Όπως είπαμε στα προηγούμενα κείμενα (Φυλή και Πατρίδα, Έθνος και Πολιτισμός, Πατριωτισμός και Εθνικισμός), η εθνικότητα πάνω απ’ όλα αποτελεί πνευματικό-πολιτιστικό χαρακτηριστικό. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά μία βιολογική οντότητα. Αυτό που τον διακρίνει από τα ζώα πέραν των βιολογικών του χαρακτηριστικών είναι το ότι αποτελεί πολιτιστικό ον. Οντότητα δηλαδή που επάνω και μέσα στην υλική της υπόσταση κυριαρχεί το πνεύμα, όπως αυτό διαμορφώνεται τόσο από τον πολιτισμό μέσα στον οποίο ζει, όσο και από τον προσωπικό αγώνα καλλιέργειας των πνευματικών αρετών.
Εδώ λοιπόν έρχεται ως φυσικό επακόλουθο το ερώτημα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα του πολιτισμού μας, που μας διαφοροποιούν ως Έλληνες από τους υπολοίπους ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας; Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες στοιχεία του πολιτισμού μας, που χαρακτηρίζουν την πνευματική-πολιτιστική οντότητα του Έλληνα, κάτι το οποίο θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο ξεχωριστό βιβλίο. Εδώ, επέλεξα να σταθούμε στην πηγή όλων αυτών τον στοιχείων που διαμόρφωσαν τον Έλληνα, που δεν είναι άλλη από την προσπάθειά του να διαμορφώσει τον ατομικό και συλλογικό βίο του και κατ’ επέκταση τον πολιτισμό του με βάση το «κατά φύσιν» ή αλλιώς το κατά «Λόγον ζην».
Κατά Λόγον ζην
Η έννοια του Λόγου επινοήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, με πρώτο τον Ηράκλειτο, προκειμένου να περιγράψουν την θεϊκή εκείνη δύναμη που γεννά, εποπτεύει και εκδηλώνει την συμπαντική τάξη. Έννοια την οποία περιέγραψαν πιο παλιά από τον Ηράκλειτο ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι κ.α. με διαφορετικά ονόματα. Έννοια που πολλές φορές παρερμηνεύτηκε από δυτικούς αναλυτές της αρχαίας Ελληνικής σκέψης οι οποίοι την περιόρισαν σε κουτάκια λογικοκρατίας, αλλά που για τους Έλληνες περιέγραφε καθαρά τον εκδηλωμένο στην φύση Θεό. «Λόγος είναι η δημιουργός-οργανώτρια-κατευθυντήρια αρχή του Παντός. Έννοια υπερβατική, πηγή πάσης υπάρξεως, παντός φυσικού νόμου και όλης της συμπαντικής τάξεως. Είναι η αιτία των αιτίων, το ακίνητον που τα πάντα κινεί, ο ίδιος ο εσωτερικός ρυθμός - δεσμός του Όλου - ο εν εκδηλώσει Θεός» (Γ. Γεωργαλά «Χριστιανισμός και Ελληνικότης»).
Στο φωτεινό δοχείο της αρχαίας ελληνικής σκέψης, μπορούμε να βρούμε άπειρα ονόματα φιλοσόφων που αφιέρωσαν την ζωή τους, τόσο με την πράξη τους, όσο και με την διατύπωση της φιλοσοφία τους, στην προσπάθεια να εναρμονίσουν την ανθρώπινη ύπαρξη, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδό με τον Λόγο. Το ελληνικό θαύμα ήταν ότι το κατάφεραν στον μέγιστο βαθμό που μπόρεσε ποτέ η ανθρωπότητα. Τόσο με τα φωτεινά παραδείγματα φιλοσόφων που αποτέλεσαν την αφετηρία και το πέρας της παγκόσμιας φιλοσοφίας, όσο και με τα παραδείγματα πολιτειών και πολιτισμών που γέννησαν οι Έλληνες, πλησίασαν όσο κανείς άλλος στον στόχο της αποστολής του ανθρώπου (άνω θρώσκων = ο βλέπων ψηλά) που είναι η προσέγγιση του στα ύψη της συμπαντικής ουσίας.
Το μέτρο, η διεκδίκηση της αρετής, η αποθέωση του κάλλους, η επίτευξη της αρμονίας πνεύματος-ύλης, η φιλοπατρία, η ελευθερία, ο ηρωισμός, έγιναν στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, στην προσπάθειά του να ζήσει «κατά Λόγον». Στοιχεία που αναδεικνύονταν πάντα όταν το Έθνος μας βρισκόταν σε ακμή και που χάνονταν, αλλά έμεναν καλά κρυμμένα και ζωντανά μέσα στο DNA και στην συλλογική μας ψυχή, όταν περνούσαμε περιόδους παρακμής, όπως η σημερινή.
Φορείς του ελληνικού «μικροβίου»
Η υπερηφάνεια μας για το ότι είμαστε Έλληνες δεν θα μπορούσε να βασίζεται στον παραλογισμό να αισθανόμαστε ευτυχείς για την σημερινή άθλια πραγματικότητα του κράτους που ονομάζεται Ελλάδα. Ούτε για την συλλογική παρακμή των Νεοελλήνων. Η υπερηφάνεια μας, έγκειται στο γεγονός, ότι ως κληρονόμοι του ελληνικού DNA και του ελληνικού πολιτισμού, είμαστε φορείς του «μικροβίου» της Ελληνικότητας.
Εκείνου του «μικροβίου» που κατέτρωγε τους Έλληνες και τους ωθούσε να ξεσκίσουν το πέπλο των φαινομένων, να φτάσουν στην ουσία των πραγμάτων, να μετρηθούν με τις δοκιμασίες, να γεννήσουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες νέους λαμπρούς πολιτισμούς, που διδάσκοντας την ανθρωπότητα να την οδηγούν στον προορισμό της να δει ψηλά και να ζήσει «κατά Λόγον». Εκείνου του μικροβίου που μας ωθούσε ως Έθνος στην εκπλήρωση της αποστολής μας, όπως την περιέγραψε ο Περικλής Γιαννόπουλος: «Προορισμός του Έλληνος, εχθές, σήμερα, πάντοτε, είναι: Ο εξανθρωπισμός της Οικουμένης». Μπορεί λοιπόν σήμερα, σε μία βαθιά περίοδο παρακμής, η «ασθένεια» της Ελληνικότητάς μας να μην έχει εκδηλωθεί, αλλά το «μικρόβιό» της βρίσκεται πάντα μέσα μας, έτοιμο να μας κατακτήσει και πάλι, όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες.
Η υπερηφάνεια λοιπόν που νοιώθουμε για την Ελληνικότητά μας, μας γεννά σε ατομικό επίπεδο δύο βασικές ευθύνες-αποστολές:
1) Να κατακτήσουμε τον τίτλο του Έλληνα, με τον προσωπικό πνευματικό αγώνα κατάκτησης της αρετής και με τον τρόπο ζωής μας, που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για τους συμπατριώτες μας. Να νοιώσουμε και να βιώσουμε δηλαδή αυτό που έλεγε και έκανε ο Ίων Δραγούμης: «Θέλω να γίνω ένα καλό παράδειγμα Έλληνος ανθρώπου. Ιδού ένας σκοπός ζωής».
2) Να αγωνιστούμε για να ξυπνήσουμε το μικρόβιο της Ελληνικότητας, μέσα στις ψυχές των συμπατριωτών μας, προκειμένου ο γίγαντας Ελληνισμός να σταθεί και πάλι στα πόδια του, έτοιμος να προχωρήσει προς την ιστορική αποστολή του.
http://www.metopo.gr/article.php?id=5702
http://www.antistasi.info/showthread.php?t=4961
Εδώ λοιπόν έρχεται ως φυσικό επακόλουθο το ερώτημα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα του πολιτισμού μας, που μας διαφοροποιούν ως Έλληνες από τους υπολοίπους ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας; Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες στοιχεία του πολιτισμού μας, που χαρακτηρίζουν την πνευματική-πολιτιστική οντότητα του Έλληνα, κάτι το οποίο θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο ξεχωριστό βιβλίο. Εδώ, επέλεξα να σταθούμε στην πηγή όλων αυτών τον στοιχείων που διαμόρφωσαν τον Έλληνα, που δεν είναι άλλη από την προσπάθειά του να διαμορφώσει τον ατομικό και συλλογικό βίο του και κατ’ επέκταση τον πολιτισμό του με βάση το «κατά φύσιν» ή αλλιώς το κατά «Λόγον ζην».
Κατά Λόγον ζην
Η έννοια του Λόγου επινοήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, με πρώτο τον Ηράκλειτο, προκειμένου να περιγράψουν την θεϊκή εκείνη δύναμη που γεννά, εποπτεύει και εκδηλώνει την συμπαντική τάξη. Έννοια την οποία περιέγραψαν πιο παλιά από τον Ηράκλειτο ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι κ.α. με διαφορετικά ονόματα. Έννοια που πολλές φορές παρερμηνεύτηκε από δυτικούς αναλυτές της αρχαίας Ελληνικής σκέψης οι οποίοι την περιόρισαν σε κουτάκια λογικοκρατίας, αλλά που για τους Έλληνες περιέγραφε καθαρά τον εκδηλωμένο στην φύση Θεό. «Λόγος είναι η δημιουργός-οργανώτρια-κατευθυντήρια αρχή του Παντός. Έννοια υπερβατική, πηγή πάσης υπάρξεως, παντός φυσικού νόμου και όλης της συμπαντικής τάξεως. Είναι η αιτία των αιτίων, το ακίνητον που τα πάντα κινεί, ο ίδιος ο εσωτερικός ρυθμός - δεσμός του Όλου - ο εν εκδηλώσει Θεός» (Γ. Γεωργαλά «Χριστιανισμός και Ελληνικότης»).
Στο φωτεινό δοχείο της αρχαίας ελληνικής σκέψης, μπορούμε να βρούμε άπειρα ονόματα φιλοσόφων που αφιέρωσαν την ζωή τους, τόσο με την πράξη τους, όσο και με την διατύπωση της φιλοσοφία τους, στην προσπάθεια να εναρμονίσουν την ανθρώπινη ύπαρξη, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδό με τον Λόγο. Το ελληνικό θαύμα ήταν ότι το κατάφεραν στον μέγιστο βαθμό που μπόρεσε ποτέ η ανθρωπότητα. Τόσο με τα φωτεινά παραδείγματα φιλοσόφων που αποτέλεσαν την αφετηρία και το πέρας της παγκόσμιας φιλοσοφίας, όσο και με τα παραδείγματα πολιτειών και πολιτισμών που γέννησαν οι Έλληνες, πλησίασαν όσο κανείς άλλος στον στόχο της αποστολής του ανθρώπου (άνω θρώσκων = ο βλέπων ψηλά) που είναι η προσέγγιση του στα ύψη της συμπαντικής ουσίας.
Το μέτρο, η διεκδίκηση της αρετής, η αποθέωση του κάλλους, η επίτευξη της αρμονίας πνεύματος-ύλης, η φιλοπατρία, η ελευθερία, ο ηρωισμός, έγιναν στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, στην προσπάθειά του να ζήσει «κατά Λόγον». Στοιχεία που αναδεικνύονταν πάντα όταν το Έθνος μας βρισκόταν σε ακμή και που χάνονταν, αλλά έμεναν καλά κρυμμένα και ζωντανά μέσα στο DNA και στην συλλογική μας ψυχή, όταν περνούσαμε περιόδους παρακμής, όπως η σημερινή.
Φορείς του ελληνικού «μικροβίου»
Η υπερηφάνεια μας για το ότι είμαστε Έλληνες δεν θα μπορούσε να βασίζεται στον παραλογισμό να αισθανόμαστε ευτυχείς για την σημερινή άθλια πραγματικότητα του κράτους που ονομάζεται Ελλάδα. Ούτε για την συλλογική παρακμή των Νεοελλήνων. Η υπερηφάνεια μας, έγκειται στο γεγονός, ότι ως κληρονόμοι του ελληνικού DNA και του ελληνικού πολιτισμού, είμαστε φορείς του «μικροβίου» της Ελληνικότητας.
Εκείνου του «μικροβίου» που κατέτρωγε τους Έλληνες και τους ωθούσε να ξεσκίσουν το πέπλο των φαινομένων, να φτάσουν στην ουσία των πραγμάτων, να μετρηθούν με τις δοκιμασίες, να γεννήσουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες νέους λαμπρούς πολιτισμούς, που διδάσκοντας την ανθρωπότητα να την οδηγούν στον προορισμό της να δει ψηλά και να ζήσει «κατά Λόγον». Εκείνου του μικροβίου που μας ωθούσε ως Έθνος στην εκπλήρωση της αποστολής μας, όπως την περιέγραψε ο Περικλής Γιαννόπουλος: «Προορισμός του Έλληνος, εχθές, σήμερα, πάντοτε, είναι: Ο εξανθρωπισμός της Οικουμένης». Μπορεί λοιπόν σήμερα, σε μία βαθιά περίοδο παρακμής, η «ασθένεια» της Ελληνικότητάς μας να μην έχει εκδηλωθεί, αλλά το «μικρόβιό» της βρίσκεται πάντα μέσα μας, έτοιμο να μας κατακτήσει και πάλι, όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες.
Η υπερηφάνεια λοιπόν που νοιώθουμε για την Ελληνικότητά μας, μας γεννά σε ατομικό επίπεδο δύο βασικές ευθύνες-αποστολές:
1) Να κατακτήσουμε τον τίτλο του Έλληνα, με τον προσωπικό πνευματικό αγώνα κατάκτησης της αρετής και με τον τρόπο ζωής μας, που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για τους συμπατριώτες μας. Να νοιώσουμε και να βιώσουμε δηλαδή αυτό που έλεγε και έκανε ο Ίων Δραγούμης: «Θέλω να γίνω ένα καλό παράδειγμα Έλληνος ανθρώπου. Ιδού ένας σκοπός ζωής».
2) Να αγωνιστούμε για να ξυπνήσουμε το μικρόβιο της Ελληνικότητας, μέσα στις ψυχές των συμπατριωτών μας, προκειμένου ο γίγαντας Ελληνισμός να σταθεί και πάλι στα πόδια του, έτοιμος να προχωρήσει προς την ιστορική αποστολή του.
http://www.metopo.gr/article.php?id=5702
http://www.antistasi.info/showthread.php?t=4961
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου