Τελικά το πέτυχαν. Και οι παρελάσεις θα γίνουν μέσα σε ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό και ο χρόνος τους θα είναι περιορισμένος για να αποφευχθούν τα επεισόδια. Τα οποία βέβαια δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα τα δούμε σε κάποιες τοπικές παρελάσεις μιας και η αριστερά αποφάσισε αυτή την επέτειο να κάνει την οριστική της επίθεση στον θεσμό αυτό.
Φυσικά όμως αυτή απόφαση είναι η απόληξη μίας μακράς και συστηματικής επίθεσης στον θεσμό αλλά και στο νόημα των παρελάσεων. Εδώ και πολλά χρόνια η αριστερά με επιμονή άξια θαυμασμού, επιτίθεται σε αυτέ ςμιλώντας για την καταργησή τους ή απλά προσπαθεί να τις απαξιώσει ως γεγονός. Στην αρχή, πριν πολλά χρόνια, εμφανίζονται κάποιοι γραφικοί αριστεριστές που μοίραζαν προκηρύξεις για τον «μιλιταριστικό» χαρακτήρα των παρελάσεων. Αυτούς τότε ή τους μάζευε η αστυνομία ή τους απομόνωνε και τους έκραζε ο ίδιος ο κόσμος. Αυτοί όμως επέμειναν και κάθε χρόνο γίνονταν περισσότεροι, άσχετα με τις συλλήψεις ή το ξύλο που έτρωγαν. Στο εν τω μεταξύ η αστυνομία «εκδημοκρατίσθηκε» και ο κόσμος μείωσε τα εθνικά αντανακλαστικά του. Με τους ακτιβισμούς η αριστερά έφερε το θέμα στις συζητήσεις των τηλεοπτικών παραθύρων όπου ανέλαβαν την απαξίωση τα διάφορα προοδευτικά think tank.
Δεν έχει σημασία να θυμήσουμε τις πολλές κατηγορίες που ξεστομίσθηκαν κατά των παρελάσεων, αλλά να τονίσουμε την πολύχρονη επιμονή της αριστεράς στο ζήτημα. Για να φτάσουμε στην οικονομική κρίση, όπου οι αστοί συνοδοιπόροι των αριστεριστών που βρίσκονται στα κυβερνητικά κλιμάκια, πρώτα «για λόγους οικονομίας» κατήργησαν τα μηχανοκίνητα και μετά «για λόγους ασφάλειας» μείωσαν και υποβάθμισαν και τα πεζοπόρα τμήματα των παρελάσεων. Φέτος, δε η αριστερά, εκμεταλλευόμενη την οργή του κόσμου θα κάνει την τελική της επίθεση. Για «λαϊκές παρελάσεις» κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας ευθαρσώς ότι θέλει να αντικαταστήσει τις μαθητικές ή και τις στρατιωτικές παρελάσεις με τις πορείες των συνιστωσών του.
Και εμείς; Ή απλά θα διαμαρτυρόμαστε για τα αίσχη των αριστεριστών ή θα κατέβουμε στο πεζοδρόμιο και θα εμπλακούμε σε συγκρούσεις μαζί τους. Και στις δύο περιπτώσεις θα είναι μία μάχη οπισθοφυλακών χαμένη από πριν, καθώς οι αντίπαλοι θα έχουν πετύχει τον στόχο τους: να κάνουν μπάχαλο τις παρελάσεις. Γιατί η μάχη χάθηκε όταν τις παρελάσεις τις υπερασπίζονταν ο κάθε αστούλης νομιμόφρων ή ο κάθε γραφικός στα κανάλια. Την μάχη των παρελάσεων, δυστυχώς οφείλουμε να το ομολογήσουμε, την χάσαμε όταν πρώτοι εμείς κάναμε επεισόδια σε αυτές εναντίον των αλλοδαπών μαθητών. Είμασταν οι πρώτοι μπαχαλάκηδες των παρελάσεων, δικαιολογημένοι βέβαια εθνικά, αλλά μπαχαλάκηδες σε κάθε περίπτωση.
Τουλάχιστον μάθαμε κάτι από την νίκη της αριστεράς; Βγάλαμε κάποια πολιτικά ή τακτικά διδάγματα; Μας δίδαξε τίποτε αυτή η επιμονή της απέναντι πλευράς σε ένα ζήτημα που μπορεί να φάνταζε αν όχι μείζον, αλλά λόγω των εθνικών συμβολισμών του, πείραζε και ενοχλούσε τους κάθε λογής διεθνιστές; Τα πρόσφατα και εν εξελίξει γεγονότα στο θέμα της παράστασης Corpus Christi, δείχνουν ότι ο χώρος έμεινε μεταξεταστέος.
Εκεί το θέμα αναδείχθηκε από κάποιες παραθρησκευτικές οργανώσεις, οι οποίες έκαναν αρχικά και πολύ σωστά ασφαλιστικά μέτρα κατά της παράστασης. Αναμενόμενο ήταν αυτά να απορριφθούν και τότε οι οργανώσεις αυτές, μαζί με κάποιες διαδικτυακές συλλογικότητες καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Εκεί εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή με στελέχη και βουλευτές της. Έχουμε ένταση, μικροεπεισόδια και πολλή δημοσιότητα. Την επόμενη ημέρα, όσοι πάνε να διαμαρτυρηθούν τσουβαλιάζονται στις κλούβες των ΜΑΤ. Η υπόθεση μεταφέρεται στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου ο χώρος μας δίνει και πάλι μαθήματα γραφικότητας και η παράσταση παίζεται κανονικά. Το θέμα φεύγει από την επικαιρότητα και όποτε μαζεύονται κάποιοι να διαμαρτυρηθούν, δεν αποτελεί αυτό πλέον είδηση.
Τι λοιπόν έπρεπε να γίνει; Να θεωρήσουμε ως ασήμαντι την παράσταση, ως κάτι το ανάξιο λόγου να ασχοληθούμε και να το προσπεράσουμε; Από την στιγμή όμως που επιλέχθηκε ο ακτιβισμός, αυτός δεν ΄΄επρεπε να είναι ένα πυροτέχνημα που θα έσβηνε σε ένα βράδυ ή το πρόκριμα για να κάνουν ορισμένοι την παράστασή του θεάτρου εκτός από τους λόγους που μαζεύονται πλέον έπρεπε να είναι παρόντες και οι διάφοροι τηλεοπτικοί αστέρες για να προσκαλούν με την παρουσία τους την είδηση που θέλουν οι κάμερες. Η Xρυσή Αυγή έπρεπε να βάλει βάρδιες στους βουλευτές της να βρίσκονται 2-3 κάθε φορά. Για τον ακτιβισμό τους ψήφισαν και όχι για να κόβουν ένσημα στην Βουλή.
Δυστυχώς για μία ακόμη φορά αποδείξαμε ως χώρος ότι έχουμε λίγη επιμονή και ότι είμαστε λάτρεις του εφήμερου. Μένουμε στο φαίνεσθαι και χάνουμε την ουσία. Ίσως αυτό να οφείλεται στην έλλειψη ή στην αδυναμία δημιουργίας εκ μέρους μας μίας κοινωνικής δυναμικής που θα στηρίξει έναν αγώνα μας. Μόνο στο μεταναστευτικό και ειδικά στον Άγιο Παντελεήμονα φάνηκε αυτή η επιμονή. Γιατί ακριβώς εκεί υπήρχαν και υπάρχουν οι κάτοικοι να συνεχίσουν να αγνωίζονται ακόμη και όταν σβήνουν οι προβολείς της δημοσιότητας. Όμως μόνο με το μεταναστευτικό, τους διάφορους Άγ. Παντελεήμονες και τα κέντρα κράτησης, δεν γίνεται δουλειά. Χρειαζόμαστε να βρούμε τα θέματα, εκτός του μεταναστευτικού, στα οποία υπάρχει πράγματι η συμπάθεια της κοινωνίας προς τις ιδέες μας και λόγω κρίσης αυτά πλέον δεν είναι καθόλου λίγα. Εκεί θα δώσουμε τις μάχες μας με επιμονή, συνέχεια και πείσμα, τόσο στο πεζοδρόμιο όσο και παντού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου