4η Αυγούστου: Το Έθνος Γιορτάζει και Δεν το Ξέρει...!
Αν υπάρχει μια περίοδος της νεότερης Ελληνικής ιστορίας που τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων είχαν πάψει να ελέγχουν και να καθοδηγούν τη χώρα μας, αν υπάρχει μια περίοδος όπου το κράτος ενδιαφερόταν για τον Έλληνα πολίτη κι αν υπάρχει μια περίοδος Εθνικής Ανεξαρτησίας, τότε είναι αυτή που ξεκίνησε στις 4 Αυγούστου του 1936. Η επάρατος δικτατορική, φασιστική, αντιλαϊκή, Ιταλόφιλη, Γερμανόφιλη και με πόσα άλλα στολισμένη κυβέρνηση, μέσα σε 4 χρόνια, μέσα σε διεθνή κατάσταση καθαρώς πολεμική, κατάφερε όσα δεν κατάφεραν όλες οι άλλες κυβερνήσεις για πολλές δεκαετίες.
Το ΟΧΙ και το ηρωικό έπος στα βουνά της Βορείου Ηπείρου ήταν η πέτρα στο δαχτυλίδι. Γιατί είχε προηγηθεί η συγκρότηση ενός Εθνικού κράτους με όραμα και με μέθοδο. Ταχύτατο και αποτελεσματικό και κοινωνικά δίκαιο. Με τον εργάτη, τον αγρότη, τον φοιτητή, και τον στρατιώτη να ακουμπάνε στο δικό τους κράτος και παράλληλα να αποτελούν την κινητήριο δύναμή του. Γιατί αυτό το Εθνικό κράτος κι αυτή την Εθνική κυβέρνηση την εμπιστευόταν ο Ελληνικός λαός.
Ευτύχησε η Ελλάς να έχει πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του διαβάστε τι έγραφε στο προσωπικό του ημερολόγιο για τα οικογενειακά του οικονομικά και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:
«3 Ιουνίου 1938, Παρασκευή… Τακτοποίησις με Α’ Εφορίαν – 80χιλ. Ήδη τακτοποιείται Δ’ Εφορία. Κύριος οίδε πόσον. Αλλά καμμία επιστροφή φόρων. Καλλίτερα… Τώρα Γιώργος και Λουλού φεύγουν από το σπίτι. Και μένει στη ράχη μας. Διένεξίς των με Λέλαν. Καλλίτερα ας μην τα γράψω αυτά. Αλλά τι δεν μας μαθαίνει η ζωή!- Κοπιώδεις ημέραι, εργασία, ψυχικοί κλονισμοί. Απογοητεύσεις. Μόνον ολόγυρα ο ενθουσιασμός του Λαού. Και ιδίως της Νεολαίας. Αυτή είναι η παρηγοριά μου».
«9 Ιουνίου, Πέμπτη Εξώφλησα και την Δ’ Εφορίαν 117 χιλ. και μένουν οι συνθετικοί. Αλλά είμαι πλέον εν τάξει. – Λουλού και Γιώργος μας επλησίασαν πάλιν, περασμένα ξεχασμένα. – Έμεινα σχεδόν χωρίς λεπτά. Και πώς θα βγούμε πέρα. Ο Μελετάκος δεν με έκλεψε. Αλλά με εξηπάτησε. Πάντως δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος μαζί του. Τέλος έχω ήσυχη την συνείδησί μου. Είμαι εν τάξει με το Δημόσιον…».
Αυτός ο ηγέτης με το τόσο ανεπτυγμένο αίσθημα ηθικής απέναντι στο Έθνος, στις 21 Ιανουαρίου του 1941 είχε ένα πολύ περίεργο θάνατο…
Έναν θάνατο για τον οποίο ελάχιστοι έχουν μιλήσει και κανείς δεν θέλησε να πει όλη την αλήθεια, ακόμα και από τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Ο λόγος απολύτως προφανής: Το δίκαιο των νικητών γνώριζε να ανταμείβει ή και να μην ενοχλεί εκείνους που τηρούσαν σιωπή. Ήξερε να τιμωρεί, όμως, εκείνους που μιλούσαν…
Λίγο μετά τον πόλεμο ο υπουργός ασφαλείας της κυβερνήσεως του Ιωάννη Μεταξά Κωνσταντίνος Μανιαδάκης είχε δηλώσει: “Αν ο Μεταξάς νοσηλευόταν στην τρίτη θέση ενός δημοσίου νοσοκομείου θα ζούσε…”
Το αρχείο του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται. Μέρος του τόσο σημαντικού αρχείου εντοπίστηκε μετά τον θάνατο του Μανιαδάκη στα χέρια κάποιου γνωστού πολιτικού, ο οποίος είχε άριστες σχέσεις με την Αγγλία και ήταν στενός συνεργάτης του Γεωργίου του Β’.
Το αρχείο του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας…
Παραθέτω το διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό στις 4 Αυγούστου του 1936 καθώς κι έναν πίνακα ορισμένων επιτευγμάτων από εκείνα που μόνο ο Ιωάννης Μεταξάς κι ο τρόπος διακυβερνήσεώς του
μπόρεσε και πέτυχε.
http://dikamaspaidia.blogspot.com/2011/08/4.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου