθε η ώρα της κρίσεως για την πελατειακή κομματοκρατία της μεταπολίτευσης, μετά από τα γεγονότα και τις οικονομικοκοινωνικές εξελίξεις που ακολούθησαν την τελευταία διετία.
Κάνοντας το χρονικό άλμα στο σήμερα, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των επερχόμενων εκλογών παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές: Έντονη αμφισβήτηση του δικομματισμού, διάθεση για συμμετοχή των νέων στην εκλογική διαδικασία, οργή, αγανάκτιση και ενδείξεις πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης του εκλογικού σώματος, με ισχυρή πρόθεση ψήφου προς τα άκρα δεξιά και τα άκρα αριστερά. Με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά, αυτές οι εκλογές χαρακτηρίζονται από τα ΜΜΕ ως “οι κρισιμότερες από την μεταπολίτευση”, όπως βέβαια χαρακτηρίστηκαν και όλες οι προηγούμενες, ενώ άπαντες περιμένουν από την κάλπη να αναδείξει μία πολυκομματική και πολυτασική βουλή.
Η κάλπη που αναδείχτηκε στο μυαλό του νεοέλληνα ως η ιερή αγελάδα του πολιτεύματος, η αυτόματη λύση στα προβλήματά του και ο μοναδικός τρόπος απάντησης και τιμωρίας απέναντι σε αυτούς οι οποίοι τόσα χρόνια, με την... λαϊκή εντολή, για να μην ξεχνιόμαστε, θεωρούνται υπεύθυνοι για την οικονομική του κατάσταση. Η κάλπη η οποία, από το πρώτο μνημόνιο και μετά, έγινε αυτοσκοπός και μονομανία, ενώ διογκώθηκε η σημασία της τόσο πολύ στα μάτια του λαού, που τον εμποδίζει να δει και να αξιολογήσει οποιαδήποτε προοπτική αντίστασης πέρα από αυτή. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που μέσα σε δύο χρόνια άγριας αντικοινωνικής πολιτικής μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού τα απτά παραδείγματα λαϊκής αντίστασης και αυτοοργάνωσης, με τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και την ανάπτυξη του “κινήματος της πατάτας” να είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Πέραν αυτού, μηδέν! Εάν μάλιστα αναλογιστούμε το πώς εκφράστηκαν τα κοινωνικά αντανακλαστικά και η λαϊκή αντίσταση σε χώρες όπως η Αργεντινή ή η Ισλανδία, υπό ανάλογες συνθήκες, τότε η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και το αποτέλεσμά της δεν μας τιμά σαν λαό.
Το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του σύγχρονου δυτικού κόσμου, δεν είναι απλώς οικονομικό πρόβλημα και πρόβλημα διαχείρισης της εξουσίας. Δεν αφορά μόνο μία εγχώρια διεφθαρμένη ολιγαρχία, η οποία έκανε κατάχρηση εξουσίας. Η κρίση δεν είναι απλά και μόνο οικονομική, αντιθέτως, η οικονομική και κοινωνική κρίση είναι απότοκο της γενικότερης κρίσης αξιών, αρχών, ιδεών και ήθικής, που επικρατεί στις εκφυλισμένες κοινωνίες, που γέννησε ο καπιταλισμός. Όσο γενικόλογο και αφοριστικό να ακούγεται αυτό, άλλο τόσο ισχύει και μάλιστα αποτελεί την ρίζα του προβλήματος. Το οικονομικοκοινωνικό μοντέλο της υπερκατανάλωσης, της ιδιώτευσης, του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης έχει αποτύχει παντού, από την Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι και την Ε.Ε. και οι κραδασμοί από την σταδιακή του κατάρρευση είναι πλέον αισθητοί.
Υπό αυτό το πρίσμα, φαντάζει ανώφελη η οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση, αποκλειστικά και μόνο μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού και με εκλογικούς όρους, καθώς διαιωνίζει το πρόβλημα, με ατέρμονες “προτάσεις” περί της δήθεν επίλυσής του μέσα από τα συστημικά στεγανά και τις υφιστάμενες δομές, αλλά και, κυρίως, αποπροσανατολίζει τον λαό, διατηρώντας τον στην παθητική στάση του δήθεν εντολέα, ο οποίος στην πραγματικότητα εξουσιοδοτεί ορισμένους επαγγελματίες να διαχειριστούν εν λευκώ την ζωή του για τα επόμενα χρόνια. Ο δεδομένος προβληματισμός των ψηφοφόρων, εξάλλου, απέναντι στις επιλογές τους, οι οποίες, όταν δεν γίνονται αποκλειστικά συμφεροντολογικά, είτε γίνονται με τα κριτήρια της οικογενειακής παράδοσης (μέχρι προσφάτως τουλάχιστο), είτε με τα κριτήρια του “το μη χείρον βέλτιστον”, είτε με τα κριτήρια της οργής και της αγανάκτισης, επαληθεύει την παραπάνω θέση. Πέρα από τους περιορισμένους κομματικούς στρατούς δεν υπάρχει ουσιαστικά συνειδητή πολιτική ψήφος, ενώ η οποιαδήποτε αντιμνημονιακή ρητορική έχει αποτύχει να πείσει για την εφαρμογή της και βασίζεται περισσότερο στη διαμαρτυρία παρά σε στοιχεία και όραμα. Αποτελεί, λοιπόν, οξύμωρο σχήμα αυτή η αποκλειστική προσήλωση στην κάλπη, από την στιγμή που επικρατεί μία διάχυτη απογοήτευση και ένα αίσθημα ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραματικά. Ιδιαίτερα δε, όταν συνοδεύεται από μία παθητικότητα και από τον εκφυλισμό της ιδιότητας του πολίτη.
Μέσα σ' αυτό το γενικότερο πολιτικό κλίμα και με πρόσφατο το εκλογικό αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, που έφερε το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο στο 20%, έρχεται η δημοσκοπική δυναμική της, πολιτικά μεταλλαγμένης, Χρυσής Αυγής για να καλύψει το κενό που άφησε στα δεξιά της ΝΔ η φιλομνημονιακή πολιτική του ΛΑΟΣ και να κεφαλαιοποιήσει την αγανάκτιση του κόσμου σε θέματα όπως αυτά της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας, που μαζί με την ανεργία βρίσκονται πρώτα στην πολιτική ατζέντα. Αυτή η εκλογική άνοδος σηματοδοτεί την ριζοσπαστικοποίηση της εκλογικής αντίδρασης και ακολουθεί την σαφέστατη “στροφή” των Ευρωπαίων προς μία πατριωτική πολιτική ατζέντα, όπως αυτή εκφράστηκε και στην Ουγγαρία, την Αυστρία, την Ολλανδία και τη Γαλλία. Αυτή η στροφή, όσο ευκαιριακή και να είναι, αποτελεί και το θετικό γεγονός των επερχόμενων εκλογών, επισκιάζοντας τις δημοσκοπικές επιδόσεις της αριστεράς και δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά σαν ήττα των εθνομηδενιστικών δυνάμεων. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς ότι το εκλογικό σώμα γνωρίζει περισσότερα για την Χρυσή Αυγή από τους πολέμιούς της, παρά από την δραστηριότητα και την κοινωνική δυναμική της ίδιας. Ακόμα και τα πιο περιθωριακά κόμματα της αριστεράς, όπως το ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρόσφατα, παρουσιάζουν λίστες πανεπιστημιακών και συνδικαλιστών υποστηρικτών τους, την στιγμή που ο ευρύτερος “πατριωτικός χώρος” απουσιάζει παντελώς από τους χώρους της παιδείας και της εργασίας, σε οργανωμένη βάση.
Εδώ όμως βρίσκεται κρυμμένη και η ουσία του θέματος: Η αλλαγή της πολιτικής ατζέντας και η διαφαινόμενη ριζοσπαστικοποίηση της εκλογικής έκφρασης προέκυψαν από την αποτυχία του συστήματος της κρίσης, η οποία έφερε στην επιφάνεια το έμφυτο πατριωτικό αίσθημα του Έλληνα, ενεργοποιώντας το ένστικτο της επιβίωσης της λαϊκής κοινότητας και σε καμία περίπτωση δεν είναι αποτελέσματα μίας συντονισμένης και οργανωμένης κινηματικής δράσης, παρά γεννήματα της οργής και της αγανάκτισης. Ως εκ τούτου, δεν αποτελούν συνειδητή θέση, αλλά ωμή διαμαρτυρία. Αυτό βέβαια δεν είναι καταδικαστέο, από μόνο του, ούτε είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Κάπου εδώ όμως, πρέπει να γίνει λόγος για την θέση των Ελλήνων εθνικιστών απέναντι στις διαφαινόμενες πολιτικές εξελίξεις.
Το ουσιαστικό και κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Αποτελεί αυτοσκοπό των εθνικιστών η συμμετοχή στις διαδικασίες της νομής της εξουσίας, με απώτερο στόχο την κατάληψη της εξουσίας για την επιβολή της κοσμοθεωρίας του εθνικισμού και για την εφαρμογή ενός “εμπνευσμένου πολιτικού προγράμματος, από την πεφωτισμένη ηγεσία”; Τελικά, μία κοσμοθεωρία επιβάλλεται ή εμπνέεται μέσω του παραδείγματος; Ένα πολιτικό πρόγραμμα παραδίδεται σαν τις 10 εντολές στον Μωυσή ή συνδιαμορφώνεται με κινηματικές διαδικασίες μέσα από την κοινωνική τριβή; Σε ποιές από αυτές τις κατευθύνσεις έχει κινηθεί τελικά ο ευρύτερος “εθνικοπατριωτικός χώρος” από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα;
Για όσους η απάντηση στο παραπάνω βασικό ερώτημα είναι πως σκοπός των εθνικιστών παραμένει η επιβίωση και ανάπτυξη των εθνικών λαϊκών κοινοτήτων, βασική προϋπόθεση γι' αυτό αποτελεί η ριζική αλλαγή νοοτροπίας και η διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης σε μία ικανή μάζα του πληθυσμού, που θα αποτελέσει τον φορέα της αλλαγής. Κάτι τέτοιο βέβαια, δεν μπορεί να επιτευχθεί λαϊκίζοντας και ψηφοθηρώντας, μέσα από έναν αρτηριοσκληρωτικό, γραφειοκρατικό κομματικό μηχανισμό, ούτε όμως και από μία ελίτ αναχωρητών, αποκομμένη από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Αντιθέτως, όπως έχει αποδείξει και η σύγχρονη Ευρωπαϊκή εμπειρία (βλέπε Casa Pound και αυτόνομα εγχειρήματα κοινοτισμού στη Γερμανία), μέσα από την ανάπτυξη κινηματικής συνείδησης, κινηματικών πρακτικών και δομών διαμορφώνονται εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και δρομολογούνται οι πολιτικές εξελίξεις που έχουν πραγματικό αντίκρυσμα στη ζωή της λαϊκής κοινότητας. Εξάλλου, η ίδια η λέξη κίνημα, έχει την ρίζα της στην κίνηση και αλλαγή χωρίς κίνηση δεν δύναται να επιτευχθεί.
Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις των εθνικιστών σήμερα: Η αξιοποίηση της πολιτικής ευκαιρίας που γεννά η οικονομική κρίση σπέρνοντας αμφιβολίες στις τάξεις των πολιτών σχετικά με την αποτελεσματικότητα του συστήματος, με την σταδιακή μετατροπή του πολιτικού ρεύματος διαμαρτυρίας σε πολιτικό κίνημα. Ένα κίνημα εξ ορισμού πολυσυλλεκτικό, πολυτασικό και πολυμετωπικό, διαμορφωμένο από την σύνθεση και την συνδιαμόρφωση απόψεων και θέσεων, μέσα από την πολιτική ζύμωση, αλλά, ταυτόχρονα, διακριτά διαφοροποιημένο, σε αισθητική και πολιτικό περιεχόμενο, από τις δυνάμεις που λειτουργούν επιβαρυντικά και αντιδραστικά. Ένα κίνημα που θα προτάξει τις έννοιες της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας ως συνειδητή πρακτική και όχι ως απλή συνθηματολογία. Ένα κίνημα, που θα τολμήσει να εκσυγχρονίσει και να επικαιροποιήσει τον εθνοκεντρικό πολιτικό λόγο και θα επιχειρήσει να επαναδιαπραγματευτεί την έννοια του κοινοτισμού μέσα στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ένα κίνημα, τέλος, που θα αποτελέσει την απτή πρόταση των εθνικιστών, μέσω του παραδείγματος, σε όλους τους Έλληνες, χωρίς τις επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Νέα Πατρίδα
http://www.antistasi.info/content.php?r=127-%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%28%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%29%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%BF
Κάνοντας το χρονικό άλμα στο σήμερα, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των επερχόμενων εκλογών παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές: Έντονη αμφισβήτηση του δικομματισμού, διάθεση για συμμετοχή των νέων στην εκλογική διαδικασία, οργή, αγανάκτιση και ενδείξεις πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης του εκλογικού σώματος, με ισχυρή πρόθεση ψήφου προς τα άκρα δεξιά και τα άκρα αριστερά. Με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά, αυτές οι εκλογές χαρακτηρίζονται από τα ΜΜΕ ως “οι κρισιμότερες από την μεταπολίτευση”, όπως βέβαια χαρακτηρίστηκαν και όλες οι προηγούμενες, ενώ άπαντες περιμένουν από την κάλπη να αναδείξει μία πολυκομματική και πολυτασική βουλή.
Η κάλπη που αναδείχτηκε στο μυαλό του νεοέλληνα ως η ιερή αγελάδα του πολιτεύματος, η αυτόματη λύση στα προβλήματά του και ο μοναδικός τρόπος απάντησης και τιμωρίας απέναντι σε αυτούς οι οποίοι τόσα χρόνια, με την... λαϊκή εντολή, για να μην ξεχνιόμαστε, θεωρούνται υπεύθυνοι για την οικονομική του κατάσταση. Η κάλπη η οποία, από το πρώτο μνημόνιο και μετά, έγινε αυτοσκοπός και μονομανία, ενώ διογκώθηκε η σημασία της τόσο πολύ στα μάτια του λαού, που τον εμποδίζει να δει και να αξιολογήσει οποιαδήποτε προοπτική αντίστασης πέρα από αυτή. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που μέσα σε δύο χρόνια άγριας αντικοινωνικής πολιτικής μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού τα απτά παραδείγματα λαϊκής αντίστασης και αυτοοργάνωσης, με τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και την ανάπτυξη του “κινήματος της πατάτας” να είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Πέραν αυτού, μηδέν! Εάν μάλιστα αναλογιστούμε το πώς εκφράστηκαν τα κοινωνικά αντανακλαστικά και η λαϊκή αντίσταση σε χώρες όπως η Αργεντινή ή η Ισλανδία, υπό ανάλογες συνθήκες, τότε η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και το αποτέλεσμά της δεν μας τιμά σαν λαό.
Το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του σύγχρονου δυτικού κόσμου, δεν είναι απλώς οικονομικό πρόβλημα και πρόβλημα διαχείρισης της εξουσίας. Δεν αφορά μόνο μία εγχώρια διεφθαρμένη ολιγαρχία, η οποία έκανε κατάχρηση εξουσίας. Η κρίση δεν είναι απλά και μόνο οικονομική, αντιθέτως, η οικονομική και κοινωνική κρίση είναι απότοκο της γενικότερης κρίσης αξιών, αρχών, ιδεών και ήθικής, που επικρατεί στις εκφυλισμένες κοινωνίες, που γέννησε ο καπιταλισμός. Όσο γενικόλογο και αφοριστικό να ακούγεται αυτό, άλλο τόσο ισχύει και μάλιστα αποτελεί την ρίζα του προβλήματος. Το οικονομικοκοινωνικό μοντέλο της υπερκατανάλωσης, της ιδιώτευσης, του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης έχει αποτύχει παντού, από την Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι και την Ε.Ε. και οι κραδασμοί από την σταδιακή του κατάρρευση είναι πλέον αισθητοί.
Υπό αυτό το πρίσμα, φαντάζει ανώφελη η οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση, αποκλειστικά και μόνο μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού και με εκλογικούς όρους, καθώς διαιωνίζει το πρόβλημα, με ατέρμονες “προτάσεις” περί της δήθεν επίλυσής του μέσα από τα συστημικά στεγανά και τις υφιστάμενες δομές, αλλά και, κυρίως, αποπροσανατολίζει τον λαό, διατηρώντας τον στην παθητική στάση του δήθεν εντολέα, ο οποίος στην πραγματικότητα εξουσιοδοτεί ορισμένους επαγγελματίες να διαχειριστούν εν λευκώ την ζωή του για τα επόμενα χρόνια. Ο δεδομένος προβληματισμός των ψηφοφόρων, εξάλλου, απέναντι στις επιλογές τους, οι οποίες, όταν δεν γίνονται αποκλειστικά συμφεροντολογικά, είτε γίνονται με τα κριτήρια της οικογενειακής παράδοσης (μέχρι προσφάτως τουλάχιστο), είτε με τα κριτήρια του “το μη χείρον βέλτιστον”, είτε με τα κριτήρια της οργής και της αγανάκτισης, επαληθεύει την παραπάνω θέση. Πέρα από τους περιορισμένους κομματικούς στρατούς δεν υπάρχει ουσιαστικά συνειδητή πολιτική ψήφος, ενώ η οποιαδήποτε αντιμνημονιακή ρητορική έχει αποτύχει να πείσει για την εφαρμογή της και βασίζεται περισσότερο στη διαμαρτυρία παρά σε στοιχεία και όραμα. Αποτελεί, λοιπόν, οξύμωρο σχήμα αυτή η αποκλειστική προσήλωση στην κάλπη, από την στιγμή που επικρατεί μία διάχυτη απογοήτευση και ένα αίσθημα ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραματικά. Ιδιαίτερα δε, όταν συνοδεύεται από μία παθητικότητα και από τον εκφυλισμό της ιδιότητας του πολίτη.
Μέσα σ' αυτό το γενικότερο πολιτικό κλίμα και με πρόσφατο το εκλογικό αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, που έφερε το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο στο 20%, έρχεται η δημοσκοπική δυναμική της, πολιτικά μεταλλαγμένης, Χρυσής Αυγής για να καλύψει το κενό που άφησε στα δεξιά της ΝΔ η φιλομνημονιακή πολιτική του ΛΑΟΣ και να κεφαλαιοποιήσει την αγανάκτιση του κόσμου σε θέματα όπως αυτά της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας, που μαζί με την ανεργία βρίσκονται πρώτα στην πολιτική ατζέντα. Αυτή η εκλογική άνοδος σηματοδοτεί την ριζοσπαστικοποίηση της εκλογικής αντίδρασης και ακολουθεί την σαφέστατη “στροφή” των Ευρωπαίων προς μία πατριωτική πολιτική ατζέντα, όπως αυτή εκφράστηκε και στην Ουγγαρία, την Αυστρία, την Ολλανδία και τη Γαλλία. Αυτή η στροφή, όσο ευκαιριακή και να είναι, αποτελεί και το θετικό γεγονός των επερχόμενων εκλογών, επισκιάζοντας τις δημοσκοπικές επιδόσεις της αριστεράς και δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά σαν ήττα των εθνομηδενιστικών δυνάμεων. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς ότι το εκλογικό σώμα γνωρίζει περισσότερα για την Χρυσή Αυγή από τους πολέμιούς της, παρά από την δραστηριότητα και την κοινωνική δυναμική της ίδιας. Ακόμα και τα πιο περιθωριακά κόμματα της αριστεράς, όπως το ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρόσφατα, παρουσιάζουν λίστες πανεπιστημιακών και συνδικαλιστών υποστηρικτών τους, την στιγμή που ο ευρύτερος “πατριωτικός χώρος” απουσιάζει παντελώς από τους χώρους της παιδείας και της εργασίας, σε οργανωμένη βάση.
Εδώ όμως βρίσκεται κρυμμένη και η ουσία του θέματος: Η αλλαγή της πολιτικής ατζέντας και η διαφαινόμενη ριζοσπαστικοποίηση της εκλογικής έκφρασης προέκυψαν από την αποτυχία του συστήματος της κρίσης, η οποία έφερε στην επιφάνεια το έμφυτο πατριωτικό αίσθημα του Έλληνα, ενεργοποιώντας το ένστικτο της επιβίωσης της λαϊκής κοινότητας και σε καμία περίπτωση δεν είναι αποτελέσματα μίας συντονισμένης και οργανωμένης κινηματικής δράσης, παρά γεννήματα της οργής και της αγανάκτισης. Ως εκ τούτου, δεν αποτελούν συνειδητή θέση, αλλά ωμή διαμαρτυρία. Αυτό βέβαια δεν είναι καταδικαστέο, από μόνο του, ούτε είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Κάπου εδώ όμως, πρέπει να γίνει λόγος για την θέση των Ελλήνων εθνικιστών απέναντι στις διαφαινόμενες πολιτικές εξελίξεις.
Το ουσιαστικό και κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Αποτελεί αυτοσκοπό των εθνικιστών η συμμετοχή στις διαδικασίες της νομής της εξουσίας, με απώτερο στόχο την κατάληψη της εξουσίας για την επιβολή της κοσμοθεωρίας του εθνικισμού και για την εφαρμογή ενός “εμπνευσμένου πολιτικού προγράμματος, από την πεφωτισμένη ηγεσία”; Τελικά, μία κοσμοθεωρία επιβάλλεται ή εμπνέεται μέσω του παραδείγματος; Ένα πολιτικό πρόγραμμα παραδίδεται σαν τις 10 εντολές στον Μωυσή ή συνδιαμορφώνεται με κινηματικές διαδικασίες μέσα από την κοινωνική τριβή; Σε ποιές από αυτές τις κατευθύνσεις έχει κινηθεί τελικά ο ευρύτερος “εθνικοπατριωτικός χώρος” από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα;
Για όσους η απάντηση στο παραπάνω βασικό ερώτημα είναι πως σκοπός των εθνικιστών παραμένει η επιβίωση και ανάπτυξη των εθνικών λαϊκών κοινοτήτων, βασική προϋπόθεση γι' αυτό αποτελεί η ριζική αλλαγή νοοτροπίας και η διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης σε μία ικανή μάζα του πληθυσμού, που θα αποτελέσει τον φορέα της αλλαγής. Κάτι τέτοιο βέβαια, δεν μπορεί να επιτευχθεί λαϊκίζοντας και ψηφοθηρώντας, μέσα από έναν αρτηριοσκληρωτικό, γραφειοκρατικό κομματικό μηχανισμό, ούτε όμως και από μία ελίτ αναχωρητών, αποκομμένη από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Αντιθέτως, όπως έχει αποδείξει και η σύγχρονη Ευρωπαϊκή εμπειρία (βλέπε Casa Pound και αυτόνομα εγχειρήματα κοινοτισμού στη Γερμανία), μέσα από την ανάπτυξη κινηματικής συνείδησης, κινηματικών πρακτικών και δομών διαμορφώνονται εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και δρομολογούνται οι πολιτικές εξελίξεις που έχουν πραγματικό αντίκρυσμα στη ζωή της λαϊκής κοινότητας. Εξάλλου, η ίδια η λέξη κίνημα, έχει την ρίζα της στην κίνηση και αλλαγή χωρίς κίνηση δεν δύναται να επιτευχθεί.
Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις των εθνικιστών σήμερα: Η αξιοποίηση της πολιτικής ευκαιρίας που γεννά η οικονομική κρίση σπέρνοντας αμφιβολίες στις τάξεις των πολιτών σχετικά με την αποτελεσματικότητα του συστήματος, με την σταδιακή μετατροπή του πολιτικού ρεύματος διαμαρτυρίας σε πολιτικό κίνημα. Ένα κίνημα εξ ορισμού πολυσυλλεκτικό, πολυτασικό και πολυμετωπικό, διαμορφωμένο από την σύνθεση και την συνδιαμόρφωση απόψεων και θέσεων, μέσα από την πολιτική ζύμωση, αλλά, ταυτόχρονα, διακριτά διαφοροποιημένο, σε αισθητική και πολιτικό περιεχόμενο, από τις δυνάμεις που λειτουργούν επιβαρυντικά και αντιδραστικά. Ένα κίνημα που θα προτάξει τις έννοιες της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας ως συνειδητή πρακτική και όχι ως απλή συνθηματολογία. Ένα κίνημα, που θα τολμήσει να εκσυγχρονίσει και να επικαιροποιήσει τον εθνοκεντρικό πολιτικό λόγο και θα επιχειρήσει να επαναδιαπραγματευτεί την έννοια του κοινοτισμού μέσα στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ένα κίνημα, τέλος, που θα αποτελέσει την απτή πρόταση των εθνικιστών, μέσω του παραδείγματος, σε όλους τους Έλληνες, χωρίς τις επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Νέα Πατρίδα
http://www.antistasi.info/content.php?r=127-%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%28%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%29%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%BF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου