Μετα απο 16 χρόνια έγινε η σύλληψη δολοφόνου του ήρωα ΖΑΜΠΑΤΗ ΜΑΡΙΝΟΥ!!!

Δεκαέξι χρόνια μετά από μία άγρια δολοφονία ενός 25χρονου λιμενικού στη Σαγιάδα ο δράστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις πράξεις του.

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Λίγες ώρες πριν την Ανάσταση. 27 Απριλίου του 1997. Οι λιμενικοί είχαν πληροφορίες από την Ίντερπολ για διακίνηση μεγάλης ποσότητας ναρκωτικών από την Αλβανία προς τα ελληνικά παράλια.

Το Ιόνιο και τα στενά μεταξύ Κέρκυρας και Ηγουμενίτσας είχαν μετατραπεί την εποχή εκείνη σε εμπόλεμη ζώνη καθώς ήταν καθημερινές οι συμπλοκές μεταξύ σκαφών του Λιμενικού και Αλβανών που μαφιόζων, που εκμεταλλευόμενοι την αναρχία στη γείτονα χώρα έρχονταν πάνοπλοι και με μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών.

Το σκάφος που περιπολούσε εκείνο το βράδυ εντόπισε το ύποπτο Αλβανικό να κινείται στην περιοχή. Στο σήμα για έλεγχο οι πέντε επιβαίνοντες απάντησαν με καταιγισμό πυροβολισμών.

Οι λιμενικοί ανταποδίδουν τα πυρά... Ένας από τους λαθρέμπορους τραυματίζεται και η καταδίωξη καταλήγει χωρίς τη σύλληψή τους.

Από τα πυρά των Αλβανών πέφτει νεκρός ένας Λιμενικός. Ο Μαρίνος Ζαμπάτης, μόλις 25 χρονών, ένας από τους καλύτερους άνδρες των Ειδικών Αποστολών του Λιμενικού Σώματος.

Το Λιμενικό Σώμα τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε ένα από τα σκάφη του.

Και το απόγευμα της Παρασκευής, δεκαέξι χρόνια μετά, η Ελληνική Αστυνομία κατάφερε να έχει στα χέρια της τον δράστη της δολοφονίας του νεαρού λιμενικού.

Ο 54χρονος πλέον Αλβανός, επί τόσα χρόνια έβρισκε καταφύγιο στη χώρα του. Πίστεψε ίσως ότι οι πράξεις του έχουν ξεχαστεί και το μεσημέρι της Παρασκευής επιχείρησε να περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα στην Κακαβιά.

Όμως οι αστυνομικοί τον εντόπισαν και διαπίστωσαν ότι σε βάρος του εκκρεμούσαν τρία εντάλματα σύλληψης του ανακριτή Κέρκυρας για δύο Βουλεύματα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Κέρκυρας, για ανθρωποκτονία, απόπειρα ανθρωποκτονίας και παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών.

Όλα αφορούσαν στη συμπλοκή εκείνης της νύχτας και στη δολοφονία του 25χρονου Μαρίνου Ζαμπάτη.

Ο Μαρίνος Ζαμπάτης είχε γεννηθεί στην Πρέβεζα στις 28 Μαρτίου 1972 και κατατάχθηκε στο Λιμενικό Σώμα στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 ως δόκιμος λιμενοφύλακας. Ήταν παιδί βιοπαλαιστών, από το Μεγανήσι Λευκάδας. Ο πατέρας του, ναυτικός, αγωνιζόταν στη θάλασσα και η μητέρα του αγωνιζόταν στο σπίτι για την ανατροφή του γιου της.

«Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που τον έκανε να εκτιμά τον κόπο των άλλων και έμαθε να προσφέρει και να συμπαραστέκεται σε όποιον το είχε ανάγκη. Από μικρός δούλευε, ενώ παράλληλα πήγαινε και σχολείο. Όσοι τον γνώρισαν μαγεύτηκαν από την περηφάνια του, την πηγαία καλοσύνη του, το χαμόγελό του, την ανιδιοτέλειά του, το ελεύθερο πνεύμα του, την τόλμη του» αναφέρει το λιμενικό σώμα στην ανακοίνωση της εποχής.

    ΑΘΑΝΑΤΟΣ !                

http://thespr.blogspot.gr/2013/11/16_29.html#more

ΟΑΕΔ: Δίνουν τις θέσεις εργασίας σε αλλοδαπούς!

Θέσεις εργασίας του ΟΑΕΔ δίνονται σε ξένους, τη στιγμή που η ανεργία στην Ελλάδα έχει φθάσει στο 1.500.000 άτομα, ενώ όσον αφορά στους νέους, άνεργος είναι ένας στους δύο. Οι προσωρινοί πίνακες που αναρτήθηκαν την περασμένη εβδομάδα για τους 10.000 ανέργους που πρόκειται να εργαστούν με πεντάμηνη απασχόληση σε δήμους και περιφέρειες μέσω του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας δείχνουν ότι σχεδόν μία στις δέκα θέσεις καλύπτεται από αλλοδαπούς και κυρίως από Βούλγαρους και Ρουμάνους, οι οποίοι προέρχονται από χώρες που είναι μέλη της Ε.Ε.
Τι και αν οι θέσεις αυτές διαφημίστηκε ότι θα δοθούν σε ανέργους οι οποίοι προέρχονται από ελληνικές οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο; Οσο και αν το συγκεκριμένο πρόγραμμα διαφημίστηκε, ακόμη και από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ως πρόγραμμα που θα περιορίσει την ανεργία στη χώρα, δίνοντας την ευκαιρία σε ελληνικά νοικοκυριά δίχως εισόδημα να βγουν από το αδιέξοδο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Βέβαια, το συγκεκριμένο πρόγραμμα ακολουθεί τις προδιαγραφές που έχουν τεθεί από την Ε.Ε. και έτσι, όπως σημειώνεται ξεκάθαρα στη σχετική δημόσια πρόσκληση, εκτός από Ελληνες πολίτες μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό και πολίτες κρατών-μελών της Ε.Ε. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι αυτόματα δικαίωμα συμμετοχής είχαν αποκτήσει τυχόν Βούλγαροι ή Ρουμάνοι που ζουν στην Ελλάδα και είναι άνεργοι.
Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι όσοι τελικά επιλεγούν στο πρόγραμμα αυτό να είναι εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ. Αλλά, όπως αναφέρεται επίσημα στα στοιχεία ανέργων του οργανισμού από το σύνολο των 1.004.545 εγγεγραμμένων ανέργων, μόλις 13.902 άτομα προέρχονται από χώρες-μέλη της Ε.Ε. Και όμως, στους προσωρινούς πίνακες υπάρχουν περίπου 1.000 δικαιούχοι, οι οποίοι αν και ζουν στην Ελλάδα προέρχονται από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία και επιλέχθηκαν για να δουλέψουν σε θέσεις κοινωφελούς εργασίας σε δήμους και περιφέρειες της χώρας.
Οπως αναφέρει στη «δ» ο διοικητής του ΟΑΕΔ Θεόδωρος Αμπατζόγλου, «η επιλογή των ωφελούμενων του προγράμματος έγινε με απόλυτη διαφάνεια και με έγκριση από το ΑΣΕΠ. Αξιοποιήθηκε το πληροφοριακό σύστημα του οργανισμού και η τελική επιλογή των δικαιούχων έγινε με αυτοματοποιημένο τρόπο, χρησιμοποιώντας το σύστημα μοριοδότησης».
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που ισχύει είναι ότι η τελική επιλογή για τις συγκεκριμένες θέσεις απασχόλησης δεν καλύπτει τις βασικές προϋποθέσεις, δηλαδή να δοθεί εργασία σε ανέργους από ελληνικές οικογένειες, οι οποίες δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο.
Η αρχική εκτίμηση ήταν ότι ανέρχονται σε 400.000 τα άτομα που βρίσκονται σε οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο. Από αυτούς, ένα πολύ μικρό ποσοστό πρόκειται να λύσει, έστω και για πέντε μήνες, το πρόβλημα ανεργίας που αντιμετωπίζει. Ειδικά στο σκέλος των νέων, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛ.ΣΤΑΤ.), η ανεργία κάνει θραύση, έχοντας φτάσει τον Ιούλιο το 55,1% στην ηλικιακή κατηγορία 15-24 ετών και το 36,2% στην κατηγορία 25-34 ετών.
Μόλις χθες ολοκληρώθηκε η υποβολή ενστάσεων προς τον ΟΑΕΔ για τον προσωρινό πίνακα με τους 10.000 επιλεγέντες για το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το αργότερο έως την ερχόμενη Δευτέρα αναμένεται να καταλήξουν οι αρμόδιες υπηρεσίες του οργανισμού στον τελικό πίνακα. Αμέσως μετά θα σταλεί σε όλους τους δήμους και στις περιφέρειες της χώρας. Εντός δεκαπενθημέρου το αργότερο, από την αποστολή των τελικών πινάκων, πρέπει οι δικαιούχοι να έχουν ξεκινήσει δουλειά.
Η αμοιβή τους ανέρχεται σε 490 ευρώ μεικτά και ειδικά για νέους κάτω των 25 ετών 427 ευρώ τον μήνα. Μέσα στις επόμενες ημέρες πρόκειται να δοθεί ακόμη μία δημόσια πρόσκληση για άλλες 28.000 αντίστοιχες θέσεις απασχόλησης. [dimokratianews.gr, hellasontheweb.org]

Εντολέας το καθεστώς, εκτελεστές οι “σύντροφοι”

Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου 2013

Το καθεστώς σού μιλά μέσα από τις ειδήσεις των οκτώ. Έχει τη φωνή του Πρετεντέρη και προβληματίζεται, επειδή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Νέο Ηράκλειο έγινε απογευματινές ώρες και “μπορεί και να σκοτωνόταν κανένας άνθρωπος”. Το καθεστώς σε “ενημερώνει” μέσα από τις εκπομπές του Θεοδωράκη. Με την τραγική εκδικητικότητα μίας αμετανόητης μπολσεβίκας χαροκαμένης μάνας καταδικάζει συλλήβδην έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο. Το καθεστώς σε “ψυχαγωγεί” μέσα από το star system. Το οποίο, άμα χρειαστεί, αναλαμβάνει χρέη θεματοφύλακα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με κατάρες και ύβρεις. Το καθεστώς κρεμάει την πολιτική γραμμή του καθημερινά στα περίπτερα. Ανάλογα με την πολιτική ταυτότητα του θύτη και του θύματος αλλάζει και η ετυμηγορία της Ιεράς Εξέτασης των ΜΜΕ. 

Η καθεστωτική αριστερά 

Κομμάτι του καθεστώτος είναι και η αριστερά. Η αριστερά που δεν βλέπει έθνη και σύνορα, όπως ακριβώς και η παγκοσμιοποίηση δεν βλέπει έθνη και σύνορα. Η αριστερά που δεν βλέπει φυλές και φύλα, όπως ακριβώς και η παγκοσμιοποίηση δεν βλέπει φυλές και φύλα. Η αριστερά που δεν βλέπει ξεχωριστές ταυτότητες και παραδόσεις, όπως και η παγκοσμιοποίηση δεν βλέπει ξεχωριστές ταυτότητες και παραδόσεις. Η αριστερά που πιστεύει στον ατομισμό και στον υλισμό, όπως η παγκοσμιοποίηση πιστεύει στον ατομισμό και στον υλισμό. Όταν το βασικό πλαίσιο ταυτίζεται, οι λεπτομέρειες αποτελούν φθηνά άλλοθι και κενές δικαιολογίες τεχνητής διαφοροποίησης για χρήσιμους ηλίθιους. 

Ως κομμάτι του καθεστώτος, η αριστερά παρουσιάζεται άσπιλη και αμόλυντη. Έχει πάντα τον ρόλο του θύματος. Ποτέ δεν απειλεί, ποτέ δεν τραμπουκίζει, ποτέ δεν δολοφονεί. Αν έχει συμβεί κάτι από αυτά στο απώτερο παρελθόν, αποτελεί αντικείμενο ιστορικής έρευνας σε φάση αποδόμησης ή πρέπει να περάσει στην σφαίρα της λήθης για το “κοινό καλό” και την “εθνική ενότητα”. Ασχέτως εάν η εθνική ενότητα δεν αποτελεί επιδίωξη της αριστεράς. Αν έχει συμβεί κάτι από αυτά στο πρόσφατο παρελθόν, τότε προβάλλεται το τεκμήριο της αθωότητας, ακόμα και για τα πιο αυταπόδεικτα γεγονότα, διαχωρίζεται επιλεκτικά η ατομική ευθύνη από την συλλογική ή χρησιμοποιείται η τακτική της αποσιώπησης και των “μεμονωμένων περιστατικών”. 

Έτσι λοιπόν, στην υπόθεση του δολοφονικού εμπρησμού της Marfin χρειάστηκε να περάσουν τρεισήμισι χρόνια μόνο για να πάρει δικάσιμο, η πραγματική αιτία της δολοφονίας Γκιόλια από την Σέχτα Επαναστατών παραμένει μυστήριο, για την αδέσποτη βόμβα που σκότωσε τον 15χρονο Αφγανό στα Πατήσια έγινε απεγνωσμένη προσπάθεια να χρεωθεί στην ακροδεξιά, η εκτέλεση συμβολαίου με προεκτάσεις εμπορίου ναρκωτικών και ηλεκτρονικού τζόγου, που οδήγησε στο φονικό στην Αγία Νάπα από σεσημασμένους αναρχικούς δεν συνδέθηκε ποτέ πολιτικά με το συγκεκριμένο χώρο, ενώ, τέλος, ο ταξιτζής Δ. Μίχας, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον αναρχικό “απαλλοτριωτή” Θεοφίλου, έμεινε στην ιστορία ως “ψόφιος βλάκας”, από τον χαρακτηρισμό που του αποδόθηκε σε μεταγενέστερη προκήρυξη της “Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας”. 

Αυτή η καθεστωτική αριστερά, από τον κρατικοδίαιτο σοσιαλδημοκράτη στον συριζαίο αριστεριστή και από τον “ορθόδοξο” σταλινικό στον “αντικομφορμιστή” τροτσκιστή, παρά τις εσωτερικές συγκρούσεις για την ηγεμονία και την οριοθέτηση του χώρου της κάθε γκρούπας, έχει κοινούς κωδικούς επικοινωνίας, μοιράζεται κοινά οράματα και έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια μία, έστω ελάχιστη, κινηματική λογική και συνοχή. Σύμφωνα μ' αυτή την λογική, υπάρχουν ορισμένα θέματα τα οποία αποτελούν ιερές αγελάδες για τον πυρήνα της ύπαρξης της αριστεράς στην Ελλάδα, δεν αγγίζονται και αντιμετωπίζονται συνολικά και ομοιοτρόπως από όλο το εύρος της αριστεράς. Τέτοια θέματα είναι η αγιοποίηση του Δημοκρατικού Στρατού και γενικότερα η αμετανόητη αντιμετώπιση του εμφυλίου πολέμου ως χαμένη ευκαιρία για την αριστερά, η μυθοποίηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου και, φυσικά, η πολιτική πόλωσης και η πολεμική σε οτιδήποτε εθνικό και ιδεαλιστικό.

Προφανώς, η αριστερά αποτελεί απλώς μόνο ένα κομμάτι του καθεστώτος που έχει επικρατήσει σε εγχώριο και πανευρωπαϊκό επίπεδο για την επιβολή της οικονομικής δικτατορίας των νόμων της ελεύθερης αγοράς και της ισοπέδωσης της παγκοσμιοποίησης. Αποτελεί όμως ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι διότι, εάν η νεοφιλελεύθερη συντηρητική δεξιά ιδεολογικοποιεί την κεφαλαιοκρατία και πρεσβεύει ό,τι πιο αντιδραστικό και διαλυτικό για τις κοινωνίες των εθνών, με αποτέλεσμα να είναι και να παρουσιάζεται ως ο κύριος πολιτικός εκφραστής της παγκοσμιοποίησης, η αριστερά ως γέννημα της ίδιας μήτρας, της γαλλικής επανάστασης και του Διαφωτισμού, αποτελεί τεχνητά το αντίπαλο δέος, βασισμένη όμως στις ίδιες φιλοσοφικές βάσεις του υλισμού και του ορθολογισμού και κινούμενη στο ίδιο πλαίσιο, που περιγράψαμε προηγουμένως. 

Έτσι λοιπόν, η αριστερά καταφέρνει να αποτελεί κομμάτι του καθεστώτος και βραχίωνα της επιβολής της παγκοσμιοποίησης, την ίδια στιγμή που παρουσιάζεται εντέχνως ως αντίπαλος και πολέμιός της. Αυτός ο ρόλος είναι που της δίνει τη δυνατότητα να λειτουργεί καταλυτικά, μένοντας πάντα στο απυρόβλητο που της εξασφαλίζει ο μανδύας της ανέξοδης διαμαρτυρίας, απολαμβάνοντας παράλληλα όλα τα προνόμια του εισοδισμού και της πρόσβασης σε όλες τις δομές εξουσίας. 

Ψηλαφίζοντας τα δύο εγκλήματα 

Η μακροσκελής αναφορά στην καθεστωτική υπόσταση της αριστεράς είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την πλήρη κατανόηση της δυνατότητας επιρροής της στην πολιτική ζωή και στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν όλο το προηγούμενο διάστημα εξαπέλυσε έναν ανένδοτο αντιφασιστικό αγώνα, εναντίον δικαίων και αδίκων, παρανομώντας και λιντσάροντας στην πορεία. Έναν υστερικό αντιφασιστικό αγώνα που, όπως σημείωσαν ελάχιστοι, είναι τελείως αποπροσανατολιστικός, έχει καταντήσει μονομανία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξει μπούμερανγκ εναντίον της σε ψηφοθηρικό επίπεδο και, φυσικά, εξυπηρετεί απόλυτα τις επιδιώξεις της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Εάν προχωρήσουμε στη μελέτη και στην αναπόφευκτη σύγκριση των δύο πρόσφατων εγκληματικών ενεργειών και του τρόπου με τον οποίον αντιμετωπίστηκαν, μπορούμε να εξάγουμε ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα. 

Σε ό,τι αφορά στη δολοφονία Φύσσα, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι εδώ και περισσότερο από ένα μήνα δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα μία συγκεκριμένη εκδοχή για το πώς διαπράχθηκε το έγκλημα. Αυτό το δεδομένο προφανώς και δεν παίζει σημαντικό ρόλο στην ενοχή του Ρουπακιά, αλλά σίγουρα παίζει τον ρόλο του στην υπερασπιστική γραμμή και, ιδιαιτέρως, στη διαδικασία αγιοποίησης του θύματος, που από μαχητικός αντιφασίστας ράππερ Killah μετατράπηκε σε “γελαστό παιδί”. Τελικά ήταν πέντε, δέκα, τριάντα ή σαράντα τα μέλη των “ταγμάτων εφόδου” που έσπευσαν στην συμπλοκή και ο Φύσσας μαχαιρώθηκε από το πουθενά, επειδή του την είχαν στημένη ή είχε επιτεθεί πρώτα ο ίδιος και οι φίλοι του; Προφανώς, η απόκρυψη των συγκεκριμένων λεπτομερειών μπορεί ενδεχομένως να βοήθησε στη δημιουργία μίας ιστορίας λίγο παραλλαγμένης από την πραγματικότητα, η οποία όμως ωφέλησε την πολιτική σπέκουλα που ακολούθησε. 

Το βέβαιο πάντως, είναι το γεγονός ότι η δολοφονία Φύσσα ήταν το τραγικό αποτέλεσμα ενός καυγά του δρόμου. Αυτό που δεν ήταν καυγάς του δρόμου, αλλά ήταν οργανωμένη και επαγγελματικά εκτελεσμένη τρομοκρατική ενέργεια, ήταν η δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο. Ήταν τρομοκρατική ενέργεια διότι ήταν τυφλή και είχε ως στόχο την τρομοκράτηση. Δεν ήταν καν μία επίθεση αντιποίνων εναντίον κάποιου βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Ήταν μία τυφλή δολοφονική επίθεση από πωρωμένα άτομα, εμφανώς υπό την επήρεια ουσιών, σύμφωνα με μαρτυρίες, ενάντια σε οποιονδήποτε θα τύχαινε εκείνη την ώρα να βρίσκεται στην είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής και η εμφάνισή του θα παρέπεμπε σε εθνικιστή. Είτε αυτός ήταν στέλεχος του κόμματος, είτε κάποιος ανήλικος νεαρός που θα επισκέπτονταν τα γραφεία για πρώτη φορά. 

Όσο για την πολιτική ταυτότητα των τρομοκρατών, επειδή ορισμένοι αφελείς δεν έχουν κατανοήσει ακόμη ότι η πολιτική τρομοκρατία στην Ελλάδα διαχρονικά είναι κόκκινη, και άλλοι απλώς τους συμφέρει να το παραβλέπουν, παραπέμπουμε στις μαρτυρίες για τις ύβρεις και τα “ήρθαμε φασίστες” που εκστόμιζαν οι τρομοκράτες, περιμένοντας εντωμεταξύ την “βαθυστόχαστη” προκήρυξη που θα ακολουθήσει και θα δημοσιευτεί στο indymedia ή σε κάποια εφημερίδα που αντιμετωπίζει με “κατανόηση” τους δήθεν ιδεολόγους αντάρτες της αριστεράς. 

Για την “αποσταθεροποίηση” και τον “εμφύλιο” 

Δύο ερωτήματα τα οποία προκύπτουν αβίαστα από το τρομοκρατικό χτύπημα και από τον θεαματικό τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε είναι τα εξής: Καταρχάς, από την στιγμή που οι τρομοκράτες έχουν την επιχειρησιακή και υλικοτεχνική δυνατότητα για τέτοιου είδους χτύπημα, γιατί επέλεξαν να δράσουν κατ' αυτόν τον τρόπο, δολοφονώντας δηλαδή τυφλά και τυχαία κάποιους εθνικιστές, υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, ρισκάροντας την γενική κατακραυγή, και όχι να επιτεθούν σε κάποια προβεβλημένα στελέχη του κόμματος, κάτι που ενδεχομένως να τους βόλευε περισσότερο επικοινωνιακά; Σίγουρα, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής χωρίς αστυνομική φρουρά και έχοντας παραδώσει τα όπλα τους, η δυσκολία του εγχειρήματος δεν αποτελεί απάντηση για τέτοιου επιπέδου τρομοκρατία. Και κατά δεύτερον, ποιος ωφελείται από αυτή την εξέλιξη; 

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα έχει να κάνει με την ίδια τη φύση της τρομοκρατίας. Το πρόβλημα για το καθεστώς είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής αντίδρασης εκφράζεται και ριζοσπαστικοποιείται ανεξέλεγκτα μέσω της Χρυσής Αυγής. Η ποιότητα αυτής της έκφρασης της ριζοσπαστικοποίησης δεν μας ενδιαφέρει στην παρούσα στιγμή. Διαλύοντας την σαθρή στελεχιακή δομή της Χρυσής Αυγής ως “εγκληματική οργάνωση”, ποινικοποιώντας τον εθνικισμό με το επερχόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και εξαπολύοντας την υστερική αντιφασιστική καμπάνια μέσω των ΜΜΕ, εκτελείται η μισή επιχείρηση για τη διακοπή αυτού του ρεύματος της ριζοσπαστικοποίησης. Η υπόλοιπη μισή επιχείρηση έχει να κάνει με την αποστολή του μηνύματος σε όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι “μην φεύγετε από το μαντρί και μπλέκεστε με το συγκεκριμένο άκρο γιατί μπορεί να βρεθείτε με μία σφαίρα καρφωμένη στο κεφάλι σας”. Πραγματικά, το τελευταίο “επιχείρημα” μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για πολλούς που δεν καταλαβαίνουν αλλιώς. 

Μ' αυτό το σκεπτικό, προκύπτει και η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα. Ποιος ωφελείται; Ωφελούνται οι δυνάμεις που θέλουν την αποσταθεροποίηση και τον εμφύλιο, διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα κι ακούμε στις ειδήσεις. “Δώδεκα σφαίρες κατά της Δημοκρατίας” γράφουν τα Νέα. Όχι κύριοι! Αποσταθεροποιείς κάτι το οποίο έχει μία υποτυπώδη σταθερότητα. Ποια ακριβώς σταθερότητα επιδεικνύει το νεοελληνικό μνημονιακό κράτος; Την σταθερότητα του περίφημου “πρωτογενούς πλεονάσματος” και του “success story”; Σίγουρα, δεν γίναμε ακόμα Αίγυπτος και Τυνησία, αλλά δεν είμαστε ούτε Αιγύπτιοι ούτε Τυνήσιοι. Ποιος ακριβώς έμεινε να θέλει να αποσταθεροποιήσει την Ελλάδα και πόσο ακόμα είναι εφικτό να αποσταθεροποιήσεις αυτή την κοινωνία που προχωράει στα τυφλά, τελείως εκφυλισμένη, και φυτοζωεί; Και γιατί ακριβώς να αποσταθεροποιήσει ένας ξένος παράγοντας ένα προτεκτοράτο, του οποίου το καθεστώς είναι πλήρως παραδομένο και δουλικό; Σίγουρα, ούτε την ΕΕ συμφέρει περαιτέρω αποσταθεροποίηση, δηλαδή πλήρες χάος, ούτε οι ΗΠΑ έχουν έτοιμη ακόμα μία διάδοχη κατάσταση που να είναι περισσότερο εξαρτημένη στο άρμα τους από την υπάρχουσα. 

Όχι λοιπόν, οι σφαίρες δεν ήταν κατά της δημοκρατίας και της δήθεν σταθερότητας, ήταν κατά των εθνικιστών! Ούτε καν κατά της Χρυσής Αυγής αποκλειστικά. Όχι λοιπόν, οι δράστες δεν είναι απλώς και μόνο προβοκάτορες, έστω κι αν είναι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οι δράστες έχουν πολιτική ταυτότητα: Είναι αριστεροί αναρχομπολσεβίκοι τρομοκράτες και αυτή τους την πολιτική ταυτότητα πρέπει να την προβάλλουμε και να την φωνάζουμε. Μπορεί να μην αρέσει σε ορισμένους αυτός ο χαρακτηρισμός, διότι ακούγεται “αναχρονιστικός” ή “συντηρητικός” στις προχωρημένες υπερεπαναστατικές αντιλήψεις τους και στις αβάσιμες ονειρώξεις τους για “υπέρβαση” και “επαναστατικές συμμαχίες”, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή και είναι αμείλικτη. 

Κι όχι λοιπόν, δεν κινδυνεύουμε με εμφύλιο πόλεμο. Όσον αφορά στους ακτιβιστές του εθνικισμού, τον εμφύλιο πόλεμο τον ζούμε. Τον ζούμε στα πανεπιστήμια, όταν οι αναρχικοί επιτίθενται σε εθνικιστές φοιτητές, τον ζούμε στους χώρους εργασίας, όταν οι αναρχικοί ισοπεδώνουν καταστήματα εθνικιστών, τον ζούμε στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, όταν οι αναρχικοί επιτίθενται σε όσους πληρούν το στερεότυπο του εθνικιστή, με το κοντό κούρεμα και οποιοδήποτε αξεσουάρ που παραπέμπει σε έθνος ή στρατό. Ποιόν ακριβώς εμφύλιο θέλουμε να αποφύγουμε λοιπόν; Αυτόν που μαίνεται εδώ και χρόνια και δεν τον αντιλαμβάνονται μόνο όσοι είναι αρκετά αφελείς ή απλά “κοιτούν τη δουλειά τους”; 

Και, τέλος, όχι λοιπόν, δεν πρόκειται να δείξουμε ψυχραιμία. Αυτό που χρειάζεται να δείξουμε είναι καθαρό μυαλό, αγωνιστικότητα, κινηματική λογική και προσήλωση στο σκοπό. Κι ο σκοπός, βέβαια, ποτέ δεν ήταν να αναλωθούμε σε έναν πόλεμο συμμοριών. Ο σκοπός ήταν πάντα να επιβιώσουμε, να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας και να αναγεννηθούμε. Κι ο κύριος εχθρός ποτέ δεν ήταν ο παρακρατικός αναρχομπολσεβίκος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, ούτε ότι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με την αφέλεια της δήθεν ανωτερότητας ή με ευσεβείς πόθους συνεννόησης και συνεργασίας. Ο εχθρός ήταν και είναι το ίδιο το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης, του πολιτικά ορθού. Κι η αριστερά είναι κομμάτι του καθεστώτος, όπως ακριβώς και η νεοφιλελεύθερη δεξιά, κι αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε ποτέ. 

Αυτό το καθεστώς είναι που ωφελείται από την τρομοκρατική δολοφονία του Μανώλη Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη, γι' αυτό και αποτελεί και ηθικό και φυσικό, μέσω του αναρχοκομμουνιστικού του βραχίωνα, αυτουργό. Αυτό το καθεστώς είναι που επικαλείται τη δήθεν σταθερότητα, εννοώντας ότι είναι ικανοποιημένο όπως είναι μοιρασμένη η πίτα αυτή την στιγμή. Αυτό το καθεστώς είναι που κάνει εκκλήσεις αυτοσυγκράτησης, επικαλούμενο εμφυλιοπολεμικό κίνδυνο, την ίδια ώρα που λιντσάρει ηθικά, πολιτικά και φυσικά τους εθνικιστές. Αυτό το καθεστώς είναι που θα προσπαθήσει να βγει αναγεννημένο μέσα από το αίμα της τρομοκρατίας, ως η μοναδική δικλείδα ασφαλείας απέναντι στο χάος των άκρων. Αυτό το καθεστώς πρέπει να γκρεμιστεί πάση θυσία. 

Με ολόθερμες ευχές για καλή ανάρρωση στον τραυματία Αλέξανδρο Γέροντα 

Χ.Δ.Κ

http://www.ideapolis.info/2013/11/blog-post_4.html

ΜΜΕ: Διαμορφωτές κοινής γνώμης.

 
Ομόφωνα αποφασίστηκε η απαλλαγή Παπανδρέου απο τους τηλε-δικαστές του ΣΚΑΪ (γάϊδαρο) με ονομαστική στοχοποίηση και δημόσια απαξίωση δια του εδράνου της εκπομπής τους κατά του “αργόσχολου” πολίτη που τόλμησε να φανταστεί ισονομία στην Ελλαδική “δημοκρατία” επικαλούμενος το Σύνταγμα.
Η απόφαση πού έλαβε χώρα επι ακροατηρίου πανελλαδικής εμβέλειας και εξεδόθη για λογαριασμό του Ελληνικού κοινοβουλίου αφορά την σύμφωνη γνώμη “εισαγγελάτου και τηλε-ανακριτών” για τη ΜΗ άρση ασυλίας σε υπόθεση που εστάλη στη βουλή απο τη δικαιοσύνη και αφορά δικογραφία κατά του  Γ. Παπανδρέου για την εκλογική περίοδο 2009.
Συγκεκριμένα και σύμφωνα με την δικογραφία, ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διώκεται για τα αδικήματα της εξαπάτησης εκλογέων και έτερης αξιόποινης πράξης κατά του εκλογικού σώματος όπως προκύπτει απο τις προεκλογικές δεσμεύσεις – υποσχέσεις του. Καθώς επίσης και το αδίκημα της εις γνώσην του διασποράς ψευδών ειδήσεων με ενδεχόμενο δόλο αφού προκύπτει το όφελος των πράξεων του απο την σκόπιμη παραπλάνηση και κατα συνέπεια εξαπάτηση του λαού με στόχο την ανάληψη της εξουσίας. Η δικογραφία βασίζεται στην περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν», πάνω στην οποία στήθηκε η προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ για τις εθνικές εκλογές του 2009.
Για όσους δεν θυμούνται, αξίζει να υπενθυμίσουμε πως το «λεφτά υπάρχουν» είχε αποτελέσει λάβαρο των Μέσων Μαζικής Ε(ξ)ημέρωσης τα οποία εξαπατούν συλλήβδην τον Ελληνικό Λαό, υποστηρίζοντας τα αμοιβαία συμφέροντα της διαπλοκής τους με το σύστημα. Έτσι κατέλαβε τον πρωθυπουργικό θώκο και αυτός ο εκλεκτός του κατεστημένου Τζέφρυ, για να “σκάσει” η περίφημη υπόθεση του υπουργοποιημένου συνεργάτη του Παπακωνσταντίνου που άναψε ουσιαστικά το πράσινο φώς για να δυσφημίσει τη χώρα στα πέρατα της γης ο δήθεν “ειλικρινής” αμερικανοτραφής. Κάπως έτσι ξέσπασε η διεθνή μιντιακή καταιγίδα κατά των Ελλήνων και του δόθηκε η δυνατότητα να υλοποιήσει τα σχέδια των ξένων αφεντικών του δένοντας χειροπόδαρα τη χώρα σε μνημόνια και παραδίδοντας αιχμάλωτη στην δοσο-εξάρτηση και στους διεθνείς τοκογλύφους.
Στο σημείο να ενημερώσουμε τους αναγνώστες πως το βίντεο που ακολουθεί είναι για γερά νευρά και η παρακολούθηση του συνίσταται με προσωπική σας ευθύνη.


Στο βίντεο ντοκουμέντο να δείτε αναλυτικά ολόκληρη τη διαδικασία της τηλεδίκης που προαποφάσισε το αποτέλεσμα για λογαριασμό του Ελληνικού κοινοβουλίου προκειμένου να αποτραπεί κάθε περίπτωση άρσης ασυλίας για την δικογραφία που εστάλη στη βουλή κατά του Γ. Παπανδρέου.
Αξίζει να παρατηρηθεί ο τρόπος διαχείρισης της υπόθεσης απο τους τηλε-δικαστές μέσα απο σκηνοθετημένες πάσες, φραστικές παλινωδίες και αμφιταλαντεύσεις για λόγους δήθεν αντικειμενικότητας , στην προσπάθεια τους οι θέσεις τους να περάσουν στο κοινό ως μασημένη τροφή έτοιμη προς αναπαραγωγή στα… καφενεία.
Στα πλαίσια του σεναρίου της εκπομπής ο μεροληπτικά – αμερόληπτος Εισαγγελάτος αρχικά παριστάνει πως αναρωτιέται για το τι άραγε θα ψηφίσουν τα κόμματα σχετικά με την άρση ασυλίας Παπανδρέου, για να λάβει την απάντηση απο τον “πολιτικώς ενάγοντα” Χ. Κούτρα: “φαντάζομε οτι δεν θααα … “.
Απο το σημείο αυτό στη σέντρα βγαίνει το τηλε-παράθυρο Νο 4 για να πεταχτεί ο Χ. Μέγας και να απαγγείλει το συμπέρασμα-απάντηση και προς τους δύο σχετικά με τον πολίτη που τόλμησε να μηνύσει τον Παπανδρέου: “πάντως , ο κ. Πολίτης ΚΕΡΔΙΣΕ, τρία λεπτά δημοσιότητας”. Την πάσα αυτή παίρνει ο Εισαγγελάτος για να συμφωνήσει με την σειρά του και να συμπληρώσει πως αυτό που έπραξε ο πολίτης και έφθασε σε σημείο να αναφερθεί εγγράφως με μηνυτήρια αναφορά του προς τη δικαιοσύνη δεν είναι τρόπος.
Στο σημείο αυτό η τηλεδίκη εισέρχεται πλέον στο … “επι της ουσίας” και ο Εισαγγελάτος αγορεύει απο εδράνου: “κι εγώ έχω επικρίνει τον κ.Παπανδρέου αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος, γιατί έτσι δεν θα βγάλει πουθενά”.
Κατα τον Εισαγγελάτο δηλαδή, ο πολίτης μπορεί να επικρίνει τους πολιτικούς αλλά μόνον ψιθυριστά συμβιβασμένος στη μιζέρια της καθημερινότητας τους και χωρίς εντάσεις που ενοχλούν το καθεστώς. Δεν είναι λύση η προσφυγή στη δικαιοσύνη για τους πολίτες, ο τρόπος αυτός κατά τον Ν. Ευαγγελάτο δεν βγάζει πουθενά. (καλά που το ξεστόμισε κι αυτό).
Τα … γέλια αρχίζουν στην σε δευτερόλεπτα μεταστροφή του παραληρήματος Ευαγγελάτου, όταν αντιλαμβανόμενος πως με τις μπαρούφες του απαξιώνει το θεσμικό κράτος που δουλειά του είναι να προασπίζεται … και πριν καν τελειώσει τη φράση του… κάνει τούμπα 360 μοιρών και …(απο το δεν βγάζει πουθενά) στρίβει δήθεν υπερ του πολίτη για να ευλογήσει την ύπαρξη των θεσμών διορθώνοντας: “Αλλά … ο πολίτης φέρνει το πολιτικό προσωπικό σε μια δυσμενή θέση, δηλαδή (στρίβει και πάλι αναρωτούμενος) οι νεοδημοκράτες βουλευτές θα πάνε να ψηφίσουν να ΜΗΝ αρθεί η ασυλία Παπανδρέου;”
Στο σημείο αυτό πετιέται απο το τηλεπαράθυρο Νο1 ο εντεταλμένος της Νέας Δημοκρατίας Τ. Χατζής για να επιβεβαιώσει …“εμ βέβαια, τι θα ψηφίσουν βρε Νίκο; …μα είναι δυνατόν τώρα;” (να ψηφίσουν άρση ασυλίας για τον Παπανδρέου;)
Ο Ευαγγελάτος χαμογελά πίσω απο το δάχτυλό του όταν πετιέται απο την ύπνωση το παράθυρο Νο2 (εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ) που σύμφωνα με την κομματική γραμμή που προασπίζεται επιβάλλεται να διαπληκτίζεται στις οθόνες με τον νεοδημοκράτη “αντίπαλο” Τ. Χατζή. Αυτή τη φορά όμως η εντεταλμένη του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Καλογεροπούλου πετάχτηκε για να συμπληρώσει τον Χατζή και αναφερόμενη στην “κατάπτυστη” μήνυση του πολίτη εκτόξευσε επικοινωνιακή ρουκέτα “… είναι τραβηγμένο , τόσα έχουμε ακούσει .. το λεφτά υπάρχουν μας πείραξε; “ (!)
Το νεοδημοκρατικό φερέφωνο συμπληρώνει το εγκώμιο υπέρ απαλλαγής Παπανδρέου:
“Όσο κι αν έχουμε κάνει κριτική στον κ. Παπανδρέου έχει εξηγήσει τι εννοούσε μ’ αυτο πολλάκις” … ο “λαϊκός υπερασπιστής” Εισαγγελάτος παριστάνει αυτή τη φορά τον αντίλογο και τη φωνή του λαού: ” εντάξει, εμένα (ο Παπανδρέου) δεν με έχει πείσει πάντως”
- Χατζής “ούτε κι εμάς μας έπεισε , το’χει εξηγήσει πάντως” κι ενώ δίδεται η πάσα στον Χ. Κούτρα να “εξηγήσει” τι εννούσε ο ΓΑΠ με τη φράση “λεφτά υπάρχουν” … το παράθυρο Νο4 πετιέται απο τη γωνία να συμπληρώσει την υπερασπιστική γραμμή Παπανδρέου προασπιζόμενο τα τραπεζικά συμφέροντα, λέγοντας πως εάν οι πολίτες δεν είχαν βγάλει τα χρήματα τους εκτός Ελλάδος την τριετία 2010-2012 τα πράγματα θα ήταν δήθεν διαφορετικά … (!) (!)
ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΛΑΝΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ
Εδώ οι Έλληνες ομολογιούχοι εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους στο Ελληνικό κράτος και αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος απατεώνας καταστρέφοντας στην κυριολεξία τους ανθρώπους αυτούς, κι ο Χ. Μέγας (απο το παράθυρο Νο4) θέλει να μας πείσει πως φταίνε οι πολίτες που απέσυραν τις μικροκαταθέσεις τους απο τις τράπεζες οταν όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες έβγαλαν τα χοντρά πακέτα στο εξωτερικό;; Όταν ο κράτος της διαπλοκής έψαχνε το στικάκι σε συρτάρια, η λίστα Λαγκάρντ χάθηκε κι ο σύζυγος της Μπακογιάννη ακόμη να δώσει εξηγήσεις για το τι απέγινε με εκείνο το περίφημο εκατομμύριο ευρώ που ξέχασε να δηλώσει;;;
Στο τέλος βέβαια της αγόρευσης όλων των μεγάλων εκπροσώπων της “δημοκρατίας και των θεσμών” και μετά την ομόφωνη απόφαση τους περί αδιαμφισβήτητης αθωότητας, αναμένεται η αρχειοθέτησης της μηνύσεως του πολίτη που η δικαιοσύνη έστειλε στη βουλή αφού η απαλλαγή Παπανδρέου εξεδώθει εν τέλει τηλεοπτικά στη χώρα των τηλε-διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Έτσι η “συνεδρίαση” επι του θέματος έκλεισε με τον προεδρεύοντα Εισαγγελάτο να διαφημίζει την ιστοσελίδα του σε ανάρτηση της με τη φωτογραφία και τα στοιχεία του “απαράδεκτου” μηνυτή ενώ ο Χατζής στον επίλογο του λοιδωρεί τον πολίτη πως δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί στους τηλεθεατές πως πρόκειται για κάποιον δικομανή αργόσχολο. [logiosermis.net]

Το 61% του δημοσίου χρέους δημιουργήθηκε για να σωθούν οι τράπεζες

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε, σε πολλούς, η είδηση για την τεράστια κερδοφορία που ανακοίνωσαν για το Α’ εξάμηνο του έτους οι τέσσερις λεγόμενες «συστημικές» ελληνικές τράπεζες…
του Νίκου Περπερα
Αυτές που – κατά τα άλλα – οι κυβερνώντες ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήριζαν περίπου ως …αναξιοπαθούσες, ενώ μια ενδεχόμενη χρεοκοπία τους θα ισοδυναμούσε, όπως έλεγαν, περίπου με καταστροφή της χώρας, αν όχι με έναν νέο …κατακλυσμό του Νώε!
Να, όμως που με βάση τα επίσημα αποτελέσματα Α΄ εξαμήνου του 2013 έχουμε τα εξής κέρδη:…
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
344 εκατ. ευρώ
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
3,5 δισ. ευρώ
Eurobank
44 εκατ. ευρώ
ALPHA Bank
2,7 δισ. ευρώ
Δικαιολογημένα θα σκέφτεται τώρα ο κάθε αναγνώστης: Ποιός μάγος Χουντίνι έβαλε το χέρι του και εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης υπάρχουν τέτοια κέρδη για τις τράπεζες;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ωστόσο, θαύματα στην εποχή μας – τουλάχιστον τέτοια – δεν γίνονται. Αντίθετα, το χέρι τους το έβαλαν άλλοι, πολύ πιο ανθρώπινοι. Ειδικότερα:
Καταρχήν η Ε.Ε. και το ΔΝΤ σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση και ειδικότερα με το υπουργείο Οικονομικών, την Τράπεζα της Ελλάδος και τις διοικήσεις των μεγάλων ελληνικών τραπεζών, διαμόρφωσαν το νέο τοπίο στο χώρο του τραπεζικού συστήματος.
Έτσι εν μέσω των – σκανδαλωδών εν πολλοίς – εξαγορών και συγχωνεύσεων στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: εξαγόρασε την First Business Bank
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: εξαγόρασε τις: Νέα Αγροτική, Millennium, Γενική, καθώς και τα καταστήματα των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα: Κύπρου, Λαϊκής, Ελληνικής
Eurobank: εξαγόρασε τις: Νέα Proton, Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο
ALPHA Bank: εξαγόρασε την Εμπορική Τράπεζα
Οι τράπεζες, λοιπόν, αυτές όχι μόνο γιγαντώθηκαν, αλλά και τα σχέδια αναδιάρθρωσής τους που εκπονήθηκαν και τα οποία περιλαμβάνουν μεγάλες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τις θέσεις εργασίας άνοιξαν νέους ορίζοντες κερδοφορίας, σε βάρος βέβαια των χιλιάδων εργαζομένων που δουλεύουν στο τραπεζικό σύστημα. Πιο συγκεκριμένα:
Έχουν ήδη ξεκινήσει να υλοποιούνται τα σχέδια εθελουσίας εξόδου, οι τραπεζοϋπάλληλοι από 1/07/2013 αμείβονται με τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας που προβλέπει μείωση των αποδοχών τους. Καταργείται το επίδομα ισολογισμού. Ταυτόχρονα σχεδιάζεται μείωση του αριθμού των καταστημάτων.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στο χώρο των τραπεζών εργάζονται (με βάση τα στοιχεία της ΟΤΟΕ 31/12/2012) περίπου 55.000. Στόχος είναι να μειωθεί το προσωπικό κατά 20%με 25% κατά περίπτωση μέσα στην ερχόμενη τριετία.
Συμπέρασμα: Οι «αναξιοπαθούσες» τράπεζες, με αφορμή την κρίση και τα μνημόνια και γιγαντώθηκαν και μείωσαν «εργατικό κόστος», όπως συνηθίζουν να ονομάζουν την αμοιβή εργασίας, αυξάνοντας τα κέρδη τους.
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΞΕΝΑ ΚΟΛΥΒΑ
Από τη στιγμή που ξεκίνησε η κρίση το 2008 οι τράπεζες άρχισαν να αποσπούν από τις διαδοχικές κυβερνήσεις δεκάδες δισεκατομμύρια ως κρατικές ενισχύσεις για την ανακεφαλαιοποίησή τους και τη στήριξή τους με αντάλλαγμα μάλιστα προνομιούχες μετοχές, οι νέοι κάτοχοι των οποίων (δηλαδή το κράτος και όλοι εμείς που φορολογεί αγρίως) δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, συνεπώς δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στην πολιτική των τραπεζών, ενώ αφήνουν ανέγγιχτους τους μεγαλοϊδιοκτήτες τους να συνεχίζουν απτόητοι το θεάρεστο έργο τους της κερδοσκοπίας.
Με τον τρόπο αυτό, άνοιξε ο τρελός χορός των αφειδών ενέσεων ρευστότητας προς τις τράπεζες από το ελληνικό Δημόσιο χωρίς αυτό να αποκομίζει κανένα όφελος ούτε για τα κρατικά ταμεία, αλλά ούτε καν για την πραγματική οικονομία, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, παρότι όλα αυτά επικαλούνταν ως πρόσχημα οι κυβερνώντες και τα διάφορα παπαγαλάκια τους για να προπαγανδίσουν την όλη επιχείρηση: «σωτηρία των τραπεζών». Ας δούμε, λοιπόν, με αριθμούς τι μας στοίχισε αυτό το «σώσιμο», που οδήγησε να δηλώνουν σήμερα τεράστια κέρδη οι τράπεζες:
- Με το νόμο 3723/2008 θεσπίζεται η χρηματοδότηση των τραπεζών συνολικού ποσού 28 δισ. ευρώ.
- Με το νόμο 3845/2010, γνωστότερος ως 1ο μνημόνιο, χορηγούνται άλλα 15 δισ. ευρώ στις τράπεζες.
- Με το νόμο 3864/2010 χορηγούνται άλλα 10 δισ. ευρώ στα τραπεζικά ιδρύματα.
- Με το νόμο 3872/2010 δίνονται επιπλέον 25 δισ. ευρώ στις τράπεζες.
- Με το νόμο 3965/2011 χορηγούνται επιπρόσθετα άλλα 30 δις. ευρώ στις τράπεζες.
Συνολικά λοιπόν μέχρι το τέλος του 2011 είχε θεσπιστεί με νόμους να χορηγηθούν στις τράπεζες 108 δισ. ευρώ για τη σωτηρία τους!
Υπενθυμίζουμε ότι από το πρώτο μνημόνιο το δημόσιο έχει δανείστηκε από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ συνολικά το ποσό των 110 δισ. ευρώ. Δηλαδή τα λεφτά του πρώτου μνημονίου, για τα οποία μάτωσε ο λαός, σχεδόν όλα παραχωρήθηκαν για την στήριξη των τραπεζών, ενώ με το 2ο μνημόνιο (Ν.4046.2012), με το οποίο ξαναματώνει ο ελληνικός λαός, συμφωνήθηκε να δοθούν – και δόθηκαν – άλλα 75 δισ. ευρώ!
Δηλαδή συνολικά η σωτηρία των τραπεζών κόστισε 183 δισ. ευρώ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας το 2011 ήταν 215,088 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή το κόστος διάσωσης των τραπεζών αντιστοιχεί στο 85% του ΑΕΠ του 2011!
Από την άλλη, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, το συνολικό χρέος της χώρας, ύστερα από συνεχή, μνημόνια και «κουρέματα» έχει φτάσει αισίως στα 302 δισ. ευρώ. Δηλαδή το 61% του δημόσιου χρέους δημιουργήθηκε για να διασωθούν οι τράπεζες!
Αν δηλαδή δεν δανειζόμασταν αυτά τα 183 δισ. ευρώ για να σωθούν οι τράπεζες και τις αφήναμε να πτωχεύσουν, όπως έκανε, για παράδειγμα, η Ισλανδία, τότε το δημόσιο χρέος της χώρας, στη χειρότερη περίπτωση, θα ήταν 119 δισ. ευρώ – πολύ κοντά στο 50% του ΑΕΠ – σχετικά εύκολα διαχειρίσιμο και χωρίς να επιβληθούν μνημόνια.
Δεν θα χρειαζόταν επίσης τα «κουρέματα» των αποθεματικών Ασφαλιστικών Ταμείων και των Νοσοκομείων, που κατείχαν κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα τώρα να δρομολογούνται νέες περικοπές στις συντάξεις, τα επικουρικά, τα εφάπαξ, τα προνοιακά επιδόματα, 25αρια για κρεβάτι στα δημόσια νοσοκομεία, κλείσιμο κλινικών κ.λπ.
ΚΟΡΩΝΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Δεν ισχύουν, λοιπόν, όλα αυτά που ακούγονται από αυτούς (αστοί πολιτικοί, ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι) που στήριξαν και στηρίζουν τα μνημόνια, ότι με τις δανειακές συμβάσεις και τα επαχθή μέτρα των μνημονίων σώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, η χρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών και η εν γένει λειτουργία του κράτους. Αντίθετα, με όλα αυτά, ο λαός λεηλατήθηκε.
Εκείνοι που σώθηκαν είναι οι καπιταλιστές που είδαν το «εργατικό κόστος» να μειώνεται δραματικά ενισχύοντας την κερδοφορία τους, που εφορμούν για να αρπάξουν κοψοχρονιά τις δημόσιες επιχειρήσεις και τα «φιλέτα» της ακίνητης δημόσιας περιουσίας.
Αυτές που σώθηκαν φυσικά, πριν απ’ όλους, είναι οι τράπεζες που αύξησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα δανεικά θα πληρώνονται από τους Έλληνες εργαζόμενους φορολογούμενους με ιδρώτα και αίμα μέχρι και το 2040 και 2050, ενώ αυτές παράλληλα θα απειλούν με κατασχέσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας των εξαντλημένων από τα αντιλαϊκά μέτρα οικογενειών με τα «κόκκινα» δάνεια.
Και γιατί οι τράπεζες; Μα γιατί είναι η κορωνίδα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, καθώς αυτό «λαδώνει» τις μηχανές για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την επικράτηση των μονοπωλίων. Επίσης δεν πρέπεινα ξεχνάμε τη συμβολή των τραπεζών στη διατήρηση του πολιτικού συστήματος. Το στήριξαν ακόμη και με (θαλασσο)δάνεια που χορήγησαν στα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν – και όχι μόνο.
Το στήριξαν και μέσω δανείων προς τα διάφορα συγκροτήματα της ενημέρωσης, που έχουν αναλάβει εργολαβικά να αποπροσανατολίσουν το λαό και να τον πείσουν πόσο …ευτυχής πρέπει να είναι, ακόμη και με την ανεργία να φτάνει επίσημα στο 28%, με μισθούς και συντάξεις πείνας, με παιδεία και υγεία στο ναδίρ, με τεράστια αύξηση της φορολογίας (έφτασαν να φορολογούν ακόμη και τα μπαϊρια, δηλαδή την ακαλλιέργητη γη στα κατσάβραχα και να μελετούν νέα χαράτσια, όπως το «σεισμόσημο»)!
Είναι επίσης οι τράπεζες που έδωσαν και δίνουν άξια στελέχη – υπηρέτες του συστήματος, όπως ο πρώην πρωθυπουργός και ο πολυπράγμων νυν υπουργός Οικονομικών, που, εκτός όλων, είχε χρηματίσει και Διοικητής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. [thesecretrealtruth, conspiracyfeeds.blogspot.gr

Η πολιτική των "δύο άκρων" ανθίζει: Ξεκίνησε η επίθεση του Συνταγματικού Τόξου

Με αφορμή ένα έγκλημα προσπαθούν να ποινικοποιήσουν τον εθνικισμό!του Δ. Παπαγεωργίου
Ήταν αναμενόμενο. Όλα έδειχναν προς τα εκεί. Ένα έγκλημα χρησιμοποιείται σε αγαστή συνεργασία από τα μήντια, τους αντιεξουσιαστές, την αριστερά και φυσικά την κυβέρνηση και την αστυνομία, ως μοναδική ευκαιρία ποινικοποίησης του εθνικισμού. Στο στόχαστρο της αστυνομίας μπαίνει η Χρυσή Αυγή με ταυτόχρονες εφόδους στα γραφεία της. Στην πραγματικότητα όμως η επίθεση γίνεται σε όλους τους εθνικιστές. Μια ποινικοποίηση δίχως προηγούμενο, με ταυτόχρονες απειλές από παντού κατά όποιου δηλώνει εθνικιστής. Δεν είναι πρωτοφανές. Είναι ένα ακόμη κυνήγι μαγισσών που ξεκινά.
Ο τρόπος απλός. Τα πάθη διεγείρονται, προκειμένου να επιτευχθεί ένας πολιτικός στόχος. Δακρύβρεχτες εκφράσεις στα μήντια, δίπλα σε γενικούς αφορισμούς, περί χρυσαυγιτών. Επικέντρωση σε μια ιδιότητα του δράστη, αυτή του φίλου ή οπαδού της Χρυσής Αυγής. Λές και όλοι οι χρυσαυγίτες μαζί κρατούσαν το μαχαίρι, ή λές και υπάρχει περίπτωση ο Ν. Μιχαλολιάκος να πήρε τηλέφωνο τον δράστη και να του είπε "πήγαινε να κάνεις αυτό".  Τρόποι που δεν αντέχουν στην εξέταση της κοινής λογικής, αλλά πετυχαίνουν στην υπερφόρτωση ενός συναισθηματισμού. Ο οποίος συναισθηματισμός είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει σε περαιτέρω εμφυλιακό κλίμα, σε περαιτέρω βία. Έτσι παίρνουμε κάτι το οποίο ξεκίνησε από το ποδόσφαιρο, χύθηκε στα πολιτικά και το κάνουμε ένα κατ' εξοχήν πολιτικό ζήτημα. 
Ανθίζει η πολιτική των δύο άκρων
Όλα αυτά δεν είναι μόνον αποδεκτά αλλά και τα ζητούμενα γι' αυτούς που καλλιεργούν αυτό το κλίμα. Πρόκειται για μία μοναδική ευκαιρία για το σύστημα να σπιλώσει/απαγορεύσει/γκρεμίσει/καταστήσει ταμπού όχι μόνον την Χρυσή Αυγή, αλλά και κάθε έναν που επιζητά να αμφισβητήσει τις δομές της μεταπολίτευσης, είτε αυτές εκφράζονται από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά. Η πολιτική των "δύο άκρων" ανθίζει. Η επίθεση του "συνταγματικού τόξου" ξεκινά. Μετά από ένα έγκλημα. Για να προχωρήσει σε ένα άλλο έγκλημα. Οι αριστεροί που θεωρούν τον "αντιφασιστικό αγώνα" ως δίκαιο μέρος του αγώνα τους χαίρονται. Χαίρονται όμως και στα κυβερνητικά έδρανα. Γιατί έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν την ομαλότητα. Και όταν σε λίγο μανιασμένοι αντιφασίστες, συναισθηματικά ντοπαρισμένοι από πρωτοσέλιδα και δακρύβρεχτες δηλώσεις λυντσάρουν έναν χρυσαυγίτη, αυτοί θα κρυφοχαίρονται. Γιατί θα εξασφαλίζουν την πολιτική τους επιβίωση. Εδώ και καιρό το έγραφα. Το σύστημα περιμένει κάποιον νεκρό, από την μία ή την άλλη πλευρά για να ξεκινήσει τις διαδικασίες του.
Είναι δραματική η μέρα που ξημερώνει στην χώρα μας. Είναι δραματικό όταν ένα έγκλημα χρησιμοποιείται για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες. Η ανάδειξη κάποιου είδους συλλογικής ευθύνης για τις πράξεις ενός ατόμου κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες θα γίνει πραγματικότητα. Όσοι συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο, όσοι υιοθετούν τις άναρθρες κραυγές κάποιων για εκδίκηση και αίμα, όσοι δεν διστάζουν για χάρη της τηλεθέασης ή της επισκεψιμότητας να κάνουν αυτού του είδους τους παράλογους συνειρμούς θα έχουν στα χέρια τους το όποιο αίμα χυθει.
 http://elkosmos.gr/2011-11-29-16-11-20/apopsis/synergates/13229--q-q-.html

Η παγκοσμιοποίηση επιτίθεται στη Συρία.

Χημικά, πυρηνικά, τρομοκρατία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, είναι κυρίως οι τέσσερις αιτίες που χρησιμοποιούνται για διεθνή επέμβαση.

Όταν έφταναν οι τελευταίες ημέρες του Καντάφι, είχαμε γράψει πως σύντομα θα έρθει η σειρά του Άσαντ. Οι διεθνείς συγκυρίες, η αντίσταση του καθεστώτος Άσαντ και κυρίως... ο Ρωσικός παράγοντας καθυστέρησαν λίγο αυτή την εξέλιξη, αλλά τώρα πλέον οι διεθνείς ελίτ αποφάσισαν οριστικά την αντικατάστασή του καθεστώτος αυτού με ένα ασταθές ισλαμικό καθεστώς που η επιβίωσή του θα εξαρτάται από αυτές τις ελίτ.

Γενικά οι παγκόσμιες ελίτ του χρήματος που επεκτείνουν το καθεστώς της κυριαρχίας τους μέσω της παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης οικονομίας, εξουδετερώνουν τα καθεστώτα εκείνα (δημοκρατικά ή μη) που επιμένουν στην εθνική τους κυριαρχία και την αυτοδύναμη οικονομία τους. Αντίθετα, οι εθελόδουλες κυβερνήσεις που συμμαχούν και διευκολύνουν τα παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα, σε βάρος των λαών τους, στηρίζονται για όσο διάστημα μπορούν να τα εξυπηρετούν.

Η αιτιολόγηση που χρησιμοποιείται πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις επέμβασης, είναι κυρίως: Χημικά, πυρηνικά, τρομοκρατία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Στην περίπτωση της Συρίας έφτασε η ώρα της επέμβασης, αφού η πλάστιγγα του εμφυλίου έδειχνε να γέρνει προς την πλευρά του Άσαντ. Το μόνο αίνιγμα παραμένει η Ρωσία η οποία όμως, αφενός είναι εξασθενημένη, αφετέρου και η ίδια εξαρτάται από την παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Πηγή: http://hassapis-peter.blogspot.gr

Τσιτσιμπύρα: Tο “βασιλικό αναψυκτικό”

Ζιγγίβερι και Ζιντεμέλ στην Ασία, Τζίντζερ στην Αγγλία, Τσιτσιμπύρα στην Κέρκυρα.

Καλοκαίρι στην Κέρκυρα του 1860. Οι Άγγλοι άρχοντες του νησιού κατηφορίζουν στην πλατεία Λιστών, που υποδηλώνει την παρουσία όσων είναι γραμμένοι στις λίστες με τους τοπικούς αξιωματούχους. Κάνουν τη βόλτα τους στη γραφική γειτονιά, συζητούν τα νέα του νησιού και γεύονται το αγαπημένο τους αναψυκτικό με τζίντζερ, τηντσιτσιμπύρα (ginger – beer). Η συνταγή προέρχεται από την Αγγλία, ωστόσο, ορισμένοι Κερκυραίοι μαθαίνουν να παρασκευάζουν το «βασιλικό αναψυκτικό».

Το 1864, η αγγλική κυριαρχία τερματίζεται, οι Άγγλοι φεύγουν από το νησί, αλλά η τσιτσιμπύρα παραμένει. Οι μετρημένοι στα δάχτυλα παρασκευαστές της παίρνουν άδεια και αρχίζουν να τη σερβίρουν στα καφενεία. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1920, οΧριστόφορος Χειμαριός αποφασίζει να οργανώσει τη δουλειά και έτσι δημιουργεί ένα εργαστήριο για την παραγωγή του πρώτου αναψυκτικού της Κέρκυρας.

«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε γκαζόζα. Ο θείος μου αποφάσισε να ξεκινήσει τη δουλειά οργανωμένα και έτσι έφτιαξε ένα εργαστήριο. Εγώ με τη σειρά μου συνέχισα την οικογενειακή παράδοση, πήρα το εργαστήριο και το 1975 έφτιαξα μια βιοτεχνία» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιώργος Χειμαριός.

Όπως εξηγεί, το τζίντζερ ή αλλιώς πιπερόριζα, «κατάγεται» από την Ασία, όπου ονομαζόταν Ζιγγίβερι ή Ζιντεμέλ. Οι Ισπανοί το μετέφεραν στην Αμερική, όπου έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές ενώ χρησιμοποιείται ευρύτατα και στην Ευρώπη. Το τζίντζερ βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος, δρα κατά της ναυτίας, είναι αντιπυρετικό, αντισηπτικό και αντιεμετικό ενώ διαθέτει και αφροδισιακές ιδιότητες.

Η τσιτσιμπύρα από την πλευρά της έχει όλα τα παραπάνω. Επιπλέον, αφρίζει αλλά δεν έχει ανθρακικό. Είναι δροσιστική αλλά δεν είναι μπύρα. Ωριμάζει μέσα στο μπουκάλι της αλλά δεν έχει καμία σχέση με το ζύθο. Αποτελείται από τζίντζερ, φρέσκο λεμόνι, ζάχαρη και νερό τα οποία «ζυμώνονται» στα καζάνια της μικρής βιοτεχνίας για να παράγουν ένα πιπεράτο και τονωτικό αναψυκτικό με λεμονάτη γεύση.

«Η πρώτη ωρίμανση γίνεται μέσα στο καζάνι, όσο τα υλικά ανακατεύονται για να «δέσουν» και η δεύτερη ολοκληρώνεται μέσα στη φιάλη όπου το αναψυκτικό μένει για πέντε μέρες μέχρι να αποκτήσει την αυθεντική του γεύση» σημειώνει ο κ. Χειμαριός, ο οποίος δεν χρησιμοποιεί συντηρητικά στην παρασκευή της τσιτσιμπύρας, όπως οι συνάδελφοί του στην Αγγλία και την Αυστραλία.

Η τσιτσιμπύρα «κουβαλά» την νεότερη ιστορία της Κέρκυρας, αποτελεί σήμα κατατεθέν των Επτανήσων από την εποχή της αγγλικής κυριαρχίας και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στα καφέ, τις ταβέρνες και τα μίνι μάρκετ του νησιού. Διατηρείται αποκλειστικά στο ψυγείο, σαν το γάλα, γι΄αυτό και δεν είναι εύκολη η εξαγωγή της. Μοναδική ευκαιρία να τη δοκιμάσει έχει ο επισκέπτης της Κέρκυρας, που θα ζητήσει το ποτό με τη βασιλική καταγωγή, την παραδοσιακή συνταγή και την τονωτική γεύση. [Γιώργος Χειμαριός, ΑΠΕ-ΜΠΕ]

http://ellas2.wordpress.com/2013/08/01/%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%B1-t%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%88%CF%85%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C/

Τοπικισμός και Επτάνησα

Είμαι 32 ετών και κατάγομαι από το Ληξούρι Κεφαλληνίας. Δεν θα πω ψέμματα ότι από μικρός είχα λόξα με την Κεφαλλονιά, αλλά περίπου την τελευταία 15ετία άρχισα να βλέπω με άλλα μάτια αυτόν τον τόπο. Μα οι παραλίες, μα τα γραφικά χωριά, μα η ωραία τρέλα των ντόπιων; Δεν ξέρω τι με ερέθισε και είδα αλλιώς τον τόπο του πατέρα μου. Όπως και να έχει το σίγουρο είναι ένα: Ότι δεν έμοιαζε με άλλα μέρη της Ελληνικής επαρχίας. 

Μεγαλώνοντας παρατηρούσα όλο και περισσότερα πράγματα. Τις συνήθειες, ήθη και έθιμα, την "περίεργη-τραγουδιστή", για έναν μεγαλωμένο στον Πειραιά νέο, ντοπιολαλιά. Ταυτόχρονα άρχισα να μελετώ την Ελληνική Ιστορία αλλά και την Ιστορία των Ιονίων Νήσων και ιδιαιτέρως της Κεφαλλονιάς. Είναι εντυπωσιακή η συμμετοχή των Επτανήσων στην Ελληνική Ιστορία, η οποία όμως δυστυχώς δεν αναφέρεται σε κανένα σχολικό βιβλίο, όπως και πολλά άλλα γεγονότα. 

Δεν κρύβω ότι μου ξένισε το γεγονός ότι οι Επτανήσιοι ζήτησαν προστασία από ξένους για να αποφύγουν την Τουρκοκρατία, όμως από την άλλη μεριά, ίσως η Επανάσταση του 1821 να μην είχε το ίδιο αποτέλεσμα αν τα Επτάνησα ήταν τουρκοκρατούμενα. Βέβαια οι Επτανήσιοι, ανεξαρτήτως από Αγγλοκρατία, Βενετοκρατία κτλ, δεν έχασαν την εθνική τους ταυτότητα και συνέβαλλαν τα μέγιστα για τον εθνικό μας ξεσηκωμό. Δεν έπαψαν ποτέ να νιώθουν μέρος αυτού του "μικρού" αλλά τόσο ενδόξου και αξιοθαύμαστου Έθνους των Ελλήνων. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τη συμβολή των Επτανήσων στους αγώνες των Ελλήνων αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί αυτή τη στιγμή.

Μέσω facebook ήρθα σε επαφή με πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους οι οποίοι είναι περήφανοι για την επτανησιακή καταγωγή τους. Είδα όμως μερικά πράγματα που μόνο τιμητικά για έναν Επτανήσιο, ήτοι Έλληνα, δεν είναι: Αρκετοί λοιπόν νοσταλγούν τις "όμορφες μέρες" όπου τα Επτάνησα δεν ήταν ελεύθερα, αλλά ήταν αποικίες ξένων. Σίγουρα τα Επτάνησα δεν γνώρισαν τουρκοκρατία, αντιθέτως είχαν μια μεγάλη πνευματική ανάπτυξη. Θα μπορούσα να πω και οικονομική, αλλά ως αποικία, στην ουσία, δεν μπορείς να μιλάς για τέτοιου είδους ανάπτυξη. Αρκετοί συμπατριώτες μου θέλουν αποδέσμευση από την "κακιά μητριά" Ελλάδα και μάλιστα μιλάνε πολύ υποτιμητικά για τους "Ελλαδίτες ή Ηπειρωτικούς ή τουρκολάγνους ή Βλάχους". Ειδικά στο facebook, σε σχετικές ομάδες αλλά και ατομικά προφίλ, το τι διαβάζω δεν περιγράφεται. Ενδεικτικά, τις φετινές απόκριες μια αντιπροσωπεία του καρναβαλιού από το Ληξούρι ήρθε στην Ένωση Κεφαλήνων και Ιθακησίων Πειραιά για να συμμετάσχει στις αποκριάτικες εκδηλώσεις. "Απόβαση πολιτισμού στους τουρκόσπορους" σχολίασαν πολλοί στις σχετικές αναρτήσεις. 

Έχω διαφωνήσει άπειρες φορές στο θέμα της ανεξαρτησίας, και η κατάληξη είναι να με ειρωνεύονται και να με βρίζουν, αλλά ξεχνάνε ότι και εγώ διαθέτω το ίδιο αγύριστο κεφάλι. Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι στη Κεφαλλονιά πολλές από τις Ελληνικές σημαίες που κυμάτιζαν στα μπαλκόνια έχουν αντικατασταθεί από αυτές της Επτανήσου Πολιτείας. Ίσως να είναι υπερβολική η ανησυχία μου, αλλά στο δικό μου μυαλό το να αποκαλείς "κακιά μητριά" την πατρίδα σου είναι το λιγότερο προσβλητικό. 

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, αυτό που χτυπιέται περισσότερο είναι το φρόνημα και η εθνική συνείδηση, μιας και κανείς "υγιώς" σκεπτόμενος δεν θέλει να ανήκει στην Ελλάδα των μνημονίων, άσχετα αν χαιρόταν που άνηκε στην Ελλάδα του 2004. Βεβαίως το 2004, αν υπήρχαν, αυτοί οι "ξεχωριστοί" Επτανήσιοι ήταν ελάχιστοι, όμως η οικονομική κατάσταση της χώρας μας σε συνδυασμό με τις κοινωνικές συνέπειες που φέρει, ερεθίζουν γενικότερα το αίσθημα της αηδίας για μια οικονομικά ανύπαρκτη χώρα. Οι Επτανήσιοι, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι εκτός μεγάλων αστικών κέντρων, διακρίνονται για την αγάπη προς τον τόπο τους. Όμως ο υγιής τοπικισμός ξεπέρασε τα όρια στη συγκεκριμένη περίπτωση και ζητούν αυτά τα επτά νησιά να αποτελέσουν ένα ανεξάρτητο κράτος, χωρίς βέβαια να έχουν σκεφτεί τι θα σήμαινε για αυτούς κάτι τέτοιο. 

Ο τοπικισμός είναι κάτι που χρειάζεται, όσο αποτελεί κίνητρο προσφοράς και προόδου, πέρα από αυτό είναι αρρώστια, η οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα. Είναι τραγικό κάποιοι να ξεχνούν από που κατάγονται και να αναπολούν τα αφεντικά που είχαν πάνω από τα κεφάλια τους. Κλείνοντας, όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στη Θράκη από τους γείτονες, αλλά τέτοια "κινήματα" όπως στα Επτάνησα τα θεωρώ ίσως πιο ανησυχητικά, μιας και ξεκινούν από τους ίδιους τους κατοίκους των νησιών του Ιονίου. 

http://www.ideapolis.info/2013/07/blog-post.html

Κάποιες σκέψεις για το περίφημο «αντι-ρατσιστικό» νομοσχέδιο.

Ένα από τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της μετακαρτεσιανής κοινωνικής φιλοσοφίας είναι η εισαγωγή της έννοιας του «κοινωνικού συμβολαίου». Σύμφωνα με την αντίληψη περί του «κοινωνικού συμβολαίου», θεωρείται ότι υφίσταται, εντός των κοινωνιών, μία άτυπη αλλά ισχυρή πολιτική συμφωνία ανάμεσα σε άρχοντες και αρχομένους. Η συμφωνία αυτή κατ΄ αρχήν αναφέρεται στην ίδρυση κράτους. Οι άνθρωποι φέρονται να εκχωρούν δικαιώματα και υποχρεώσεις στους ασκούντες την πολιτική εξουσία προκειμένου αυτοί με τη σειρά τους να τους παράσχουν ζωή ευδαίμονα, ασφαλή και ευτυχισμένη. Ο Λοκ μάλιστα θεωρεί ότι η παραβίαση αυτού του συμβολαίου νομιμοποιεί το δίκαιο της επαναστατικής κατάργησης του κράτους. Αν ο Άγγλος εμπειρικός φιλόσοφος ζούσε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, των αφύλακτων συνόρων, της εκρηκτικής εγκληματικότητος όλων αυτών κατά των Ελλήνων, της ισλαμοποίησης του Ελληνικού κράτους, πρωτίστως θα διεκήρυττε ότι οι Έλληνες σε τίποτε δεν είναι υποχρεωμένοι απέναντι σε αυτό το κράτος, θα πίστευε στην αναγκαιότητα να ιδρύσουν οι Έλληνες ένα νέο κράτος σαν και αυτό που αναδύθηκε στα γραπτά των Νεοελλήνων Διαφωτιστών.
Σύμφωνα λοιπόν με την θεωρία περί κοινωνικού συμβολαίου, στην οποία τόση σημασία δίδεται στο πλαίσιο του αξιακού συστήματος του κοινοβουλευτισμού (γνησίου τέκνου και αυτού των ιδεών του ευρωπαϊκού διαφωτισμού) λαμβάνοντας υπ’ όψιν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, έχει αναμφιβόλως καταργηθεί κάθε έννοια κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στους Έλληνες και στο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενο «ελληνικό κράτος». Άρα λοιπόν δεν έχει νόημα να συζητούμε για τον «αντιρατσιστικό» νόμο. Οι Έλληνες δεν οφείλουν να συναινέσουν σε ένα νόμο ο οποίος προκύπτει ως αποτέλεσμα της ανικανότητος του ελληνικού κράτους να ελέγξει τα σύνορά του και να εξασφαλίσει, ως οφείλει, την ασφάλεια στους Έλληνες πολίτες. Ενώ οι κρατούντες δημιούργησαν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης τώρα προσπαθούν να κρυφθούν πίσω από εκτρωματικούς-ανθελληνικούς νόμους. Οι Έλληνες δεν πρέπει να χάσουν την συνέχεια στο μυαλό τους. Δεν είναι το ζητούμενο ο «αντιρατσιστικός νόμος». Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζονται ως πολίτες β΄ κατηγορίας στην ίδια τους την χώρα και γι’ αυτό επιβάλλεται να διεκδικήσουν την πατρίδα τους πίσω!
Η κάθε εποχή έχει τους εξουσιαστές της και τους δικούς της σκοπούς. Πόσο τυχαίο είναι ότι τα στίφη των λαθρομεταναστών οδεύουν προς την Ευρώπη; Ποιόν άραγε εξυπηρετεί μία Ευρώπη χωνευτήρι των λαών; Γιατί όλοι αυτοί δεν πηγαίνουν σε ομοθρήσκους και ομοφύλους χώρες; Θα απαντήσει κανείς ότι εκεί υπάρχει πόλεμος; Ποιος άραγε δημιουργεί τότε εκεί πολέμους προκειμένου η βαρβαρική Ανατολή να ενωθεί βίαια και αντι-πολιτισμικά με τη Δύση; Ποιος εξυπηρετείται από την άλογη και καταστροφική συνένωση, η διαστροφική ανάμειξη λαών και ανθρώπων, όταν από αρχαία χρόνια ήταν η ελληνική φιλοσοφία – ειδικά μέσα από τους Στωϊκούς που αντιμετώπισαν την γήινη πολιτεία ως μέρος της συμπαντικής πολιτείας – που κατέδειξε την υγιή έννοια της ετερογένειας και ετερότητος των πολιτισμών; Οι άνθρωποι μέσα στην ελευθερία που οριοθετείται από τους περιορισμούς της φυσικής τους υποστάσεως, αναδεικνύουν τον πολιτισμό τους και συνειδητά, με πνευματικά και αξιολογικά κριτήρια, ενώνονται μπροστά σε ένα κοινό έλλογο Αγαθό. Γιατί όταν π.χ. σφάζονται και εξαφανίζονται χριστιανοί σε εμπόλεμες ζώνες της Μ. Ανατολής κανείς δεν δακρύζει – ούτε καν η Ελλαδική Εκκλησία (σφαγή Al Dusair Συρία όπου ισλαμιστές σαλαφιστές εξαφάνισαν ένα ολόκληρο χωριό) – ενώ ταυτόχρονα οι ισλαμιστές καταβάλλοντας μυστηριωδώς μεγάλα χρηματικά ποσά προς τους δουλεμπόρους, ταξιδεύουν μαζικώς προς τη Δύση; Τι άραγε κρύπτεται πίσω από την ένωση της προτεσταντικής Ευρώπης (η οποία δημιούργησε τον άνθρωπο δούλο σε ένα άγνωστο θεό) και της ισλαμικής Ανατολής (η οποία επίσης δημιούργησε τον άνθρωπο δούλο στον Αλλάχ); Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από το ανώτερο Ελληνικό πνεύμα, τον κοινό Λόγο του Είναι και Γίγνεσθαι μέσα στο Σύμπαν, γενόμενος δοχείο υποδοχής μαζανθρώπων, ελεγχομένων υλικά, χωρίς καμμία πνευματική ή πολιτιστική εξέλιξη και ωρίμανση.
Αλλά εξετάσουμε τον περίφημο «αντιρατσιστικό» νόμο. Η έννοια «αντιρατσισμός» φιλοσοφικά δεν ευσταθεί. Ο Κρατύλος, ο μέγας Ηρακλείτειος φιλόσοφος διεκήρυξε την τέλεια αγνωστικιστική στάση ζωής. Πίστευε ότι στο ίδιο ποτάμι δεν μπαίνει κανείς ούτε μία φορά. Με αυτό εννοούσε ότι όποιο πράγμα ή πίστη και αν υποστηριχθεί από τους ανθρώπους μπορεί την επομένη κιόλας στιγμή να αναιρεθεί. Αυτός που υβρίζει τον άλλον ως «ρατσιστή» γίνεται ο ίδιος την ίδια στιγμή «ρατσιστής». Διότι (σύμφωνα με το στερεότυπο) θεωρεί τον άλλο κατώτερό του και ακατάλληλο για συναναστροφή μαζί του. Όλοι οι άνθρωποι, όλες οι φιλοσοφίες, όλες οι κοσμοθεωρίες, βασιζόμενες στον αναπόφευκτο ανθρώπινο δυαλισμό του θετικού και αρνητικού πόλου (δεν γίνεται αλλιώς) μπορούν άνετα (με την άτοπη «λογική» των «αντιρατσιστών») να χαρακτηρισθούν ως «ρατσιστικές». Οι μουσουλμάνοι κατά χριστιανών και το αντίστροφο. Τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας είναι γεμάτα από αντιεβραϊκές φράσεις και διαπιστώσεις. Η ορθόδοξη εκκλησία έχει ένα σωρό αναθέματα κατά Ελλήνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ο Ε/Σ φέρεται να απορρίπτει, η υποτιμά τους αλλοφύλους αλλά μήπως και οι (κατά τα άλλα «αντιρατσιστές» μαρξισταί) δεν είναι που απορρίπτουν όλους τους μη προλεταρίους; Σε κάθε περίπτωση ο «αντιρατσιστικός νόμος» είναι ένα έκτρωμα διότι οι υποτιθέμενες επιθέσεις σε μελαμψούς ωχριούν μπροστά στα καθημερινά φρικτά εγκληματικά με θύματα λευκούς. Η συμφιλίωση και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών επέρχεται μέσα από εσωτερικές διεργασίες, μέσα από αυτογνωσία και κοινωνική-πολιτιστική ωρίμανση και σε καμμία περίπτωση διά του νόμου. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά αποκτάται εσωτερικά και κριτικά. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να θυμηθεί κανείς ότι στην Ελλάδα, κατά την δεκαετία του 1980, αν κάποιος δεν ανήκε σε κλαδική του ΠΑΣΟΚ ήταν περίπου κατώτερος άνθρωπος, ως προς τις δυνατότητες που είχε στη χώρα. Αυτό άραγε δεν ήταν μια μορφή «ρατσισμού»;
Η συζήτηση για το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συντηρείται όσο εξακολουθεί να υφίσταται η παρανομία των λαθρομεταναστών, του ιδίου του Ελληνικού κράτους, εναντίον των Ελλήνων! Ένα ελληνικό κράτος που στοιχειωδώς θα τιμούσε την μοναδική ιστορική του κληρονομιά δεν θα επέτρεπε να κατακλύζεται από απειράριθμα στίφη αλλοφύλων λαθροεισβολέων, πολιτιστικά και πνευματικά εντελώς ασύμβατων με το έθνος που γέννησε το Σωκράτη. Ένα υγιές ελληνικό κράτος δεν θα είχε κανένα λόγο να ασχολείται με παρόμοιους εκτρωματικούς νόμους. Ένα υγιές ελληνικό κράτος θα φρόντιζε να αναπτύξει πολιτιστική επικοινωνία με ομόφυλους λαούς, με χώρες όπως αυτές που γέννησαν έναν Γκαίτε έναν Χάιντερλιν, έναν Βύρωνα, έναν Βάγκνερ και δεν θα απασχολούνταν με νομοφαγούρες όπως η πρόσφατη οικτρή που μονοπωλεί την επικαιρότητα. Αντιστρόφως βλέπουμε ότι η συζήτηση για «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συντηρείται από έναν εσμό διεφθαρμένων πολιτικάντηδων μεταξύ των οποίων κυριαρχούν διάφοροι πρώην υμνητές του Στάλιν του Χότζα και του Τσαουσέσκου και όλα αυτά την ίδια εποχή που η χώρα μας – και συλλήβδην οι ευρωπαϊκές χώρες, χώρες που γέννησαν τον Μπετόβεν, τον Καντ, τον Χάιντεγκερ, τον Έγελο – έχουν πλημμυρισθεί από ισλαμιστές! Αλήθεια, ποιος «αντιρατσιστικός» νόμος θα προστατεύσει τους γηγενείς Ευρωπαίους από τους αποκεφαλισμούς του ισλάμ, με ποιο τρόπο τέλος πάντων θα πραγματώσει η Ευρώπη του Ιδεαλιστικού και Ορθολογιστικού πνεύματος το Εγελιανό ταξείδι προς το Απόλυτο Πνεύμα; Με τους ισλαμιστές που έκαψαν τη Σουηδία, τη Γαλλία και σύντομα και τη δική μας Πατρίδα;
Αναρωτήθηκα από την πρώτη στιγμή που διάβασα τις δηλώσεις της Κικής Δημουλά εάν αυτές συνιστούσαν αδίκημα γνώμης. Είναι άραγε «ρατσιστικό» – με την έννοια που οι σύγχρονοι κρατούντες και τα φερέφωνα τους δίδουν στον όρο – να βλέπεις την Πατρίδα σου, το Έθνος σου, τη γειτονιά σου να καταστρέφεται ως καθημερινότητα και ως χώρος εξέλιξης και να διαμαρτύρεσαι; Τελικά ο περίφημος «αντιρατσιστικός» νόμος είναι ένας ακόμα κρίκος της σύγχρονης εξουσίας στην αλυσίδα ελέγχου όλων εκείνων που έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στην άλογη μίξη ανθρώπων και πολιτισμών – μία μίξη που μόνο τους αφανείς εξουσιαστές του αιώνα μας βοηθά – λέγοντας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ιστορία και μέσα στην εθνική τους ανεξαρτησία θα πρέπει να συνενωθούν καταθέτοντας τα ανώτερα σημεία των πολιτισμών τους προκειμένου όλη η γη να ενωθεί με ένα τρόπο που ο μεγάλος Στωϊκός Κλεάνθης τον υπεννόησε στον περίφημο ύμνο του;
Από εκεί και πέρα αυτοί που πρεσβεύουν την αλήθεια δεν φοβούνται κανένα νόμο. Ας φοβούνται αυτοί που παραποιούν την ιστορία, αυτοί που από το συνωστισμό της αγνοίας δεν βλέπουν τίποτε το πραγματικό και κυρίως δεν βλέπουν ότι αυτοπαγιδεύονται στα ίδια τους τα δήθεν όπλα. Ενάντια σε κάθε νόμο υπάρχει η ελευθερία του πνεύματος, η ανακάλυψη, τα νέα δεδομένα, η συνέχεια της επιστήμης και των φανερώσεων.
Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στη Μυρτώ, στην οποία εύχομεθα γρήγορη ανάρρωση, ψυχική και σωματική, μετά από την επίθεση του ανθρωπόμορφου τέρατος.
Β.Δ.Μ.

Πηγή : http://www.armahellas.com/?p=11852

Οικοδομώντας κάστρα Ιδεών – Δράση, όχι Αντίδραση.

29 Μαΐου 1453 αλώθηκε η πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Αλώθηκε στρατιωτικά γιατί πρώτα είχε ηττηθεί εσωτερικά από παρακμή και διάλυση. Η ύστατη προσπάθεια υπεράσπισής της από τους θρυλικούς πολεμιστές, των επάλξεων που διασώζονται μέχρι σήμερα, ήταν το αποτέλεσμα μιας συνειδητότητας, την οποία αρκετοί που ασχολούνται με την πολιτική σήμερα, δεν θέλουν να καταλάβουν. Ο Παλαιολόγος και η φρουρά του, εκτός από μία φυσική πόλη τότε, υπερασπίζονταν και μία Ιδέα, ένα εσωτερικό κάστρο.

Αυτή η συνειδητότητα είχε ορθωθεί σαν κάστρο στις ψυχές των τελευταίων υπερασπιστών της Πόλης, κυρίως  από την προσπάθεια της Κοινότητας του Πλήθωνα Γεμιστού στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Η φιλοσοφική ομάδα του Πλήθωνα είχε προσπαθήσει έστω και στα τελευταία χρόνια να καλλιεργήσει μία Τάξη Ελλήνων. Δηλαδή να ορθώσει μία πνευματική Καστροπολιτεία για την υπεράσπιση και αναγέννηση του πολιτισμού. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, ίσως να μην υπήρχε και ο Παλαιολόγος όπως τον γνώρισε η ιστορία. Ήταν τόσο σπουδαία η αφύπνιστική, προσπάθεια της κοινότητας του Πλήθωνα, που ακόμη και αν το Βυζάντιο δεν κατάφερε να σωθεί, ακόμη κι αν ο μεσαίωνας συνεχίστηκε… το νεοπλατωνικό αυτό κάστρο έμεινε και συνέβαλε λίγο αργότερα στην Αναγέννηση της Δύσης.

Σήμερα, μιλάμε για την ανάγκη της Δράσης. Υπάρχει διαφορά μεταξύ της Δράσης που γεννά συνειδήσεις, από την Αντίδραση. Γιατί η Δράση επενδύει στο αύριο και όχι απλά στην ανατροπή του παρόντος. Η Δράση εμπεριέχει δημιουργία και μετάλλαξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε να λένε ότι τώρα υπάρχει “πατριωτικό” ρεύμα αγανάκτησης στην κοινωνία και πρέπει να το παρασύρουμε. Ασχέτως αν το ρεύμα αυτό έχει τα χειρότερα κίνητρα και καμία θέληση για ουσιαστική αλλαγή. Να τους παρασύρουμε; Πώς πρέπει να ενεργούμε στους δύσκολους καιρούς;

Αναμφίβολα πρέπει να είμαστε μέσα στην κοινωνία, να μιλάμε και να μπορεί να μας καταλαβαίνει. Θέλουμε να βοηθήσουμε όλους τους ανθρώπους να αφυπνισθούν. Αισθανόμαστε όμως αποκομμένοι από το σημερινό πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει. Εμείς ενεργούμε προς μία μετάλλαξη της κοινωνίας σε βάθος και είμαστε εδώ για να κτίσουμε κάστρα Ιδεών. Όχι μαγαζιά για να κυνηγάμε πελατεία. Πρέπει να αφυπνίσουμε και όχι να πείσουμε να μας ακολουθήσουν σαν πρόβατα. Ο αληθινός ηγέτης οφείλει να δημιουργεί ηγέτες, όχι ακολούθους.

Συνεπώς θέλουμε να δώσουμε στους ανθρώπους μία πραγματικά ανώτερη προοπτική και όχι μία επιφανειακή κατεύθυνση. Ο Κομφούκιος έλεγε ότι “ο κόσμος είναι σαν ένα χωράφι με σπαρτά που κλείνουν όπως φυσάει ο άνεμος”. Λοιπόν, δεν μας ενδιαφέρει κατά που φυσάει ο άνεμος, που είναι οι πολλοί, η μόδα και τι έχει ρεύμα. Ας πάει το ρεύμα όπου θέλει. Έρχεται και παρέρχεται. Τα κάστρα θέλουν Ταγμένους για να κρατηθούν και όχι πλήθος όπως τα μαγαζιά που κυνηγάνε τις πελατείες των ανταγωνιστών.

Δυστυχώς τα κάστρα κτίζονται στις κορφές, κι όχι στα βολικά και στα προσβάσιμα σε όλους. Θέλουν κόπο και δουλειά. Το έχουν αυτό το “πρόβλημα”. Αναγκαστικά κάποιος πρέπει να τα κτίσει, αλλά εμάς μας αρέσουν τα δύσκολα. Όταν όμως κτιστούν, είναι απόρθητα κι εκεί τρέχουν όλοι να σωθούν. Τα γερά θεμέλια θα μείνουν για χίλια χρόνια. Η φρουρά είναι απόλυτη, δεν είναι πολιτικοί. Δεν είναι συνεταίροι. Είναι στρατιώτες. Πιστοί σε μία Ιδέα. Δημιουργοί και υπερασπιστές του πολιτισμού. Η πελατεία είναι ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα. Εκπτώσεις και προσφορές. Το κάστρο είναι κάστρο. Και γιατί πρώτα πρέπει να θεμελιωθεί μια καστροπολιτεία και μετά να σαλπίσει η σάλπιγγα; Εδώ βρίσκεται ένα θεμελιώδες ζήτημα: Η περιφέρεια, μπορεί να είναι ιδεολογικά ανομοιογενής, όταν όμως είναι ο πυρήνας, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτε σε δεύτερη φάση.

Κάποιος έγραψε με σπρέι σε έναν τοίχο “Κατέστρεψε ότι σε καταστρέφει”. Υπογραφή ένα Άλφα. Ωραίο ακούγεται. Κάθε μέρα το βλέπουμε απέναντι, προσπαθούμε, αντιδρούμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε; Είμαστε διασπασμένοι, άτακτοι, ανερμάτιστοι, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον στόχο. Σκεπτόμαστε ο καθένας διαφορετικά. Καταστρέφουμε, σαμποτάρουμε ή δημιουργούμε καταστάσεις, αλλά το σύστημα είναι παντοδύναμο. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταστρέψεις το σύστημα αν δεν μπορείς να το κατανοήσεις βαθιά στον ιδεολογικό του πυρήνα και να δεις πίσω από την επιφάνεια που δημιουργεί. Ως πότε θα αντιδράς στα κοινωνικά του παράγωγα; Κάποια στιγμή  θα κουραστείς.

Ενώ το σύστημα δεν θα κουραστεί να αναπαράγει συνεχώς νέα προβλήματα, νέες πολιτικές, νέες κρίσεις, νέες καταστάσεις ευδαιμονίας, νέες καταστάσεις αρρώστιας ή νέα κοινωνικά ναρκωτικά… Θα είσαι το πολύ πολύ ένας βολικός αντίπαλος που χρειάζεται, μέχρι να αφανίσει και το είδος σου εντελώς. Και αν του γίνεις κάποτε μια πραγματικά ενοχλητική μύγα, τότε μπορεί και να αποφασίσει να τελειώνει μαζί σου. Και… ας μην είμαστε αφελείς, έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Από το να σκοτώσει μερικούς, μέχρι και με μία καταστροφή ή με ολοκληρωτικό πόλεμο αν χρειαστεί. Έχει όπλα που δεν έχεις.

Μπορεί όμως να νικήσεις το σύστημα μόνο αν πρώτα το νικάς ιδεολογικά. Γιατί εκεί είναι ο πυρήνας της κοινωνικής του παραγωγής. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει όπλα να νικήσει μια ισχυρότερη Ιδέα. Μπορεί να εξοντώσει ανθρώπους αλλά δεν θα μπορεί να εξοντώσει μια ισχυρότερη Ιδέα. Και τότε όσο πιο πολλούς ανθρώπους ή χώρες προσπαθήσει να εξοντώσει, ψυχικά ή σωματικά, τόσο πιο πολύ θα χάνει την κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι θα έχουν δει φως από ένα άλλο υψηλότερο κάστρο. Θα ξέρουν ότι υπάρχει κάτι άλλο. Ναι λοιπόν, πρέπει να παρεμβαίνουμε στα πολιτικά πράγματα, αλλά αν πρώτα δεν έχουμε μία σχολή αφύπνισης – μία φιλοσοφική καστροπολιτεία σαν αφετηρία, ένα Ιδεώδες, τότε θα παλεύουμε στα τυφλά και χωρίς κατεύθυνση.

“Αν δε θες να δεις έναν άνθρωπο να γίνεται δυστυχής από την πολιτική, μην του δείχνεις τις πλευρές ενός ζητήματος γιατί θα τον μπλέξεις. Δείξε του μόνο τη μία. Ή ακόμα καλύτερα, μην του δείξεις καμία. Πες πως έχεις μια κυβέρνηση αναποτελεσματική, υδροκέφαλη και φορομπηχτική. Ε, είναι προτιμότερο να εξακολουθείς να έχεις μια τέτοια κυβέρνηση παρά έναν λαό που ασχολείται διαρκώς μ’ αυτήν.” Ρέι Μπράντμπερι (“Φαρενάιτ 451″).

Οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να αγωνιστούν για την σωτηρία τους, αυτός όμως ο αγώνας δεν θα πηγαίνει χαμένος αν αποκτά καθημερινά συνειδητοποίηση. Αν δουν ένα φως, μια μεγάλη ιδέα για την οποία αξίζει να προσπαθήσουν να σωθούν. Διαφορετικά δεν θα ξέρουν προς τα που να κατευθυνθούν. Οι κινήσεις θα είναι ασύνδετες και σπασμωδικές, όπως περιγράφει και στο “πλοίο των ηλιθίων” ο Τεντ Καζίνσκυ. Γι’ αυτό ο Φάρος για εμάς είναι ένα σύμβολο. Το κάστρο στην κορυφή! Όπως επίσης και η φωτιά που ανάβουμε στο βουνό για να ζεσταθούμε, είναι σύμβολο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Γιατί αυτό που κάνουμε στην κοινωνία είναι να ανάβουμε μια φωτιά ψηλά για να την δουν στο σκοτάδι οι άνθρωποι και να αποκτήσουν ένα κοινό σημείο κατεύθυνσης, ώστε να επιβιώσουν από τον κατακλυσμό. Αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να κτίσουμε ένα κάστρο ιδεών! Αυτά είναι σύμβολά που ενώνουν στην κορυφή. Σύμβολα ενότητας και όχι διάσπασης. Ενώνουν και δεν δείχνουν απλά μια άλλη κατεύθυνση. Γι’ αυτό και είναι σύμβολα ηγεσίας και διδασκαλίας και όχι δημοκρατίας ή αναρχίας. Ο Ιούλιος Έβολα γράφει: “Η συνέπεια της δημοκρατικότητας τύπου “κάνε αυτό που πιστεύεις”, είναι η δηλητηρίαση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, που δεν είναι ικανό να διακρίνει για τον εαυτό του, που πολύ εύκολα χάνει την αίσθηση του αυτοπροσδιορισμού, εάν δεν καθοδηγείται από μία δύναμη ή ένα ιδεώδες.”

Υπάρχουν σήμερα διάφορες ομάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική, που την διδασκαλία της Παράδοσης, προσπαθούν να την κατεβάσουν βεβιασμένα κατευθείαν σε πολιτικό επίπεδο και μάλιστα κατατάσσοντάς την στην Δεξιά ή στην Αριστερά, ενώ άλλοι σε επίπεδο νεοπαγανιστικής τυπολατρίας. Σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν πολιτικό κίνημα μέσα από τα υπάρχοντα ρεύματα. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει τίποτα…

Μπορεί να επηρεάσουν ένα ρεύμα σκέψης στην πολιτική σκηνή. Αλλά χωρίς σχολή, χωρίς μύηση, δεν μπορεί να υπάρξει κάτι πραγματικά νέο. Όχι χωρίς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να παράγει μία τάξη διαφορετικών ανθρώπων. Σε όλα. Στο πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο, πως σκέπτονται και κρίνουν, πως λειτουργούν καθημερινά, πως μάχονται, πως αγαπούν, πως εκφράζονται.

Προσπαθούν όλοι αυτοί να κατεβάσουν σε χαμηλό επίπεδο κάτι που ΠΡΕΠΕΙ μόνο να κατακτηθεί με ανάβαση. Οι ορδές των ατάκτων δεν μπορούν να αντισταθούν αν δεν γίνουν στρατός. Και αυτό είναι μία εξελικτική κατάκτηση. Το να περάσουμε από το“Εγώ” στο “Εμείς” δεν απαιτεί απλά μία συνάθροιση οργισμένων ατόμων, αλλά είναι μία διαδικασία ολιστικής μετάλλαξης των ατόμων, μέσω της εκπαίδευσης και του βιώματος. Μπορεί λοιπόν να αντισταθούμε προσωρινά σε επιθέσεις του συστήματος, αλλά δεν μπορούμε να νικήσουμε το σύστημα αν δεν έχουμε την πνευματική μας καστροπολιτεία. Και εκεί έγκειται η διαφορά της Δράσης από την Αντίδραση.

Γράφει πάλι ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα:

“Το δόγμα των δύο φύσεων -που είναι η βάση της παραδοσιακής άποψης της ζωής- αντανακλάται επίσης στην σχέση που υπάρχει μεταξύ της πολιτείας και του λαού (δήμος). Η ιδέα ότι η πολιτεία έλκει την καταγωγή της από τον δήμο και ότι η αρχή της νομιμότητος και της προελεύσεώς της βασίζεται πάνω σε αυτόν, είναι μια ιδεολογική διαστροφή τυπική του σύγχρονου κόσμου και ουσιαστικά αντιπροσωπεύει μια κατάπτωση.
Με αυτήν την αντίληψη οπισθοδρομούμε σε κάτι που ήταν τυπικό των φυσιοκρατικών κοινωνικών μορφών στερούμενοι ένα αυθεντικό πνευματικό χρίσμα. Άπαξ και ελήφθη αυτή η κατεύθυνση, εκδηλώθηκε μία αναπόφευκτη βαθμιαία πτώση, που τελείωσε με τον θρίαμβο του κολεκτιβιστικού κόσμου των μαζών και τον ερχομό της ριζικής δημοκρατίας.
[...]
Στην βάση του Παραδοσιακού κράτους υπηρετείτο η αφοσίωση και η πίστη, όχι απαραιτήτως σχετιζόμενη με το φυσιοκρατικό δεδομένο της εθνικής ταυτότητος. Η ίδρυσή του βασίζετο στην αρχή της τάξης και της υπέρτατης δύναμης, η οποία, υπερβαίνοντας αυτά τα καθαρά φυσιοκρατικά πεδία, επίσης, διατήρησε το κύρος της σε χώρους που κατοικούντο από πολλούς διαφορετικούς λαούς. Επιπλέον, η Ένωση και ο Διαχωρισμός σε ένα παραδοσιακό κράτος εγένοντο “καθέτως”, βασιζόμενες στην διαθεσιμότητα ειδικών ανωτέρων ποιοτήτων, δικαιωμάτων, ταξικής αξιοπρέπειας και όχι “οριζοντίως” με βάση έναν κοινό παρονομαστή, που σχηματίζεται από ένα“έθνος” ή “πατρίδα”. Εν ολίγοις ήταν μία ενότητα διαμορφούμενη από την κορυφή και όχι από την βάση.”

Προσοχή στο τελευταίο, διότι η ενότητά μας πρέπει να διαμορφώνεται στην κορυφή.

Εμείς δεν ζητούμε αφελώς “περισσότερη Δημοκρατία και ελευθερία” όπως φωνάζουν οι ηλίθιοι και οι δημαγωγοί. Για ποιά ελευθερία μιλούν; Ελευθερία προσωπική δεν μπορεί να υπάρξει έξω από μία συλλογική ισχύ. Είναι μία κατάκτηση και δεν χαρίζεται. Τί να την κάνεις την δημοκρατία όταν είσαι πνευματικά ανίκανος να διακρίνεις το σωστό; Ή πολύ περισσότερο όταν σκέφτεσαι με βάση το υποκειμενικό και βολικό συμφέρον; Η Δημοκρατία θα είναι η καταστροφή σου! Και αυτή είναι σήμερα.

Σήμερα όλοι λένε “Όχι στην υποτέλεια” και όλοι παραμένουμε όμως υποτελείς. Γιατί; Γιατί η ελευθερία δεν απαιτεί μόνο αντίδραση αλλά απαιτεί ενότητα και τάξη σε έναν νέο τρόπο ζωής. Για τον άνθρωπο της οργής, το πολύ πολύ να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό και να βελτιωθεί η ζωή του. Ελεύθερος όμως δεν πρόκειται να γίνει, αν δεν γίνει άνθρωπος της Δράσης. Αν δεν υποτάξει το “Εγώ” του σε έναν ανώτερο ρυθμό και μία συλλογική αυτοπραγμάτωση. Η Δράση έχει αφετηρία, προσανατολισμό και σκοπό. Η απελευθέρωση βρίσκεται στο ανώτερο.

Οφείλουμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε κάστρο μιας Ιδέας, ψηλά. Θα το προσπαθήσουμε αυτό, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν κάποιοι άλλοι. Όποιος μέσα σ’ αυτόν τον άσχημο κόσμο, κοιτά ψηλά, θα δει τη σημαία μας, όποιος κοιτά χαμηλά, δεν θα καταλάβει τίποτα. Αν τα καταφέρουμε με όσους κοιτούν ψηλά, θα έρθει κάποια ώρα που όλοι θα ακούσουν την σάλπιγγα να ηχεί. Ελάτε να κτίσουμε κάστρα γιατί έρχεται χειμώνας. Κι αυτός ο χειμώνας θα είναι μια μεγάλη και σκοτεινή εποχή.

http://www.lycoreia.org/2013/05/blog-post_30.html#more